SOLNA

Amerykański projekt powstały w 2008 z inicjatywy Zane`a Petersona, perkusisty China Blue i Malicious. Do współpracy zaprosił Pamelę Moore, wokalistkę znaną rockowemu światu najbardziej z roli Siostry Marii na płycie Queensryche Operation Mindcrime i śpiewającej też w hard rockowym Radar. W niektórych utworach mikrofonem dzieliła się z Ralfem Scheepersem, znanym z Gamma Ray czy Primal Fear. Solna wystartowała EP-ką Sent From Heaven w 2008, ale za właściwy debiut należało uznać [1]. Otwierało go niezbyt wyrafinowane intro Ms. Eurameric (przedstawiające wybieranie przez kogoś numeru telefonicznego), zupełnie inaczej wypadł Blinded By The Rain oparty na gitarowym popisie De Rosso i wspaniale brzmiącym głosie Pameli. Śpiewała ona z wielkim czuciem, trochę na stylistykę Heart. Do fanów cięższego grania skierowano Celebrate, stanowiący skrzyżowanie twórczości Phantom Blue z czasów Built To Perform i Black Label Society. W utworze zaśpiewał Scheepers, a szczególnie interesująca była środkowa część numeru z wieloma ciekawymi łącznikami i aranżacjami wokalnymi. Bardziej skomplikowany był Where Are You Running z hard rockowym wstępem na wzór Liesegang/White, fragmentami zakorzenionymi w europejskim AOR i kilkoma motywami modern-rockowymi. Eksperyment udany o tyle, że żaden z wymienionych gatunków w jakiś nieprzyzwoicie nadgorliwy sposób nie zdominował kompozycji. W balladzie Feel Alive ponownie siły połączyli Moore i Scheepers - efekt tego spotkania był piorunujący i ckliwy utwór zmontowano tak perfekcyjnie, że nostalgiczne granie nabierało życia. Ostry Moment Of Truth zdominował bas, wyróżniający się na tle dość sztampowych partii gitar i niespecjalnego tym razem wokalu. W Woman In Love głos Pameli w refrenie łudząco nawiązywał do stylistyki Gigi Hangach z Phantom Blue i Janet Gardner z Vixen. Kawałek był dość trudny w odbiorze, ale po kilku przesłuchaniach szło się z nim oswoić. Żadną niespodzianką nie była za to AOR-owa ballada Light The Candle - nastrojowy pop, ale wzorcowo zagrany w ramach gatunku. Przeciętne riffy i niemrawy śpiew cechowały Sent From Heaven, a numeru nie ratowała nawet ekwilibrystyka De Rosso. Album wieńczyła jeszcze jedna ballada Dreams, ustępująca jednak poprzedniczkom - czegoś w niej brakowało, także brzmienie klawiszy zostało niezbyt szcześliwie dobrane. Ostatecznie do sięgnięcia po krążek mogły przekonać nazwiska muzyków, ponadto zyskiwał z każdym kolejnym przesłuchaniem. Nie była to muzyka wobec której można było przejść obojętnie.
Eric Ragno grał potem w First Signal i u Tony`ego Millsa.

Eric Ragno (ex-Damir Simic Shime, ex-Takara, ex-Vox Tempus, ex-Ramos, ex-Ramos/Hugo),
Alex De Rosso (Perfect World, Headrush), Fabrizio Grossi (Steve Vai, ex-Starbreaker), Rob De Luca (Sebastian Bach, Spread Eagle)