Latem 1983 w Los Angeles została założona power/speedmetalowa formacja Abattoir, a Juan Garcia występował w jej pierwszym składzie. Po kilku miesiącach istnienia kapeli doszedł do niej John Cyriis (ur. 1963, właśc. Jean Pierre Camps, znany z Sceptre i Megadeth - do realizacji nagrań nie doszło pomimo sześciomiesięcznej współpracy), Brazylijczyk z pochodzenia (niektóre źródła podają jego inne prawdziwe nazwisko jako Joao Campos). W wyniku konfliktów między muzykami, latem 1984 Abattoir zawiesił działalność na kilka miesięcy. Po zaliczeniu kilkutygodniowego epizodu z formacją Vermin, Cyriis postanowił założyć własną grupę i nazwał ją Agent Steel. Na pierwszej demówce "144 000 Gone" jako gitarzysta zagrał Mark Marshall, kiedy jednak znalazł on etat w Savage Grace, w jego miejsce ściągnięto Garcię. Nowy skład zadebiutował 1 września 1984 na koncercie w Los Angeles u boku Slayer. Debiut należał do najwspanialszych osiągnięć speed metalu - o sile tego krążka stanowiły rewelacyjne partie gitarowe, znakomite wokale, sprawna sekcja rytmiczna i niebanalne (momentami wręcz przebojowe) kompozycje. Na szczególną uwagę zasługiwał oryginalny charakterystyczny śpiew Cyriisa, który czasami próbował śpiewać bardzo wysoko (Taken By Force). Na płycie przeważały kawałki pędzące z szybkością światła, z których należało wyróżnić Agents Of Steel oraz Bleed For The Godz. Nieco uspokojenia przynosił jedynie bardzo melodyjny Children Of The Sun. Mimo tak znakomitego debiutu, w samym zespole nie działo się najlepiej. Zwłaszcza Cyriis znany był z ekscentrycznego stylu życia. Nie podobało to się pozostałym członkom formacji i doprowadziło w końcu do wewnętrznych tarć w kapeli. Odbiło to się także na stosunkach pomiędzy wytwórnią a zespołem. Na wskutek wszystkich tych nieporozumień odszedł Colfelt, który wkrótce założył Holy Terror. Na szczęście konflikt w porę zażegnano i po zrekrutowaniu Bernie Versaillesa, grupa jeszcze w 1985 nagrała [2], który zawierał trzy własne kompozycje oraz cover Judas Priest The Ripper.
Niewątpliwie największym osiągnięciem artystycznym był [3] - dojrzalszy od debiutu, ale nadal bezkompromisowy. Mocne i agresywne riffy nie pozostawiały złudzeń, że formacja nie zamierzała pokornieć. Albumowi nadano znakomite brzmienie, poparte nadzwyczajną energią i przemyślanymi solówkami. Obok klasycznych kompozycji w rodzaju Unstoppable Force czy Never Surrender, Agent Steel stać było na zastosowanie ciekawych zabiegów aranżacyjnych, jak balladowy półtoraminutowy fragment otwierający Closen To Stay. Zwolnienia pozwoliły uzyskać nieco masywniejsze brzmienie w Rager (kapitalny śpiew Cyriisa) i The Day At Guyana. Zwłaszcza ten drugi kawałek powalał swoją konstrukcją i zachwycał sprawnym warsztatem technicznym muzyków. Genialne instrumentalne nagranie utrzymane było w stylu, który później zdominował muzykę Megadeth. Wiele dynamiki wypływało z zagrywek nowego basisty Michaela Zaputila (ex-Sexist). Grupa promowała płytę występując z Anthrax, Overkill i Nuclear Assault. Mimo osiągniętego sukcesu, w zespole ponownie nastapił krach. Wpierw odszedł w 1987 Garcia (założył Evildead), a następnie Versailles i Zaputil. W poszatkowanym składzie (m.in. basista Richard Bateman, później znany z Nasty Savage), ekipa dała kilka koncertów. Ten okres stabilizacji nie trwał zbyt długo, gdyż wpierw Cyriis zażądał przeprowadzki na Florydę, a następnie do drzwi muzyka zapukała policja. Okazało się, że postawiono zarzuty pod adresem Cyriisa i Profusa o sadomasochistyczne praktyki seksualne (doszło do paru aresztowań). Mimo, iż w końcu muzycy zostali oczyszczeni z zarzutów i odzyskali wolność, to wytwórnia Combat zerwała umowę z formacją. Ten fakt przesądził o losie kapeli, która przestała istnieć w marcu 1989.
