Theodore Anthony Nugent urodził się 13 grudnia 1948 w Detroit. Pod koniec 1965 założył swój pierwszy zespół The Amboy Dukes, której nazwa nawiązywała do słynnego gangu ulicznego z Perth Amboy w stanie New Jersey. Po podpisaniu kontraktu z wytwórnią Mainstream, w jeden wieczór nagrano debiut Amboy Dukes w 1967. Wypełniła go muzyka wyrastająca z rhythm`n`bluesa, ale ciążąca ku psychodelii (Let`s Go Get Stoned, Down Philips Escalator). Już wówczas uwagę zwracała prywająca, nowoczesna jak na tamte czasy i pełna sprzężeń gra Teda. Choć Nugent w wywiadach odżegnywał się od inspiracji z przeżyć narkotycznych, okładkę drugiej płyty Journey Tu The Center Of The Mind z 1968 zdobiło blisko 50 ozdobnych fajek do palenia substancji halocynogennych. Amboy Dukes na tym krążku skorzystali z wpływów bluesa, jazzu, szkockiego folkloru (Scottish Tea) oraz dokonań The Doors, Quicksilver, Franka Zappy i Jefferson Airplane. Ta efektowna mozaika urzekająca prawdziwie psychodeliczną aurą występowała także na trzeciej płycie Migration z 1969. Bardziej pretensjonalnym i mniej udanym dziełem był Marriage On The Rocks / Rock Bottom z lutego w 1970. The Amboy Dukes zaserwowali utwory o wręcz chaotycznej formie, pełne nieoczekiwanych przejść, rodem niczym z koszmarów sennych (ponad 10-minutowy The Inexhaustible Quest For The Cosmic Cabbage). W ten sposób na jednej płycie znalazło się miejsce dla hałaśliwego grania rockowego, pastiszu stylu The Beach Boys, stylizacji gospelowych i wstawek jazzowych. W 1973 Nugent zniechęcił sie często nieodpowiedzialnymi postawami kolegów, mającymi kłopoty z uzależnieniem od narkotyków. Gitarzysta przez kilka miesięcy polował na jelenie w Colorado, ale wkrótce zebrał nowy skład, by nagrać w 1974 aż dwie płyty Call Of The Wild oraz Tooth, Fang And Claw, z mocno konwencjonalnym repertuarem rockowym. Wtedy to Ted ostatecznie zadecydował o rozpoczęciu kariery solowej.
W skład nowej formacji weszli wokalista i zarazem gitarzysta rytmiczny Derek St.Holmes, basista Rob Grange (ex-The Amboy Dukes) i bębniarz Clifford Davies (ex-If). [1] znalazł się nieoczekiwanie w pierwszej 30-tce listy Billbordu. Otwierający Stranglehold stanowił ponad osiem minut gitarowego ataku przeprowadzonego przez Gibsona Byrdlanda (typ gitary Teda). Słynna solówka (znalazła się potem na 31 miejscu wszechczasów wśród tego typu wyczynów) została nagrana podobno przy pierwszym podejściu. Dziko i energicznie wypadły Stormtroopin`, Hey Baby, Just What The Doctor Ordered oraz Snakeskin Cowboys - wszystkie z kapitalnym wokalem St.Holmesa. Gitarzysta złożył też hołd swojemu rodzinnemu miastu w Motor City Madhouse, Where Have You Been All My Life i You Make Me Feel Right At Home. Krążek miał niebagatelne znaczenie na rozwój rocka i hard rocka, a wielu heavymetalych tuzów lat późniejszych powoływało się na czerpane z niego inspiracje. Ted niektórymi riffami przypominał technikę innego amerykańskiego gitarzysty Johna Nitzingera. Bardzo dobry poziom utrzymał [2], choć w trakcie sesji odszedł St.Holmes - jego głos słychać w Turn It Up, Light My Way, Dog Eat Dog i odmiennej wersji Street Rats (zawartej na reedycji z 1999). W pozostałych kompozycjach zaśpiewał szerzej wówczas nieznany Marvin Lee Aday, którego świat poznał później jako Meat Loafa. Sam Nugent stanął za mikrofonem w tytułowym Free-For-All, który zespół wykonał 24 listopada 1978 w telewizyjnym programie "The Midnight Special".
[3] przyniósł w końcu Nugentowi wielki przebój jakim był tytułowy Cat Scratch Fever. Z kolei Death By Misadventure poświęcono pamięci Briana Jonesa, zmarłemu gitarzyście The Rolling Stones. Derek St.Holmes wrócił i dał z siebie wszystko w studio. Ted Nugent zasłynął jednak przede wszystkim z występów na żywo. "Dziurawiącej uszy" grze na gitarze towarzyszył pielęgnowany image jaskiniowca. Ted pojawiał się na estradzie odziany w przepaskę biodrową i z opaską na głowie, wymachując łukiem i strzałami za pomoca których "zdobywał pożywienie dla rodziny". Tą barbarzyńską agresję doskonale uchwycił koncertowy [4]. Wkrótce odszedł po raz drugi St.Holmes, tym razem zabierając ze sobą Grange`a - obaj wkrótce założyli St. Paradise. U Nugenta tymczasem za mikrofonem stanął Charlie Huhn. Wraz z [6] Ted zaczął odchodzić od wizerunku dzikusa, jednocześnie był to ostatni ostrzejszy materiał muzyka na dłuższy czas. Do najjaśniejszych punktów krążka należały bezsprzecznie Paralyzed, Saddle Sore oraz Alone. Późniejsze płyty nie zdobyły już takiego rozgłosu jak pierwsze cztery albumy, które ostatecznie okryły się platyną. Otwierający [7] Wango Tango stał się standardem wystepów na żywo, z pełnym humoru fragmentem pośrodku brzmiący jak rapowy karnawał. Do dawnej twórczości częściowo nawiązywały jeszcze Terminus El Dorado i Hard As Nails. [8] zajął 9 miejsce w rankingu magazynu "Guitar World" w kategorii najelpszych koncertówek wszechczasów. Wiele kontrowersji wywołał [10], ozdobiony rysunkiem "Dragon Tattoo" Borisa Vallejo. Na albumie użyto bowiem sporej ilości klawiszy, na których zagrał Alan St.Jon. Na [11] zwracały uwagę Little Miss Dangerous oraz Angry Young Man, których użyto na ścieżce dźwiękowej do serialu "Miami Vice". W jednym z odcinków wystąpił sam Nugent, wcielając się w ginącego w strzelaninie handlarza narkotyków. Ten singiel stał się bardzo popularnym przebojem Teda w USA. W tamtym okresie jednak twórczość dawnego jaskiniowca orbitowała wokół okropnie złagodzonego pop-metalu.
