W 1983 po rozmaitych perturbacjach alkoholowo-wypadkowych, gitarzysta Ace Frehley został wyrzucony z Kiss. Po częściowym uporaniu się z nałogami postanowił stworzyć nową grupę, do której zaprosił m.in. swojego przyjaciela Antona Figa oraz Toda Howartha, znanego z 707. Nowo powstała formacja przyjęła nazwę Frehley`s Comet, odcinając się tym samym po części od solowego debiutu Ace`a z września 1978. Debiut zwracał uwagę swoją różnorodnością, gdyż formacja mnożyła rozmaite nastroje - od złowieszczego poprzez melancholijny do radosnego. Zaczynało się od marszu zwiastującego nadejście rockowych bohaterów - Rock Soldiers może nie był szczególnie wyrafinowany, ale naśladująca werble perkusja, zdecydowane riffy i melodeklamacja Frehley`a udanie tworzyły nieco mroczny klimat. Świetny hard rockowy Breakout nagrano w konwencji najlepszych czasów Kiss, zresztą współtwórcą kawałka był Eric Carr. Pod koniec trzeciej minuty w połączenie nerwowo pulsujących gitar z szorstkimi wokalizami wkradało się znakomite gitarowo-perkusyjne solo. Into The Night stanowił wręcz wzorzec rockowej ballady lat 80-tych, ze wspaniałą melodią w refrenie i idealnie zespoloną pracą gitar uzupełniających numer o równoległą melodię. Utwór stanowił przeróbkę Russa Ballarda (z jego albumu The Fire Still Burns z 1985) i doszedł do 27 miejsca na liście Billboard`s Mainstream Rock Tracks. Szybszy Something Moved oparto na pokręconym riffie, przywodzącym na myśl dokonania Stryper - wrażenie to potęgowało zwłaszcza zwolnienie po drugiej zwrotce. Numer odbiegał również od schematów w partiach wokalnych - przepity, trochę wytłumiony głos Ace`a jednak sprawdzał się idealnie w takim repertuarze. Szablonowy We Got Your Rock obracał się w typowym hard rockowym sosie lat 80-tych - z grubo ciosanymi riffami, wyeksponowaną pracą perkusji i chóralnym skandowaniem w refrenie. Mocno taneczny i funkowy w swojej naturze Love Me Right nie wnosił do całości niczego szczególnego, ale solówka Spacemana mogła się podobać. Calling To You stanowił cover AOR-owego przeboju 707 z 1982, zatytułowanego pierwotnie Megaforce i napisanego niegdyś przez Toda Howartha. W wersji Frehley`s Comet kompozycja przybrała kształt wesołego hitu w stylu Def Leppard, przynajmniej w sferze specyficznego brzmienia gitary prowadzącej. Stylizowany na dziecięcą melodyjkę żartobliwy Dolls został napisany dla córki Frehleya, pojawiającej się zresztą w chórkach. W warstwie aranżacyjnej przypominał Dream Police Cheap Trick, o czym uświadamiały subtelnie użyte klawisze naśladujące pozytywkę. Znacznie poważniejszy był Stranger In The Strange Land, mocno zakotwiczony w tradycyjnym surowym amerykańskim funku i ze świdrującym shreddingiem Frehley`a. Fractured Too kontynuował tradycję dziwacznych utworów instrumentalnych, zamieszczanych na każdym wydawnictwie Ace`a - ten był przesiąknięty ciepło-psychodelicznym melancholijnym duchem Led Zeppelin, mający w zamierzeniu uspokoić i wyciszyć słuchacza. Frehley tym albumem pokazał plecy byłym kolegom z Kiss, którzy na Asylum w 1985 czy Crazy Nights z 1987 popadli w przerażającą przeciętność. Krążek dotarł do 43 pozycji na liście Billboardu, w czym pomogły z pewnością dwa videoklipy: nakręcony w San Francisco Into The Night oraz zrealizowany w Toronto Rock Soldiers.
[2] miał wypełnić miesiące upływające do wydania drugiego krążka. Zawierał cztery kawałki nagrane podczas koncertu w "Aragon Ballroom" w Chicago 4 września 1987, a piąty Words Are Not Enough był krótszą wersją wersji demo stworzonej w 1985. Na fali popularności płytka wspięła się na pozycję 84 list przebojów. Nagrany z nowym bębniarzem Jamie Oldakerem [3] rozpoczynał przebój Insane - poparto go videoklipem w którym Ace`a wtłoczono w kaftan bezpieczeństwa. Muzyk starał się przekazać, że sława i pieniądze nie miały znaczenia, kiedy było się bliskim obłędu. To zdecydowane hard rockowe podejście osadzono na nieco zakręconym riffie przewodnim, mocnej perkusji zdartym rock`n`rollowym głosie Frehley`a. Z zupełnie innej bajki pochodził Time Ain`t Runnin` Out z obfitymi i nieco tandetnymi klawiszami. Na szczęście klimat diametralnie zmieniał się w Dancin` With Danger - prostym i agresywnym kawałku brzmiącym nowocześnie jak na tamte lata, chociaż jak na ironię był to cover kanadyjskiego Streetheart. Balladowy It`s Over Now nasuwał skojarzenia z Headed For A Hearbreak Winger z tego samego roku, z kolei Loser In A Fight rozpoczynał wręcz heavymetalowy riff. Sam numer był dość ciężki jak na ten zespół, ale zachowano odpowiednią chwytliwość z genialnym refrenem. Niektórzy wskazywali na wykorzystanie elementów Dokken, ale Ace skorzystał raczej ze swojego bogatego doświadczenia i nikogo specjalnie nie musiał naśladować. Mocny Juvenile Delinquentmógł zawstydzić mógł dawnych kolegów z Kiss, choć gdzieś przemykały pierwiastki krążka Creatures Of The Night. Dziwaczny Separate z jednej strony czarował konkretnym riffiem, z drugiej raził rapowaną zwrotką. Polem do eksperymentów dla Ace`a był interesujący New Kind Of Lover, w którym gitarzysta kombinował coś w tle, rezygnując z tworzenia mocnych zagrywek. Płytę kończył awangardowy hard rock w postaci The Acorn Is Spinning, podchodzący pod twórczość Steve`a Vaia. Frehley`s Comet ponownie popisał się płytą dobrą, choć ta doszła tylko do miejsca 81 na liście Billboardu i to właściwie tylko dzięki dwóm teledyskom do Insane i It`s Over Now.
Ace Frehley później zrezygnował z Frehley`s Comet, nagrywając solowe albumy (z pomocą Antona Figa). Gitarzysta wrócił też chwilowo w szeregi Kiss, nagrywając z tą słynną formacją studyjny Psycho Circus w 1998 oraz Alive 4 w 2002.

Ace Frehley / Anton Fig (obaj ex-Kiss), Jamie Oldaker (ex-Bob Seger, ex-Eric Clapton)