Amerykański zespół powstały w 1990 w Los Angeles w Kalifornii. Założył go Ice-T (właśc. Tracy Marrow, ur. 16 lutego 1958). Osierocony przez rodziców, którzy zginęli w wypadku samochodowym, dorastał w domu ciotki w South Central położonym w dzielnicy biedoty murzyńskiej w Los Angeles. Jako nastolatek udzielał się w gangu ulicznym Crips. Po odbyciu służby wojskowej zerwał jednak z przestępczą przeszłością. Ice-T był pseudonimem oddającym hołd ulubionej postaci literackiej - Icebergowi Slimowi, bohaterowi powieści "The Naked Soul Of Iceberg Slim" Roberta Becka. Kariera aktorska i raperska Ice-T nie jest przedmiotem zainteresowania niniejszej Encyklopedii. Body Count powstał pierwotnie jako jednorazowy projekt w celu nagrania utworu Body Count (na solowy album Ice-T Original Gangster), w którym artysta chciał poeksperymentować z rapem, hardcore`m i metalem. Głównym kompozytorem poza liderem został Ernie C. Nazwę zaczerpnięto z wiadomości: podobno każde niedzielne ich wydanie w Los Angeles przepełnione było zbrodniami czarnych młodocianych gangów, w których media podawały liczbę zabitych, a zaraz potem przechodziły do sportu.
Grupa zaprezentowała się publiczności latem 1991 podczas objazdowego festiwalu "Lollapalooza", w którym grali również m.in. Living Colour i The Rollins Band. Mimo zagrania w połowie repertuaru hip-hopowego, zdaniem wielu to właśnie Body Count zaliczył najlepszy występ na tej imprezie. Tekstowo formacja skoncentrowała się na sprawach politycznych i społecznych, ale również nie ominęła problemu brutalnosci policji i przedawkowania narkotyków. Do Ice-T zaczęły napływać listy spragnionej mocniejszej muzyki młodej czarnej publiczności. Body Count ruszył w tournee jako support dla Guns N`Roses na ich "Use Your Illusion World Tour". 31 marca 1992 ukazał się debiutancki krążek i momentalnie wzbudził kontrowersje. Kończący płytę Cop Killer krytykował wszechobecną korupcję w amerykańskiej policji, ale został odebrany jako bezceremonialny atak na nią, a wręcz jako zachęta do przemocy fizycznej wobec funkcjonariuszy. Związki zawodowe policjantów, a nawet całe departamenty ruszyły z kampanią mającą na celu zmusić wytwórnię Warner Bros do usunięcia kompozycji z płyty. Ice-T powoływał się na wolność wypowiedzi gwarantowaną konstytucją, ale opozycja była zbyt silna. Nawet wiceprezydent Dan Quayle nazwał utwór "obscenicznym", a prezydent George Bush (senior) i 60 kongresmenów również wyrazili publicznie swoje obawy. Na zebraniu firmy Time Warner, znany aktor Charles Heston odczytał zszokowanym udziałowcom tekst KKK Bitch i zażądał od firmy szybkich działań w celu powstrzymania marketingu Body Count. Ostatecznie szefowie koncernu ugięli się i zastąpili Cop Killer nową wersją Freedom Of Speech, pochodzącą z solowego albumu Ice-T z 1989. Rozczarowany artysta zerwał kontrakt z Warner Bros w następnym roku.
Ostatecznie debiut wypełniła piekielna mieszanka rapu z heavy i thrash metalem. Intro Smoked Pork przedstawiało rozmowę na autostradzie między potrzebującym pomocy kierowcą, a policjantem stwierdzającym, że jego jedyną pracą jest jedzenie pączków - po czym słychać strzały. Body Count`s In The House wkraczał z pełną mocą i gang-chórkami, a utwór wykorzystano potem w filmie "Universal Soldier". Kolejnym wyrazem dezaprobaty przeciwko brutalności policji był Body Count. Zespół potrafił jednak wypowiedzieć się także rzeczowo na temat rasizmu w KKK Bitch (o Ku Klux Klanie) oraz narkomanii w pięknej balladzie The Winner Loses. Resztę wypełniły melodyjne i skoczne kawałki przyprawione o czarny humor, jak Bowels Of The Devil, Evil Dick czy kapitalny ciężki Voodoo. Album był tak dobry, że ostatecznie trafił na listę 40 najlepszych dokonań rynku amerykańskiego w 1992. Sprzedał się w liczbie 480 000 egzemplarzy i przekonał Ice-T, że warto kontynuować tą przygodę, mimo, że zabroniono muzykowi wykonywać Cop Killer na żywo. Zespół nie zastosował się do tego nakazu nawet, kiedy w Irlandii zagrożono Body Count nałożeniem kary pół roku więzienia i 10 000 funtów grzywny.
