Amerykańska grupa założona w 1987 w Los Angeles. Mózgiem stojącym za Takarą był od początku gitarzysta Neal Grusky. Kiedy ekipa podjęła się realizacji pierwszej demówki, o pomoc wokalną poproszono producenta Jeffa Scotta Soto. Ten nie odmówił i od tego czasu został frontmanem zespołu. [1] w wielu miejscach brzmiał jak dokonania Yngwie Malmsteena (Spotlight), ale bez wirtuozerii szwedzkiego mistrza, za to z mocniejszym akcentem na klawisze i wokal. Wszęchobecne (m.in. spektakularny chórek w Two Hearts Together) były jednak przede wszystkim wpływy Talisman pod względem prowadzenia melodii, brakowało tylko specyficznej gitary dla tamtej ekipy. Podobnie wypadł zamykający album Passions Of The Heart, pasujący z kolei do obu krążków Eyes, w podobny sposób łączący AOR-owe klawisze z ostrym gitarowym graniem. First Attraction cechował się udanymi zwrotkami, ale samemu refrenowi zabrakło polotu. Wrzucono tutaj dwie ballady: pellowa Restless Heart oraz Colors Fade z rozbudowanymi klawiszami na modłę Journey. Wolno zaczynający się I Don`t Believe w dalszej części rozwijał się w dynamiczny przebój wedle receptury Eyes. Album cierpiał na braki brzmieniowe, ale te produkcyjne potknięcia można było zrzucić na okrojony budżet.
Jako, że Jeff Scott Soto w Takarze występował zawsze niejako z doskoku, ciężko było zorganizować jakąś sensowną trasę koncertową. Przystąpiono jednak do nagrywania drugiego albumu - gościnnie w kawałkach Your Love i December (mocno pod Whitesnake) zagrał basista Bob Daisley (m.in. ex-Rainbow, ex-Uriah Heep, ex-Black Sabbath). Płytę rozpoczynał dokkenowy When Farkness Falls, w którym klawiszowe aranżacje nadawały metalowo-symfoniczny charakter. Days Of Dawn uderzał w tony Virgin Steele z komercyjnego okresu Life Among The Ruins. Szybszym tempem charakteryzowały się jedynie 2 Late i Save Me - ten drugi posiadał efektowną klawiszową solówkę. Płyta nie była tak równa i chwytliwa jak debiut, ale miała swoje dobre momenty i mogła znaleźć fanów przede wszystkim wśród fanów zmetalizowanego hard rocka w stylu wczesnego Malmsteena. Kolejne płyty - także bez udziału Soto - przeszły bez echa.
Jeff Scott Soto nagrał serię solowych krążków, zyskał rozgłos również u Axel Rudi Pella, w W.E.T., SOTO, Sons Of Apollo, Animal Drive (Bite! w 2018) i Ellefson / Soto (Vacation In The Underworld w 2022). Eric Ragno grał potem w Vox Tempus, Ramos, Ramos/Hugo, Solna, First Signal i u Tony`ego Millsa. Patrick Johansson bębnił potem w hard`n`heavymetalowym Clockwork Revolution (Clockwork Revolution w 2015), NZM, War Of Thrones, u Luki Sellitto i powermetalowym NorthTale (Welcome To Paradise w 2019 i Eternal Flame w 2021).

Jeff Scott Soto (ex-Yngwie Malmsteen, ex-Panther, ex-Kuni, ex-Masi, ex-Kryst The Conqueror, ex-Eyes, ex-Skrapp Mettle, Talisman),
Eric Ragno (ex-Damir Simic Shime), Patrick Johansson (ex-Shades, ex-Without Grief, ex-Stormwind, Yngwie Malmsteen, Sandalinas)