Duńska grupa powstała w Aalborgu w 2003 na gruzach kapeli Seven Powers. Na początku kariery związała się z hiszpańską wytwórnią Locomotive Records, dla której wydała pierwsze cztery krążki. Dwie płyty nagrane z wokalistą Torbenem Askholmem nie był złe, ale właściwie całkowicie niezapamiętywalne. Wśród krytyków krążyły mało pochlebne opinie - w pewnym sensie mocno skrzywdzące ten zespół, który grał rzetelnie, choć bez własnego stylu. Na lepsze zmieniło się, kiedy za mikrofonem stanął Jacob Hansen - on wprowadził do Anubis Gate wiele świeżości, śpiewając wyżej i czyściej, ale bej specyficznej zadziorności w głosie jak Askholm. [3] wypełniły dźwięki z pogranicza rocka i metalu progresywnego z elementami nowoczesności, co miało swoje odbicie głównie w brzemieniu albumu. Całość brzmiała potężnie i selektywnie, z wyczuciem stosowano ciężar i lekkość. Zwracał uwagę fakt zastosowania idealnie wyważonej elektroniki - klawiszowe tło idealnie komponowało się z całością. Głos Hansena w połączeniu z tym tłem i ciężarem reszty instrumentarium wypadł okazale. Wokalista nie stronił od wyższych partii, śpiewał przestrzennie i naturalnie, co dodało numerom dużego uroku. Znakomicie wypadł Waking Hour – żywiołowa kompozycja z częstym użyciem podwójnej stopy oraz świetnymi wokalami Hansena. Tytułowy Andromeda Unchained ukazywała grupę w nieco wolniejszym repertuarze, pełnym swobody i wysokich partii wokalnych. Całość utrzymano generalnie w średnich tempach, momentami przerzucając się na zwiewne motywy jak w This White Storm Through My Mind z ciekawie wmontowaną elektroniką czy Beyond Redemption z balladową wstawką. Album mile zaskoczył tych, którzy już skazali zespół na straty.
Hansen zaśpiewał na dwóch krążkach i kiedy odszedł, jego wokalne obowiązki przejął basista Henrik Fevre. Ekipa nadal grała metal progresywny i siliła się na różnorodność pożądaną w tym gatunku. Przykładem był już otwierający [6] Destined To Remember z zarówno klawiszowymi ilustracjami, spokojnymi momenty w stylu Fates Warning i cięższymi gitarowymi zagrywkami pod Vanden Plas. Gdzieniegdzie przewijały się wpływów Dream Theater z czasów Awake. Henrik nie należał do grona wokalistów wybitnych, ale jego głos pasował do muzyki i to się liczyło. Muzycy czasem nużyli przesytem elektroniki ocierającej się w Never Like This (A Dream) niemal o industrial. Lepiej prezentował się mocno rytmiczny Hear My Call, w którym napięcie utrzymywały głównie gitary utrzymane w stylistyce Nevermore oraz akustyczna solówka w środku. Airways zaskakiwał aranżacjami akustyków na wzór niemal Winger. Wraz z Breach Of Faith na myśl przychodziły porównania do Circus Maximus, Threshold i Above Symmetry. Mindlessness z kolei startował intrygującym wstępem, którego nie powstydziliby się Finowie z Anthriel, natomiast Horizons był zbyt łatwostrawny i próby stworzenia ulotnego klimatu szybko pryskały. Przeciętną płytę kończyły nijaki A Dream Within A Dream oraz nijaka ballada Erasure jest zwyczajnie słaba i nijaka. Cztery utwory pozytywne zostały ostatecznie zepchnięte w cień przeciętniactwa.
Kim Olesen i Morten Gade Sorensen zagrali na dwóch płytach Lance`a Kinga w 2011. Sam perkusista grał również w Pyramaze, do którego później dołączył Jacob Hansen. Michael Bodin grał w Third Eye (Recipe For Disaster w 2010 i Vengeance Fulfilled w 2023), brzmiącym niczym mix Beyond Twilight i Symphony X. Jesper Jensen zmarł w październiku 2020 w wieku 47 lat.
UWAGA: perkusiści Morten Sorensen i Morten Gade Sorensen to dwie rożne osoby.

Kim Olesen / Morten Sorensen (obaj ex-Extreme Feedback), Jesper Jensen (ex-Death Axe, ex-Graff Spee, ex-Invocator), Henrik Fevre (ex-Death Axe, ex-Graff Spee),
Torben Askholm / Michael Bodin (obaj ex-Prophecy, ex-Prophets Of Doom, ex-Northern Empire),
Jacob Hansen (ex-Maceration, ex-Eidetic, ex-Invocator ex-Beyond Twilight), Morten Gade Sorensen (ex-Scornfull, ex-Aurora/DEN, ex-Wuthering Heights)