Amerykański zespół utworzony w 1988 z inicjatywy Williama Sheenana. Mr.Big połączył dwa popularne trendy muzyczne późnych lat 80-tych: melodie i przyjazne słuchaczowi refreny zmetalizowanego rocka z imponującą biegłością techniczną. Po odejściu z ekipy Davida Lee Rotha, Sheenan rozpoczął kompletowanie nowego składu z pomocą Mike`a Varney`a z wytwórni Shrapnel Records. Opiekę nad grupą roztoczył Herbie Herbert, były manager Journey i Carlosa Santany. Kwartet podpisał kontrakt z Atlantic Records, ale wydany w jego barwach debiut nie odniósł sukcesu w USA, za to zdobył listy przebojów w Japonii. Przełom nastąpił wraz z ukazaniem się [2], ale paradoksalnie najbardziej fanom spodobały się dwie ballady: akustyczna To Be With You i Just Take My Heart. Mniej przypadły do gustu słuchaczom rockowe piosenki w stylu Green-Tinted Sixties Mind. Kolejne płyty nie powtórzyły sukcesu poprzednika, choć formacja jeszcze raz wzbiła się na szczyty przebojów z balladą Wild World pochodzącą z [3]. Natomiast na Dalekim Wschodzie Mr.Big nadal wyprzedawał swoje tournee do ostatniego miejsca, a także wydał kilka płyt koncertowych jak Raw Like Sushi w 1990, Raw Like Sushi 2 w 1992, Japandemonium: Raw Like Sushi 3 w 1994, Live At Budokan w 1997 oraz In Japan w 2002. W 1997 Gilbert zajął się karierą solową i reaktywował Racer X. Jego miejsce zajął Richie Kotzen i z nim w składzie zrealizowano [5] i [6], które przepadły na rynku. Ostatecznie napięcia między Sheehanem a pozostałymi doprowadziły do zawieszenia działalności.
Po seriach dokonań solowych muzycy uznali, że czas zagoił rany i pozwolił porozumieć się nawet tym, którzy rozstawali się niemalże w nienawiści. Od powrotu w oryginalnym składzie w 2009 panowie zdążyli się ze sobą ponownie dogadać i sprawdzić, że na scenie wciąż umieli się znakomicie bawić muzyką. Połechtali swoją próżność, wyprzedając legendarną halę koncertową Budokan w Tokio (Back To Budokan w 2009). 14-letnia przerwa jakby nie zaszkodziła jakości [7], na której zawarto porcję dynamicznego hard rocka z udanymi solówkami Gilberta, nieraz przemieszanych z grającym unisono basem. Charakterystyczny głos Martina nie stracił na jakości, choć byli tacy co zastanawiali się co ten zespół mógłby osiągnąć, gdyby od początku miał frontmana z charyzmą przykładowo Sebastiana Bacha ze Skid Row. Kilkanaście świetnych rockerów w stylu Undertow, American Beauty czy Still Ain`t Enough For Me mogło się podobać, zabrakło jednak ballady na miarę hitów z przeszłości. Z muzyki emanowała natomiast wielka radość grania. Doświadczeni i świetni technicznie muzycy po prostu znowu świetnie się ze sobą bawili.
Dyskografię uzupełniają składanki: Big Bigger Biggest: Greatest Hits z 1996, Deep Cuts z 2000 i Greatest Hits z 2004.

Muzycy Mr. Big solowo również mieli bogatą dyskografię:

• Eric Martin - Eric Martin w 1985, I`m Only Fooling Myself w 1987, Somewhere In The Middle w 1998, EP-kę Pure w 2002, I`m Goin` Sane w 2003, Destroy All Monsters w 2004, Mr.Vocalist w 2008, Mr.Vocalist X'Mas w 2009, Mr.Vocalist 2 również w 2009, Mr.Vocalist 3 w 2010 i Mr.Rock Vocalist w 2012
  
• Paul Gilbert - King Of Clubs w 1998, Flying Dog też w 1998, Alligator Farm w 2000, Raw Blues Power w 2002, Burning Organ również w 2002, Gilbert Hotel w 2003, Space Ship One w 2005, Get Out Of My Yard w 2006, Silence Followed By A Deafening Roar w 2008, United States w 2009, Fuzz Universe w 2010, Vibrato w 2012, Stone Pushing Uphill Man w 2014, I Can Destroy w 2016 i Behold Electric Guitar w 2019
  
• Billy Sheenan - The Winery Dogs (The Winery Dogs w 2013 i Hot Streak w 2015), Miwa (Reach Out And Touch Me w 2018), Sons Of Apollo, Skills (Different Worlds w 2022). Wydał też solowo: Compression w 2001, Cosmic Troubadour w 2005 i Holy Cow w 2009 i The Flood (Hear Us Out w 2023)
  
• Ritchie Kotzen - The Winery Dogs, nagrał blisko 20 solowych płyt
  
• Pat Torpey - Odd Man Out w 1998, Y2K w 1999 i Johnny Hiland w 2004. Billy Sheenan stworzył projekt Niacin, nagrał solowo: Compression w 2001, Cosmic Troubadour w 2005, Prime Cuts w 2006 i Holy Cow w 2009, zagrał równiez na drugim albumie Explorers Club. Perkusista zmarł 7 lutego 2018 w wieku 64 lat z powodu powikłań na wskutek choroby Parkinsona.
  

Eric Martin (ex-Eric Martin Band), Paul Gilbert (Racer X), Billy Sheenan (ex-Talas, ex-David Lee Roth),
Pat Torpey (Impellitteri, ex-Ted Nugent), Richie Kotzen (ex-Poison)