Amerykańska supergrupa powstała w 2017. W jej skład weszli wokalista Jeff Scott Soto, klawiszowiec Derek Sherinian, Mike Portnoy (ex-Dream Theater), Billy Sheenan i najmniej znany z tego towarzystwa gitarzysta Ron Thal (pogrywający w Guns N'Roses w latach 2006-2015). Powstanie Sons Of Apollo wywołało spore zainteresowanie w prog-metalowym świecie. Muzycy współpracowali ze sobą w przeszłości: w Teatrze Marzeń, The Winery Dogs czy projekcie Portnoy/Sheehan/MacAlpine/Sherinian (koncertówka Live In Tokyo w 2013). Z początku entuzjazm fanów nieco osłabił jednak sposób, w jaki wkrótce muzycy lansowali swoje pojawienie się: gitarzyści z okazałymi dwugryfowymi instrumentami, nazwa grupy odwołująca się do postaci greckiego boga muzyki i sztuki, w końcu sama okładka płyty opracowana jako heraldyczny wizerunek zwierząt dzierżących instrumenty muzyczne - zabiegi w swej mnogości kojarzyły się raczej z efekciarstwem i szpanerstwem, co wielu zresztą z pewnością wskazałoby jako jedną z cech gatunku. Na szczście płyta nie była festiwalem solówek i pompatycznych epopei. To solidny prog-metalowy i tradycyjnie skrojony zbiór kompozycji dłuższych (rozbudowanych) i krótszych (piosenkowych). Było miejscami ciężko, Soto dodał swoim głosem hard rockowy pierwiastek, ale było to granie mało odkrywcze. Zespół grał soczyście i z dużą dozą muzycznej agresji, ale w zasadzie to tyle. Łagodzenie metalowej konwencji jako takiej na rzecz bardziej wyszukanych środków (wycieczki jazz/fusion Thala w Alive) zdarzały się rzadko, choć za każdym razem udanie. Hołdowanie głównie standardom stricte metalowym w kreowaniu muzycznego wizerunku wydawało się drogą trafioną, choć nie we wszystkich aspektach. Całość otwierał 11-minutowy wielowątkowy God Of The Sun, którego pierwsze pięć minut to solidne rytmiczne granie bez większych emocji, ale niezłe na rozruch. Potem wchodził spokojniejszy podniosły motyw i gdyby tylko solówkę na klawiszach zastapić gitarową, to wyszedł by niezły kawałek Yngwie Malmsteena z lat młodzieńczych. Potem kompozycja wracała do głównego motywu. Coming HomeSigns Of The Time to przykłady nieprzekombinowanych numerów, w których każdy z muzyków miał okazję się wykazać, lecz jednocześnie całość nie zmieniała się w instrumentalną popisówkę. Figaro`s Whore przez wzgląd na specyficzne użycie organów był hołdem dla Jona Lorda, a krążek zamykał instumentalny blisko 11-minutowy Opus Maximus. Ostatecznie formacja postawiła na swego rodzaju granie na sterydach – bez subtelności, budowania klimatu czy bawienia się w brzmieniowe niuanse. W zasadzie wszystko można by upchnać w przedziale 45 minut zamiast 58.
Koncertowy [2] zarejestrowano 22 września 2018 w bułgarskim Płowdiw. Album odegrano w całości z wyjątkiem Figaro`s Whore. Numery wypadły porywająco, z dozą rockowej przestrzeni. Do wszystkiego dorzucono przeróbki Dream Theater (trzy), Queen (The Show Must Go On), Led Zeppelin (Kashmir), Rainbow (Gates Of Babylon), Aerosmith (Dream On) i Pink Floyd (Comfortably Numb). Całość uzupełniły solowe popisy Sheehana i Sheriniana, a w pewnym momencie na scenie grupie towarzyszył chór i orkiestra symfoniczna.
Jeff Scott Soto śpiewał też w Animal Drive (Bite! w 2018) i Ellefson / Soto (Vacation In The Underworld w 2022 i Unbreakable w 2025). Derek Sherinian udzielał się w progresywno-powermetalowym Figure Of Speechless (Tunnel At The End Of The Light w 2022). Billy Sheenan grał w Skills i The Flood (Hear Us Out w 2023). Ron Thal i Derek Sherinian weszli w skład Whom Gods Destroy (Insanium w 2024).

Jeff Scott Soto (ex-Yngwie Malmsteen, ex-Panther, ex-Kuni, ex-Masi, ex-Kryst The Conqueror, ex-Eyes, Talisman, ex-Skrapp Mettle, ex-Takara, ex-Axel Rudi Pell, W.E.T., SOTO),
Derek Sherinian (ex-Kiss, ex-Alice Cooper, ex-Dream Theater, ex-Planet X, ex-All Too Human, ex-Platypus, ex-Yngwie Malmsteen, Black Country Communion,
Billy Sheenan (ex-Talas, ex-David Lee Roth, ex-Mr.Big, The Winery Dogs, ex-Miwa),
Mike Portnoy (ex-Inner Sanctum, ex-Dream Theater, Transatlantic, Liquid Tension Experiment, ex-O.S.I., ex-John Arch, Adrenaline Mob, The Winery Dogs)