Norweska grupa założona w 2004 w Oslo jako Chrome Project. Zadebiutowała demówką "Serial Killer" w 2006. Debiut zaskoczył wszystkich wielbicieli Shagratha, nie miał bowiem nic wspólnego z black metalem. W zamian wypełnił go śmierdzący piwskiem i motocyklowymi spalinami rock`n`roll brzmiący niczym nowoczesna kopia Motörhead. W przypływie dobrego humoru, Norwegowie stworzyli muzykę "chwytającą za jaja i serce" każdego, kto posiadał choć kilka albumów Kilmistera i spółki. Za mikrofonem postawiono Edvinda, znanego wcześniej z roli prowadzącego telewizyjny program "Randka W Ciemno", a jego sposób śpiewania był jak najbardziej zbliżony do pierwowzoru. Debiut był bardzo dobry, zważywszy na fakt, że trudno jest nagrać taki krążek w konwencji Pikowych Asów. 11 kompozycji zostało zagranych z bezczelną pewnością siebie. Serial Killer wysmażono z najbardziej charakterystycznych motorheadowych riffów i melodii, których grupa konsekwentnie trzymała się do końca. Genialność i prostotę dawnych czasów zawarto w Shine, świetnie i na luzie zabrzmiały Breath Easy oraz When The Shit Hits The Fan. Niewątpliwie Chrome Division był perłą, której walory docenili wszyscy znawcy Motörhead, z zebranymi tu wszelkiego rodzaju smaczkami, kapitalnym początkiem i rewelacyjnym refrenem. Pozostałe kawałki trzymały równy poziom, choć nie posiadały tak morderczej siły przebicia. Na tym albumie wszystkie dostępne rodzaje broni z arsenału Kilmistera zostały właściwie użyte. Był ryk motocykla w Trouble With The Law, porozrzucane tu i ówdzie pijackie zaśpiewy, bojowe nawoływania w chórkach, a także teksty o browarach i dziewczynach autorstwa Guza. Jakkolwiek nie rozpatrywać tego albumu - w kategoriach żartu, nowych poszukiwań muzycznych czy chciwości - była to najlepsza od lat "płyta Motörhead".
[2] był także miejscami znakomity, choć miało się wrażenie, iż tym razem muzycy zbyt poważnie podeszli do tematu. Nie można było jednak odmówić i tym razem Chrome Division mocy i zaciętości. Wyróżniał się przede wszystkim Raven Black Cadilac, a krążek zebrał sporo pochlebnych recenzji, co zapewne zachęci muzyków do dalszego działania. [3] powstawał powoli, w końcu jednak pojawił się w maju 2011, ukazując kolejny rozdział w stylistyce popularnego i cieszącego się do tej pory dużym uznaniem zespołu. Otwierający Bulldogs Unleashed stanowił modny mix blacku i rock`n`rolla z odrobiną mroku. Dalej materiał jednak dryfował ku większej grupie słuchaczy jak rockowo brzmiący 7 G-Strings z wpływami groove`owo-alternatywnymi czy Join The Ride - wolniejszy hard rockowy przebój, bujający w prostym rytmie i mieszający różne tempa. Szybki Unholy Roller w przyjemnie chuligański sposób robił wrażenie najbardziej zbliżonego do nagrań wcześniejszych, a zaskakujący Zombies And Monsters jawił się jako numer powermetalowy w dynamicznej rock`n`rollowej stylistyce, mający w sobie również coś z amerykańskiego glamu stadionowego. Można było odnieść jednak wrażenie, że ten luz i swoboda była wymuszona, a sama szczerość grania - nieco podejrzliwa. Znacznie lepiej prezentował się najszybszy Long Distance Call Girl, odegrany kilmisterowski pęd z wpływami southern metalu, ale już Satisfy My Soul orbitował wokół monotonnych powielań wzorców melodyjnego heavy zza Oceanu. W kategoriach nie zobowiązującej zabawy rock-metalowej, ta płyta swoje funkcje spełniała, ale jej wartość była jednak niewielka.
Richard Wikstrand grał potem w Madder Mortem.

Shagrath (Dimmu Borgir, Ov Hell), Tony Kirkemo (ex-Old Man`s Child), Damage Karlsen (Breed)