Grecki zespół założony w 1984 w Atenach. Debiut dziwił mocą przesłania, choć tak naprawdę taki speed metal grały dziesiątki innych kapel, nie tylko w Europie. Muzyka miała podskórną moc, choć Chris Kirk posiadał fatalny angielski akcent, a gra Paula Evansa była tak monotonna, że sprawiała wrażenie automatu perkusyjnego. Flames atakowali numerami szybkimi i na granicy melodii, nawiązując do twórczości wczesnego Venom, Whiplash, Destructor, Hallos Eve i Razor. Kiedy krążek nie osiągnął spodziewanego sukcesu, muzycy postanowili zaostrzyć brzmienie. [2] położył podwaliny pod metalowe granie w Helladzie - Nigel Foxxe wzorował się na amerykańskiej scenie thrashowej tamtego okresu, serwując szaleńcze riffy i solówki zwłaszcza w Beloved Dead, Werewolf On The Hunt oraz Cocksucking Slave. W 1987 Foxxe odszedł, zakładając wpierw Thanatos Inc., a następnie Nigel Foxxe`s Inc.. Na jego miejsce zatrudniono aż dwie osoby: wokalistę Alexa Osseka i gitarzystę Athana Skitsosa. Grecy porzucili ostatecznie speedowe naleciałości, przerzucając się na thrashowy pęd na wzór Slayer, Exodus i Dark Angel. Powstał materiał szybszy i cięższy niż dotychczas, poparty wreszcie solidną produkcją i solówkami a la Kerry King. Ossek sprawdził się znakomicie za mikrofonem, cedząc kolejne sylaby niemal z wyczuwalnym gniewem. George Adrian okazał się perkusistą z prawdziwego wrażenia i przekonywał, że we Flames za bębnami siedział żywy człowiek. Sporadycznie pojawiały się zwolnienia (Legions Of Death) i heavy/speedowe zagrywki gitar (Legend II), stanowiąc jedynie tło dla thrashowego pędu. [5] wypełniły utwory bliźniaczo podobne do tych z poprzedniego krążka. Grecy zyskali pewien rozgłos i nic dziwnego, że formacja zdecydowała się nie zmieniać szczęśliwej formuły. Jednak przy jednej gitarze, materiał wydawał się jakby wyblakły i pozbawiony odpowiedniej mocy. Przy zachowaniu niemal identycznych riffów i aranżacji zabrakło tym razem prawdziwej pasji, przez co krążek jawił się jako przeciętny.
Po przeorganizowaniu składu przystąpiono do realizacji [6], mającym stanowić "być albo nie być" grupy. Powstało dzieło nadzwyczaj agresywne, nawiązujące do stylem do thrashowo-deathowych dokonań sceny brazylijskiej, a brzmieniem do produktów wytwórni Cogumelo. Jednocześnie dało się wyczuć, że na ówczesnej metalowej scenie greckiej - podobnie jak w Polsce tamtego okresu - czas się zatrzymał. To co było popularne w USA czy Wielkiej Brytanii w 1987-1988, podejmowały kapele z krajów mniej znanych. Tak też się stało w przypadku tego albumu, znacznie spóźnionego z ogólno-europejskiego punktu widzenia. W dużej części płyta kojarzyła się z wydanym rok wcześniej Searching For The Light Dorsal Atlantica. Agresja została jednak w tym przypadku zbyt rozmyta próbą "utechnicznienia" całości. Zespół wrócił potem jeszcze jednym albumem, który nie zainteresował zbyt wielu fanów. Dyskografię uzupełniają dwie składanki: Greatest Hits z 1991 i Legacy z 2011. Flames wykonali także cover Bathory The Return Of Darkness And Evil na tribute Hellas Salutes The Vikings.
Nigel Foxxe grał w Fortress Under Siege, Imaginery i blackmetalowym Ereshkigal (The Raping Of The Divine w 2005 i The Erevos Arisen w 2020). Thomas Trampouras występował w heavy/thrashowym Blood Covered (EP-ka Winterhawk w 1991), thrashowym Riffocity (EP-ka Disciples Of The Storm w 2016 i Under A Mourning Sky w 2017) oraz Darkest Color. Angelos Tsoukalis bębnił w Phantom Lord.

Angelos Tsoukalis (ex-Blood Covered, ex-Kerno, ex-Obsecration, ex-Power Crue)