Angielski wokalista, urodzony 14 października 1947. Stapenhill and Boot had previously played in Blue Condition with Al Atkin Był jednym ze współzałożycieli Judas Priest i jednocześnie pierwszym frontmanem tej formacji, o którym większość fanów zapomina (w kontekście porównań do Halforda). Po latach wspominał swoje okoliczności rozstania z grupą: "Mieliśmy zagrać koncert w Macombe. Kiedy zobaczyłem to malutkie miejsce na nadbrzeżu, odmówiłem występu. K.K. powiedział, że jeśli nie zagramy, to on odchodzi i tak zrobił. Na drugi dzień ja, Ian Hill i Chris Campbell poszliśmy do biura Tramp Management, by powiedzieć im ostro i wyraźnie co myślimy o upychaniu nas do takich podłych miejscówek. Grając w takich miejscach traciliśmy reputację i cofaliśmy się. W obliczu utraty gitarzysty, musieliśmy szukać nowego i jednocześnie zażądaliśmy finansowania nas w międzyczasie. Oczywiście nie zgodzili się, więc rozwiązałem Priest". Ostatni koncert z udziałem Atkinsa odbył się 15 kwietnia 1973 w "Hippodrome" w Birmingham, gdzie Judasi grali jako support dla Family. Później miało się okazać, że Downing i Hill nie zamierzali porzucać muzyki wzorem kolegi. Tymczasem Atkins zrezygnował z rock`n`rolla na rzecz regularnego zatrudnienia. Pracował w firmie Sutton Coldfield zajmującej się naprawianiem uszkodzonych samochodów. Po jakimś czasie, znudzony codzienną rutyną, Al postanowił założyć Lion, w którego składzie znaleźli się: gitarzysta Harry Tonks, stary znajomy z Judasów basista Bruno Stapenhill (także ex-Bullion) oraz bębniarz Pete Boot (ex-Budgie, ex-Bullion). Zespół ten przetrwał do 1978, zostawiając po sobie zaledwie cztery numery: Reminiscence Part One, Reminiscence Part Two, On The Wheel i Journey. Po ponad dekadzie milczenia, Al wydał w lutym 1990 solowy debiut, zawierający wersję Victim Of Changes, którego był współautorem. W trzech utworach gościnnie zagrał klawiszowiec Mark Persdey. Było tu kilka kompozycji mogących osiągnąć dobry poziom jak Good Lovin` Runs Deep czy 7-minutowy Time After Time, jednak zarówno ten krążek, jak i następny wypadły mało przekonująco. Muzyka snuła się smętnie, brakowało jej sprecyzowanego przekazu i jakiegoś pazura - to granie było po prostu nijakie.
Pod koniec 1993 - podczas przygotowywania trzeciego krążka dla pierwszej wytwórni Priest (Gull Records) - Al przekopując swoje archiwa, natrafił na surową wersję demówki "Heavy Thoughts". Postanowił dokończyć odnaleziony po latach utwór na [3] - pomimo pierwotnych zamierzeń, by K.K. Downing współpracował z Atkinsem przy mixie, taka sytuacja nigdy oficjalnie nie miała miejsca (choć Atkins) w przypisach do płyty zaznaczyl, że Downing "pomagał mu w studio". Album zawierał m.in. cover Judasów Caviar And Meths w wersji bliskiej tej 8-minutowej jąką Priest wykonywali na koncertach na początku lat 70-tych. Materiał zwracał uwagę odpowiednim ciężarem i pomysłowością, w końcu fani doczekali się od Ala nagrań na przyzwoitym poziomie w rodzaju When Love Steals The Night, A Void To Avoid czy ballady Turn Around. Znalazło się również miejsce na przeróbkę The Everly Brothers Price Of Love. Album jednak nie ukazał się w sprzedaży i na sklepowe półki trafił dopiero w 2003 za pośrednictwem londyńskiej wytwórni Market Square Records. Do płyty dorzucono rzadki czarno-biały plakat drugiego składu Judas Priest. W międzyczasie w 1998 ukazał się [4], na której zagrał także ex-perkusista Judasów Dave Holland. Sporą część reperutaru stanowiły covery Priest właśnie z okresu pobytu Atkinsa w tymże zespole: Never Satisfied, Winter, Caviar And Meths pochodziły z Rocka Rolla, natomiast kultowy już Victim Of Changes - z Sad Wings Of Destiny. Rodzynkami były otwierające całość Mind Conception oraz Holy Is The Man, pochodzące z rzadkiej debiutanckiej demówki Judas Priest z 1971. Z kolei Paul May udowodnił swój gitarowy talent w dwóch instrumentalnych numerach: Metanoia i The Melt Down. Do całości nie pasował tylko zbyt skoczny cover Quatermass Black Sheep Of The Family. Po ukazaniu się [4] pod adresem Atkinsa posypały się słowa krytyki o przesadne wykorzystywanie swej roli jako ex-śpiewaka Priest na potrzeby kariery solowej.
Przez następne lata Al flirtował z innymi projektami muzycznymi. Dzięki swej reputacji i niepodważalnemu faktowi założenia Judas Priest pozostał kultową postacią w pewnych kręgach metalowych. W 2004 wystąpił na festiwalu "Metal Meltdown" w New Jersey podczas koncertu The NWOBHM All Stars, m.in. u boku Dennisa Stattona (ex-gitarzysty Iron Maiden). Obaj założyli projekt The Denial, lecz po nieudanych próbach znalezienia wytwórni postanowili zrezygnować. Pomimo roku pracy i blisko 6-miesięcznego opóźnienia, Atkins zadowolony był z końcowego efektu na [5] - mimo pewnych zastrzeżeń dotyczących brzmienia. Po raz kolejny wokalista sięgnął po Victim Of Changes i po raz pierwszy zaprezentował oficjalnie przeróbkę Priest Dreamer Deceiver. Brian Tatler - gitarzysta Diamond Head - zaserwował gościnne solówki w Blood Demons And Whiskey i Drown. Największą zaletą albumu była żywiołowa gra Simona Leesa. Sam Atkins wypadł najlepiej w God Help Me oraz Cradle To The Grave.
Na początku drugiej dekady XXI wieku, Atkins zarzucił karierę solową na rzecz wpierw Holy Rage, a następnie Atkins / May Project. Dave Holland zmarł 16 stycznia 2018 w wieku 69 lat w hiszpańskim Lugo.

Al Atkins / Bruno Stapenhill / Dave Holland (wszyscy ex-Judas Priest), Simon Lees (Budgie)