Pod koniec lat 80-tych Nugent wszedł w skład projektu Damn Yankees. Debiut z 1990 sprzedał się w pięciomilionowym nakładzie, a pochodząca z niego ballada High Enough - mimo nadmiernej dawki pretensjonalności - stała się jednym z najważniejszych rockowych hymnów tamtej generacji. Mniejszym zainteresowaniem cieszył się drugi krążek Don`t Tread z 1992 i Damn Yankees szybko odeszli w zapomnienie. W 1995 Ted postanowił wskrzesić karierę solową. Na [13] zaśpiewał po wielu latach Derek St.Holmes, a grupa stylistycznie powróciła do hard rocka. Tytułowy Sprit Of The Wild stanowił hołd dla zmarłego w 1988 przyjaciela gitarzysty, Freda Beara, który zasłynął z wyrobu łuków i polowań, na które zwykli razem jeździć. Koniec lat 90-tych i początek XXI stulecia nie okazały się udanym okresem w karierze Nugenta, na co z pewnością miał wpływ spadek popularności hard rocka. [18] sprzedał się zaledwie w 3600 egzemplarzach w pierwszym tygodniu od daty ukazania się na rynku, lądując ostatecznie daleko, aż na 186 miejscu na liście Billboardu. Wczesna wersja okładki przedstawiała nagą zwiazaną dziewczynę klęczącą na talerzu z granatem w ustach. Na krążku przerobiono również Journey To The Center Of The Mind The Amboy Dukes.
17 kwietnia 2009 doszło do szczególnego wydarzenia - Nugent wraz z dawnymi kolegami z The Amboy Dukes zagrali pierwszy raz od 30 lat podczas gali "Detroit Music Awards". Grupę ponadto uhonorowano szczególną nagrodą za całokształt twórczości. Jako postać nietuzinkowa, gitarzysta angażował się w wiele inicjatyw pozamuzycznych. Chętnie pojawiał się w różnego rodzaju reality show, głównie w kanale VH1. Na największą uwagę zasługiwał "SuperGroup", w którym obok teda pojawili się Scott Ian z Anthrax, Evan Seinfeld z Biohazard, Sebastian Bach (ex-Skid Row) oraz Jason Bonham. Mimo takich wystepów, nie przeszkadzało mu to w ostrej krytyce choćby Ozzy'ego Osbourne`a, którego nazwał "wielką postacią zredukowaną do skończonego beznadziejnego idioty". Nugent jako zapalony myśliwy stał się jednym z najważniejszych wrogów organizacji obrońców praw zwierząt. Swoje poglądy na ten temat opublikował w książce "Kill It And Grill It" z 2005. W 2001 na prośbę organizacji "Hunt Of A Lifetime" (fundacja spełniająca marzenia ciężko chorych dzieci), Nugent zabrał na afrykańskie safari 16-letniego Zachary`ego Martina, chorującego na raka kości. Muzyk był zwolennikiem radykalnej prawicy, zawsze otwarcie wypowiadał się o zaostrzeniu polityki emigracyjnej, powszechnym dostępie do broni oraz walce z alkoholizmem i narkomanią. Pod tym względem stał się wręcz fanatykiem w dobie bezwzględnej krytyki mediów, opanowanych przez liberałów. Zamiast popełnić w ten sposób zawodowe samobójstwo i zostać wyklętym z elitarnych kręgów show-biznesu, Nugent przysparzał więcej problemów swoim oponentom, wyprowadzając ciętymi ripostami z równowagi osoby "poprawne politycznie". Zaangażował się w dwie kampanie republikańskie George`a Busha i Johna McCaina. Opowiadał się za radykalnym stosowaniem prawa wobec przestępców. Na zjeździe National Rifle Association w Houston w 2005 wygłosił bezprecedensową mowę: "Chcę martwych gwałcicieli, martwych złodziei samochodów, martwych włamywaczy, martwych tych co molestują dzieci. Wszyscy źli faceci powinni być martwi. Bez litości i bez sądu. Bez przedterminowych zwolnień. Chcę widzieć ich martwych. Weźcie broń i zabijcie ich". Wspierał amerykańskich żołnierzy w Afganistanie, a w 2004 zagrał dla kontyngentu w Iraku. Uważał homoseksualizm za coś obrzydliwego. Szczególną sensację zafundował gościom podczas show na imprezie gubernatora Texasu - Ricka Perry`ego. Ted wyszedł na scenę paradując z karabinami i ubrany w koszulkę z flagą Konfederacji. Odmówił w przyszłości wizyt w Kanadzie, gdyż tamtejszy rząd zabronił mu polowań na czarne niedźwiedzie. O pierwszym czarnym prezydencie USA stwierdził: "Barack Hussein Obama powinien trafić do więzienia. To oczywiste, że jest komunistą! Nieprawda, że Mao Tse Tung nie żyje. Żyje i nazywa się Barack Obama. Ameryka powinna się wstydzić. Rzygać mi się chce". O ile w pewnych amerykańskich kręgach Ted był postacią znaną, w Polsce jego popularność zawsze była znikoma ze względu na fakt, że nasi muzyczni prezenterzy zawsze gustowali w muzyce ambitnej, a ta Nugenta do takich nie należała. Na [19] w kawałku She`s Gone gościnnie zaśpiewał Sammy Hagar.
Dyskografię uzupełniają składanki: Great Gonzos!: The Best Of Ted Nugent z 1981, Out Of Control z 1993 i The Ultimate Ted Nugent z 2002.

