Niemiecki zespół powstały w 1991 w Mannheim. Grając melodyjny gotyk, muzyka grupy z płyty na płytę nabierała coraz większego wyrazu, przejrzystości i swobody. Mocne, ale nie narzucające się brzmienie klawiszy, rytm przypominający elektroniczny puls i duża przebojowość zdobyły sporą liczbę fanów na całym świecie. Z pierwszego okresu warto wymienić poparty videklipem Tears Of Time z [3] oraz [6], na którym poprawiono ustawienie głośności instrumentów, zwłaszcza klawiszy stanowiących przecież podstawę stylu Crematory. Dodatkowym plusem były anglojęzyczne teksty, co było miłym zaskoczeniem po niemieckiej szwargotaninie z [4]. Teksty obracały się wokół odwiecznych poszukiwań (My Last Words), iluzji (Lord Of Lies), ulotnych uczuć (For Love). Muzyka stała się lżejsza, ale wciąż rytmicznie żywa (udany cover Sisters of Mercy Temple Of Love).
Właściwy sukces formacja osiągnęła jednak dopiero po przejściu w 1998 do Nuclear Blast. Po pozyskaniu nowego gitarzysty i zarazem (dysponującego miękkim ciepłym głosem) wokalisty Hechlera. Nieśmiało eksponowane na poprzednich produkcjach śpiewane wokale pojawiły się tutaj w dużych ilościach, w dodatku kapela w pełni ukazała swój potencjał twórczy do kreowania nadzwyczaj melodyjnych refrenów (Moonlight, Fly). Album łączył nowoczesne metalowe granie, technikę i nieodzowny klimat towarzyszący takiemu graniu. Prawdziwą sławę przyniósł zespołowi [8] - pierwszy krążek grupy bez jakichkolwiek słabych punktów. Niemcy doprowadzili sówj melodyjny styl do perfekcji i nie mogło być mowy o zatraceniu twórczej inwencji, co zarzucały wydawnictwu niektóre magazyny branżowe. Mało dyskretne elektroniczne akcenty niewątpliwie podniosły atrakcyjność muzyki. Resztę wypełniły ciężkie gitary, mnóstwo przebojowości i charkot Felixa wspomagany przez czysty wokal Matthiasa. Kompozycje w rodzaju Endless, Caroline czy promowany teledyskiem The Fallen były wspaniale zaaranżowane i czarowały klimatem. Krążka słuchało się wyjątkowo przyjemnie, bez niepotrzebnych w tym wypadku dłużyzn i posępnej atmosfery.
Niestety, zespół rozpadł się po wydaniu tego albumu w 2001, ale najwidoczniej muzykom zaczęło brakować pieniędzy już 3 lata później. Prawodopodbnie też do powrotu namówili ich ambitnie przedsiębiorczy rodacy z wytwórni Nuclear Blast. Ale kiedy fani poznali zawartość [9], zaczęli wątpić czy ten reunion miał jakikolwiek sens. Przy pierwszym odsłuchu wydawało się, że muzyka niewiele się zmieniła. Jednak po głębszej analizie okazywało się, iż zanikły zarówno metalowa zadziorność, jak i gotycki klimat. Przybyło za to wstawek mnóstwo elektronicznych technopodobnych wstawek (Greed, Open Your Eyes). 12 nowych kompozycji stanowiło niemal całkowite nieporozumienie, swoiste preludium do nieodwracalnego upadku tego zasłużonego zespołu. Zamiast tytułowej rewolucji w muzyce, Crematory zaserwowali odgrzewanego kotleta, w dodatku z zupełnie niestrawnymi nowymi przyprawami. Wszechobecna nuda, brak ciekawych pomysłów i zero świeżości stanowiły mało akceptowalne wady tego krążka, na który złożyły się proste, naiwne i mocno przesłodzone melodyjki, w sam raz nadające się na niemieckie listy przebojów. Pozytywne wrażenie robił właściwie tylko kawałek tytułowy, nawiązujący swym stylem do [7]. Zresztą kolejne płyty potwierdziły, że na rynku melodyjnego gotyckiego grania Crematory nie miało już nic ciekawego do powiedzenia. Grupa zatraciła całkowicie dawny powab i oryginalność zadowalając się "plastikowymi" melodiami, mocno ograniczonym instrumentarium, nachalnymi elektronicznymi wtrętami i wyjątkowo tym razem "drewnianym" growlingiem.
Felix Stass założył deathmetalowo-grindcore`owy projekt Ab:Norm, z którym nagrał album Inside w 2000 i Ep-kę Seed w 2008. Katrin Goger wyszła za mąż w 2009 za perkusistę i zmieniła nazwisko na Jüllich. Matthias Hechler grał w thrashowym Shit For Brains.

Rolf Munkes (ex-Vanize, ex-Empire, ex-Majesty, ex-Razorback), Connie Andreszka (ex-Spellsinger, ex-Mystic Prophecy, ex-Circle of Pain), Patrick Schmid (ex-Dark Reality)