Amerykański gitarzysta, urodzony 27 kwietnia 1951 w Nowym Jorku jako Paul Daniel Frehley. Zyskał sławę w Kiss w latach 1973-1983 występując jako Kosmiczny As i Kosmita (Space-Ace / Spaceman). 18 września 1978 wydał debiut solowy, podobnie jak pozostała trójka kolegów z zespołu. Ze wszystkich czterech krążków, właśnie ten wydawał się prawdziwie hard rockowy i spotkał się z aprobatą krytyków. Ace postawił na surowe rockowe brzmienie bez udziwnień, dzięki czemu powstał materiał ostrzejszy i bardziej drapieżny, niż miało to miejsce na dotychczasowych albumach Kiss. Porywał singlowy Rip It Out ze znakomitym refrenem w stylu rodzimej formacji, niewiele ustępował mu Speedin` Back To My Baby z autostradową zwrotką i skandowanym refrem w towarzystwie chórków (David Lasley i Susan Collins). Muzyk popisywał się również kapitalną, choć nieco krótką solówką. Zupełnie inny charakter nadano Snow Blind, dotyczącemu problemu narkotyków. Kawałek znacząco odbiegał od dokonań Kiss i nie posiadał żadnej specyficznej linii melodycznej. Dość trudny w odbiorze był również Ozone z rwanym riffem, zupełnie nieudanym jednosłowowym refrenem, ale za to z popisową grą Antona Figa. Powrotem do klasycznych kissowych brzmień był What`s On Your Mind z chwytliwą melodią we zwrotce, nieco gorszym refrenem i świetnym śpiewem Frehley`a. Kompozycja brzmiała niczym odrzut z sesji Love Gun z 1977. Największym przebojem (13 miejsce na liście Billboardu) okazał się cover Russa Ballarda New York Groove, wykonywany zresztą przez Kiss później na trasie promującej Dynasty. Solidnym riffem z kosmicznymi sprzężeniami rozpoczynał się I`m In Need Of Love - tutaj Ace zastosował caly wachlarz różnych gitarowych brzmień i technik, całość wypadła nadzwyczaj porywająco. Nieco bezbarwnie wypadł z początku Wiped-Out, jednak w granicach 50-tej sekundy wkraczała potężna gitara, rekompensująca nijaką zwrotkę. W ostatnim instrumentalnym Fractured Mirror na perkusji zagrał Carl Tallarico. Numer otwierał dźwięk dzownu, po czym wkraczała delikatna gitara, a całości nadano specyficzny relaksujący wydźwięk, choć w pewnym momencie znów nieco kosmiczny, Krążek wspiął się na 26 miejsce listy Billboardu i uzyskał status platynowy 2 października 1978. Był stylistycznym przedłużeniem tego, co Frehley wnosił do Kiss - gitarowej mocy, która odróżniała ten zespół od glamrockowej szarej masy. Muzyk nie zawahał się dodać nieco eksperymentów, ale nie niosły one ze sobą takiego zniszczenia, jak choćby na płycie Gene`a Simmonsa. Ace okazał się w końcu zdolnym wokalistą, którego głos pasował do wykonanego materiału.
Gra Figa zrobiła tak duże wrażenie na Gene Simmonsie i Paulu Stanley`u, że zaprosili perkusistę do zastąpienia Petera Crissa podczas sesji nagraniowej Dynasty w 1979. Wkrótce jednak pojawiły się kłopoty z nadużywającym alkoholu Frehley`em, który w 1982 przeżył poważny wypadek samochodowy, podczas którego jego Porsche wbiło się w ścianę z prędkością ponad 200km/h. Nie tolerujący nałogów Simmons ostatecznie doprowadził do wyrzucenia Ace`a z szeregów Kiss wiosną 1983. Gitarzysta nie załamał się i w rok później założył wraz z Figiem Frehley`s Comet, z którym nagrał 3 płyty (w tym jedną koncertową) w latach 1987-1988. Nagrany pod własnym nazwiskiem [2] porzucał naleciałości glamowe poprzedniego projektu i jakby powracał do hard rocka znanego z debiutu. Tu i ówdzie pojawiało się świadectwo minionej dekady - klawisze - ale generalnie muzyk skupił się na tworzeniu materiału opartego na gitarze. Riffem powziętym z Love Gun startował Shot Full Of Rock, nieco lepszym kawałkiem był wzbogacony rasowym riffem cover The Move Do Ya, do którego niestety z kolei niezbyt dobrze dobrano wokale. Pierwszym prawdziwie interesującym utworem była kolejna przeróbka, tym razem Hide Your Heart Bonnie Tyler. Następne kawałki były przyzwoite, ale dalekie od rewelacji. W chórkach do Trouble Walkin`, 2 Young 2 Die i Back To School zaśpiewał Peter Criss. Bluesowy Remember Me odróżniał się od reszty jakością - udowadniając, że Frehley potrafił się odnaleźć znakomicie także w tej stylistyce. Końcowy instrumentalny Fractured III kontynuował dzieło podjęte na Fractured Mirror. W tych 45 minutach niewiele było warte uwagi i nie pomógł nawet występ połowy Skid Row w chórkach z Sebastianem Bachem na czele. Frehley zamilkł na wiele lat i dopiero w 1996 powrócił w szeregi Kiss, z którego odszedł ostatecznie w 2002.