Byli i obecni członkowie zespołu występowali też w innych grupach:

• Derek St.Holmes - Whitford/St Holmes (Whitford/St Holmes w 1981 i Reunion w 2015) oraz zaśpiewał na jednej płycie Blood Of The Sun
  
• Pat Torpey - Mr.Big
  
• Marco Mendoza - Lynch Mob, Black Star Riders, White Appice Mendoza Iggy, Destinia i hard rockowy Iconic (Second Skin w 2022). Zrealizował również trzy płyty solowe: Live For Tomorrow w 2007, Casa Mendoza w 2010 i Viva La Rock w 2018
  
• Charlie Huhn - Gary Moore, w Victory, Hawkey (Hawkey w 1986), Deadringer, na debiucie w Axela Rudi Pella oraz w Foghat
  
• Chuck Wright - Impellitteri, House Of Lords, Bad Moon Rising, Blackthorne i Northern Lights
  
• Carmine Appice - DNA, King Kobra, Blue Murder, John Sykes, Mother`s Army i Rated X
  
• Brian Howe - Bad Company; wokalista zmarł 6 maja 2020 na zawał serca w wieku 66 lat
  
• Tommy Aldridge - Destinia i Iconic
  
• Mick Brown - T&N
  
• Cliff Davies zmarł 13 kwietnia 2008, prawdopodobnie w wyniku przypadkowego samopostrzelenia
  

Tommy Aldridge (ex-Black Oak Arkansas, ex-Pat Travers Band, ex-Gary Moore, ex-Ozzy Osbourne, ex-M.A.R.S., ex-Whitesnake, ex-House Of Lords, ex-Manic Eden),
Barry Sparks (ex-Guy Mann-Dude, ex-Malmsteen, ex-MSG, ex-John West, ex-Roland Grapow, ex-Vinnie Moore, Cosmosquad, Michael Vescera Project, Dokken),
Carmine Appice (ex-Vanilla Fudge, ex-Cactus, ex-Beck Bogert & Appice), Chuck Wright (ex-Giuffria, ex-Quiet Riot, ex-Kuni),
Pat Torpey (ex-Impellitteri), Marco Mendoza (ex-Blue Murder, John Sykes, ex-David Coverdale), Mick Brown (ex-Dokken), Greg Smith (ex-Joe Lynn Turner, ex-Rainbow, ex-Doogie White, ex-Alice Cooper)