W 1999 Agent Steel reaktywował się z Bruce`m Hallem za mikrofonem i nagrał [4], na którym mało udanie skierował się w stronę nowoczesnego thrashu. Największym plusem albumu był fakt, że Hall spisał się więcej niż przyzwoicie - jego wokale znakomicie wpasowały się w nową przytłaczającą konwencję. Z kolei muzyka z kawałka na kawałek coraz bardziej nużyła, przypominając do złudzenia dokonania Nevermore. W 2000 Cyriis oskarżył byłych kolegów z zespołu o kradzież nazwy grupy i torpedowanie jego solowych poczynań (m.in. jego nowego projektu Nightside Of Eden). Sprawy przybrały niespodziewany obrót, kiedy w 2001 Agent Steel zostali zmuszeni do zmiany nazwy na Order Of The Illuminati, Garcia i spółka wnieśli apelację i zaczęli w wywiadach nazywać Cyriisa "kłótliwym dupkiem" Wkrótce sąd uznał ostatecznie, że Cyriis stracił prawa do nazwy Agent Steel, odchodząc z zespołu z własnej woli. Dokonując swoistej zemsty, grupa nagrała znakomity [5]. Co prawda mimo szumnych deklaracji powrotu do dawnego brzmienia nie było, ale płyta porażała niesamowitą mocą przekazu. Na początku album mógł sprawiać duży problem dawnym miłośnikom, ponieważ zespół poszedł w kierunku bardziej melodyjnego grania i po części zrezygnował z karkołomnego thrashowania jak na poprzedniku (Earth Under Lucifer, Insurrection). Utwory był mieszanką power metalu, speedu i heavy z przewagą tego pierwszego. Wokal Halla mniej drażnił, a całość sprawiała wrażenie dzieła przemyślanego.
Powrotem do thrashu był udany [6] - już pierwsze riffy kojarzyły się z otwierającym [4] Avenger. Bruce Hall śpiewał dość nisko, choć nie zrezygnował całkowicie z wyższych rejestrów. W Wash The Planet Clean zdecydował się nawet eksperymentować z pseudoblackowym charczeniem. Z pewnością to nowe power/thrashowe oblicze Agenta mogło znaleźć nowych zwolenników. Urzekały zróżnicowane riffy, nieraz zabarwione jeszcze powerowo, ale w większości zagęszczone na modłę thrashową. Umiejętne stopniowanie napięcia oraz pojawiające się współcześnie potraktowane gitary mogły przywodzić na myśl po raz kolejny twórczość Nevermore. Najlepiej wypadły pierwsze cztery utwory z naciskiem na świetny Hail To The Chief, gdzie moc wynikająca z przeważnie thrashowej motoryki robiła wrażenie. W dalszej części płyty Amerykanie pozwolili sobie na granie bardziej przestrzenne, zapędzając się nierzadko w klimatyczne rejony, ale nie odpuszczając gęstego riffowania. Była to wymagająca i mniej przystępniejsza część albumu, zmuszająca do dokładniejszej kontemplacji. Na koniec formacja zaskakiwała zmianą frontu na Lamb To The Slaughter, który krytycy określili jako "brutal thrash". W 2010 doszło w Agent Steel do rozłamu, w wyniku którego wyrzucono z grupy Halla i Medinę. Za mikrofon powrócił sam John Cyriis, ale finansowe pertraktacje z nim przeciągnęły się kolejne kilka lat. Zmęczeni tym wszystkim Garcia, Versailles i Amezcua założyli Masters Of Metal, a składu dopełnił basista Robert Cardenas, grający w Agent Steel w latach 2007-2011. Działalność tego projektu zawieszono, kiedy w październiku 2014 u Versaillesa wykryto tętniaka mózgu.

Późniejsze losy członków zespołu:

• John Cyriis - Pontius Prophet, Black Reign i Stellar Seed
  
• Juan Garcia - Killing Machine i Body Count
  
• Kurt Colfelt - stoner-rockowy Old Dirty Buzzard (What A Weird Hill To Die On w 2023)
  
• George Robb - thrash/crossoverowe Obscene Gesture (Living In Profanity w 2007) oraz Violent Revolution (State Of Unrest w 2016)
  
• Chuck Profus - Pontius Prophet, Black Reign i Obscene Gesture. Perkusista zmarł 6 czerwca 2025 w wieku 61 lat
  
• Bernie Versailles - Fates Warning, Engine i Redemption
  
• Bruce Hall - thrashmetalowy Psychosis (dwie EP-ki: Psychosis w 2010 oraz By Our Hand w 2012)
  
• Karlos Medina zagrał w kawałku Imagination na albumie Agony Of Death Holy Moses w 2008
  

John Cyriis (ex-Sceptre, ex-Megadeth, ex-Abattoir, ex-Vermin), Michael Zaputil (ex-Sexist), Bruce Hall (ex-Grinchfist), Karlos Medina (ex-Sanctum), Shuichi Oni (ex-Stellar Seed)