Ace uaktywnił się w 2009. Wpierw wystąpił w ramach trasy ”Dark Horse Tour” z zespołem Nickelback, gdzie wraz z Kroegerem grał na gitarze w Highway To Hell z repertuaru AC/DC, następnie przystąpił do nagrywania [3]. Wystąpił on na nim w roli wokalisty, gitarzysty i producenta. Artysta potraktował krążek jako osobistą spowiedź - nie odcinając się od tego co stworzył przed laty, niemniej jednak podążając w nieco innym kierunku niż w przeszłości. Nowy materiał cechowało brudniejsze brzmienie, nieco mniejsza dawka melodyjności i koncentracja na gitarowej strukturze utworów. W kilku momentach, zwłaszcza w solówkach, skorzystano z psychodelicznych wpływów końca lat 60-ych, skonfrontowanych ze specyficznym frazowaniem Ace`a. Inaugurujący całość Foxy & Free posiadał niemal metalowy riff napędowy będący lekką zmyłką, gdyż klimatowi utworu było bliżej do dokonań Hendrixa. W mającym podobne tempo Outer Space wybijała się niepokojąco ciężka gitara rytmiczna, jak również perkusja Figa wystukująca średnie, ale gęste rytmicznie tempo. Kiepsko prezentował się mało melodyjny Pain In The Neck, bliższy muzyce alternatywnej. Na jego tle pozytywnie zaskakiwał Fox On The Run - świetny cover The Sweet, któremu nadano nową aranżację, ale zachowując pierwotny charakter. Wątki Dalekiego Wschodu podejmował niemał całkowicie instrumentalny (wyjątkiem były dwa wersy powtarzane przez Pearl Aday, córkę Meat Loafa) Genghis Khan z akustycznymi zagrywkami na początku. Wykorzystano także snujący się zeppelinowski rytm, trochę monotonny i transowy, skontrastowany z psychodelicznymi chórkami i lekko rozmytymi, choć mistrzowsko zagranymi solówkami, jakby wyjętymi z epoki dzieci-kwiatów. Too Many Faces swoją charakterystyczną zawadiacką melodią i prostymi riffami nawiązywał do starego Kiss, a przesiąknięty duchem The Beatles balladowy Change The World błyskawicznie ujmował dobrą melodią i szlachetnym przesłaniem. W instrumentalnym Space Bear praca perkusji i heavy-bluesowe riffy przywodziły na myśl wczesny Led Zeppelin (zwłaszcza Black Dog). Prościutka ballada A Little Below The Angels przypominałą niepokojąco Learning To Fly Toma Petty`ego, ale ciekawostkę stanowiły doskonale dopasowane partie dziecięcego chórku (m.in. córka Frehley`a, Monique). Klimaty Kiss powracały w Sister, a zupełnie niespodziewany zwrot akcji następował w It`s A Great Life, mocno zakotwiczonym w amerykańskim funku, choć z drugiej strony swoją melodią dość wyraźnie nawiązywał do Dolls z debiutu Frehley`s Comet. Instrumentalny Fractured Quantum nadawałby się na muzykę ilustracyjną do filmu, gdyż swoją lekkością i dozą melancholii przywoływał na myśl spokojną twórczość zespołu Zebra. Album wart uwagi wszystkim "o otwartych głowach", lubiącym również muzykę odbiegającą od schematów typowych dla lat 80-tych.
[4] stanowił pomost pomiędzy dokonaniami Kiss a kompozycjami charakterystycznymi dla solowej działalności Ace`a. Do pierwszej grupy zaliczały się z pewnością takie numery jak Gimme A Feelin`, I Wanna Hold You, Immortal Pleasure czy What Every Girl Wants - zadziorne numery nasuwające skojarzenia z twórczością zamaskowanego kwartetu z lat 70-tych. Frehley wciąż potwierdzał swój niezwykły talent jednego z najlepszych gitarowych wymiataczy wszechczasów. Potwierdzały to: otwierający wszystko Space Invader, mroczny Toys, rozbudowany Past To Milky Way z długą efektowną solówką, w końcu wieńczący album instrumentalny Starship, stanowiący jakoby reminiscencję do porywającego Fractured Mirror z [1]. Wszystkiego dopełniały udanie: akustyczny Reckless oraz cover Steve Miller Band The Joker. Powstał udany krążek i tylko należało żałować, że połowę utworów jakby nienaturalnie wyciszano w końcówkach, przez co niektóre solówki niemal "umierały nienaturalną śmiercią". Ciekawostkę stanowił fakt, że autorem okładki był Ken Kelly, który wcześniej odpowiadał za grafiki płyt Kiss Destroyer oraz Love Gun.
Ace Frehley zagrał też w na dwóch solowych płytach Petera Crissa - Cat #1 w 1994 (Bad Attitude, Walk The Line, Blue Moon Over Brooklyn) oraz One For All w 2007 (Space Ace). [5] wypełniły covery, m.in. White Room Cream, Street Fighting Man The Rolling Stones, Fire And Water Free czy Cold Gin Kiss. Matt Starr bębnił w Seven Ravens, Black Swan i Electric Temple (High Voltage Salvation). Anton Fig bębnił u Gary`ego Moore`a, Joe Bonamassy i Sebastiana Bacha.
25 września 2025 Frehley dwukrotnie upadł w swoim domowym studiu i był zmuszony odwołać nadchodzące koncerty. Do 16 października 2025 z powodu krwawienia do mózgu spowodowanego upadkiem muzyk był podtrzymywany przy życiu i podłączony do respiratora. Nie widząc poprawy stanu zdrowia, tego dnia rodzina zdecydowała o odłączeniu go od aparatury podtrzymującej życie i Ace zmarł kilka godzin później w nowojorskim Morristown w wieku 74 lat.

John Regan (ex-Frehley`s Comet), Chris Wyse (ex-The Cult), Matt Star (ex-Bang Tango, ex-Faithsedge, ex-Burning Rain, ex-Mr.Big)