Amerykański kwintet powstały w 1982 w Toledo (Ohio). Wydany w barwach wytwórni Select debiut nie był niczym odkrywczym, ale mógł się podobać. Przede wszystkim z muzyki biły siła i szczerość, a większość kawałków stanowiły szybkie, dynamiczne i dość krótkie numery. Była to udana mieszanka NWOBHM, US Power i momentami klasycznego hard rocka. Wpływy Riot i Judas Priest występowały niemal w każdym utworze, z rzadszych rzeczy pojawiały się elementy twórczości Hexx (z dwóch pierwszych płyt), Phantom czy pierwszego Hittman. Miejscami Damien grali nieco lżej, niemal w stylu Mötley Crüe (Serpent`s Rising). Głos Mikelsona bardzo przypominał manierę wokalną Roba Halforda, zwłaszcza w Season Of The Arrow i Race To The End. Końcówka albumu była słabsza - instrumentalny Glass City nudził, nie porywała również ballada I Play For You. Do tytułowego Every Dog Has Its Day nakręcono teledysk, który był często emitowany we wczesnym MTV.
Wydany dwa lata po debiucie [2] był znacznie lepszy. W czasach kiedy większość amerykańskich zespołów szła w kierunku totalnej komercji, Damien jak gdyby nic wzmocnili swój przekaz. Płyta miała więcej mocy i zadziorności - przeważał US power, gdzieniegdzie tylko przebłyskiwały pozostałości wpływów NWOBHM, jak w Rising Dawn (Iron Maiden) czy balladzie Corpse Grinder (Tygers Of Pan Tang). Krążek stanowił nie lada gratkę dla fanów Malice, Sword, Shok Paris czy Jag Panzer. Album był tak dobry, że można było nawet muzykom wybaczyć splagiatowanie riffu otwierającego w The Priests Are Coming z He`s A Woman, She`s A Man Scorpions. Ponownie próbowano zdobyć większy rozgłos na siłę puszczając w "Headbanger`s Ball" w MTV videoklip do Breakout, jednak popularność lokalna kwintetu szybko spadła i ekipa zmuszona została zawiesić działalność.
W 1992 ukazała się (w liczbie zaledwie 100 sztuk) promocyjna taśma "Damien" i siedem kompozycji z niej ukazało się w formie zremasterowanej dopiero na składankowym [5] (kasetę sprzedawano przed koncertami). Wydany tuż po apogeum potęgi grunge [3] nie miał szans na dotarcie do wszystkich zainteresowanych czy jakąkolwiek promocję. Na okładkach magazynów muzycznych w tamtym okresie pojawiały się różne dziwolągi określane jako "metalowe", choć z kierunkiem tym nie miały nic wspólnego. Zmienił się również sam zespół - Scott Miller śpiewał niżej od poprzednika, w interesujący sposób akcentując końcówki wersów (Silent Rage). Plusem tej płyty było kilka naprawdę udanych kompozycji, jak rozpędzony Broken Neck, świetny The Rite oraz rozbudowany instrumentalny The Legend Of Trotis o progresywnym charakterze. Jednak reszta kawałków brzmiała, jak gdyby Damien chcieli zdobyć względy publiczności słuchającej grunge czy nawet zwykłego rocka. Takie zabiegi raziły w wolnym Shadows In Darkness czy skandowanym Death March. Ten album budził po prostu mieszane uczucia i może dlatego grupa nie nagrała nic nowego przez następne 15 lat. Przypatrując się z perspektywy czasu historii Damien, tej grupie w zasadzie przydarzyło się wszystko co najgorsze - tylko zacięcie Stohla i Kekesa spowodowało, że kapeli udało się wydać kilka płyt.
Dyskografię uzupełnia podwójna składanka St.Clair Tapes wydana w grudniu 2018 przez portugalską wytwórnię Lost Realm Records. Na CD trafiło 15 kompozycji nagranych jeszcze przed pierwszym krążkiem (głównie z 1984), natomiast DVD zawierało występ na "Kip's West" w Toledo w 1989. Kevin Kekes grał potem w powermetalowym Bones Garage ("Demo 1992), Chastain, Vainglory oraz w bluesowym projekcie Davida Chastaina pod nazwą Southern Gentlemen. Rob Brug bębnił w Halloween, Warrion oraz Ichabod Krane (Day Of Reckoning w 2014 i Beyond Eternity w 2016). Chuck Stohl pod szyldem Stohl-N zrealizował dwa heavy/powerowe krążki: Let It Rain w 2006 i Beyond The Grave w 2008.