[2] był również niezły, choć sprawiał wrażenie wymęczonej i pozbawionej humoru repliki poprzednika. Numery były zdecydowanie bliższe metalowi, choć ich struktury zancznie uproszczono, a teksty ograniczono do minimum. W ponurym i niemal recytowanym Masters Of Revenge słychać było wpływy Black Sabbath w partiach gitar. Niezłym kawałkiem był Necessary Evil, zapadał w pamięć Shallow Graves, dynamiką godną pozazdroszczenia emanował Who Are You?, ale dwoma najlepszymi kawałkami na płycie były tytułowy manifest Born Dead oraz przeróbka Hey Joe Jimiego Hendrixa (oryginalnie nagrany przez Billy`ego Robertsa). Nie przekonywały natomiast specjalnie Killin` Floor, Last Breath i Surving The Game (z riffem przypominającym Slayer). W maju dwaj muzycy Body Count zostali zaproszeni przez Tony`ego Iommiego do wzięcia udziału w sesji nagraniowej Forbidden Black Sabbath. Ice-T zaśpiewał w utworze Illusions Of Power, a Erniemu C powierzono pieczę nad całością produkcji. W lipcu 1995 Body Count wystąpili w Sopocie na "Rock Festival" u boku Dżemu i Paradise Lost, gdzie zostali owacyjnie przyjęci.
Mocy debiutu nie posiadał również [3], choć utrzymano go w sprawdzonej metalowo-rapowej konwencji, ożywionej niekiedy elementami funku. Wydawało się, że kawałki zupełnie straciły dawną energię, a teksty raziły komunałami jak Truth Or Death (narzekanie na otaczający nas zakłamany świat) czy Root Of All Evil (wskazujący pieniądz jako źródło wszelkiego zła). Broniło się jedynie kilka utworów, jak pełen furii My Way, dowcipny Strippers (opisujący katusze, jakie można przeżyć oglądając ponętną striptizerkę w akcji) oraz potężnie brzmiący Dead Man Walking. Poparty videoklipem I Used To Love Her dotyczył sprawy O.J.Simpsona, a Dr.K - kontrowersyjnego patologa Jacka Kevorkiana. Krążek jednak był rozczarowaniem, choć drugi koncert w Polsce - 17 maja 1997 w namiocie "Colosseum" w Warszawie - wypadł wyśmienicie.
W tamtym czasie jednak zaczęła się spełniać "klątwa pierwszego krążka". Wpierw na białaczkę 30 kwietnia 1996 zmarł Beatmaster V w wieku 37 lat. Następnie 22 lutego 2001 basista Mooseman zginął na ulicy podczas strzelaniny w Los Angeles. W końcu gitarzysta D-Roc, zawsze występujący na żywo w masce hokejowej (Ernie C: "On nie chciał być żadną gwiazdą. Chciał, by ludzie skupili się na granej przez niego muzyce") zmarł 17 sierpnia 2004 na nowotwór układu chłonnego (chłoniaka) w wieku 45 lat. Jedynie Erniemu C poszczęściło się, gdyż został on producentem Stone Temple Pilots, Rage Against The Machine, a nawet Forbidden Black Sabbath. W 1999 Body Count zawiesił działalność, by wznowić ją w 2005. [4] skomponowali głównie Ice-T i Ernie C, a rola pozostałych ograniczyła się do biernego wypełnienia luki po zmarłych poprzednikach. Na pewno pozytywnym elementem było stylistyczne nawiązanie do [1], ale muzycy za bardzo przejęli się tym, żeby "wrócić do korzeni". Brzmienie wydawało się wyjątkowo archaiczne, a teksty nie wzbudzały już takich kontrowersji jak te sprzed 12 lat. Po raz kolejny Departament Policji Los Angeles oraz inne rządowe instytucje otrzymały dosadne i jednoznaczne "pozdrowienia". Gitara Erniego oczywiście wciąż nawiązywała do thrashowej tradycji, ale pojawiło się sporo zagrywek w stylu wręcz Gary`ego Moore’a. Przykładowo nerwowo artykułowanemu bełkotowi rapera tłumaczącego się z wydarzeń ostatniej nocy przed przypadkowo poznaną kobietą, towarzyszyła wyraźna zmiana tempa, przechodząca w szaleńczą galopadę. Nie była to płyta zła, nie przekonywała już jednak tak mocno jak twórczość z lat 90-tych. Ponadto Ice -T, jako jeden z najbardziej nieprzejednanych bojowników o wolność słowa w USA, dał wyraz swoim poglądom w tomie publicystyki i zapisków autobiograficznych "The Ice Opinion - Who Gives A Fuck?" w 1994.
Grupa nagrała utwór The Gears Of War do gry komputerowej "Gears Of War 3" w 2011.

Juan Garcia (ex-Abattoir, ex-Agent Steel, ex-Evildead, ex-Killing Machine)