Angielska grupa powstała w 1988 z inicjatywy Johna Sykesa (ur. 29 lipca 1959) w Los Angeles. Zebranie składu zabrało mu nieco czasu - basistą został Tony Franklin (znany ze współpracy z Roy`em Harperem i The Firm), a perkusistą początkowo Cozy Powell. Kiedy jednak prace nad debiutanckim albumem przeciągały się, Powell odszedł zniecierpliwiony i zastąpiono go nie mniej znanym Carmine`m Appice`m. We wczesnym okresie kariery wokalistą był Ray Gillen (m.in. Badlands i Black Sabbath), ale John Kalodner przekonał Sykesa do rezygnacji z tego pomysłu. Debiut cechował się nieskazitelnym ostrym brzmieniem, wspaniale ustawionym basem Franklina i wyborną perkusją. Sykes zaczerpnął sporo z dokonań wszystkich poprzednich zespołów, w których występował, a mimo to hard rock Blue Murder daleki był od tuzinkowości i taniej skocznej przebojowosci. Część kompozycji oparto na złożonych aranżacjach o podłożu nie tylko metalowym, ale także soulowym, bluesowym, a nawet popowym (Sex Child). Wszystko zagrano z gracją i pasją, a Sykes zademonstrował serię smakowitych i finezyjnych solówek. W jego dłoniach gitara wydawała się być niebezpiecznym zwierzęciem, wydającym z siebie leniwe sentymentalne pomruki albo atakującym kaskadami błyskawicznych agresywnych dźwięków. Riot nawiązywał do tradycyjnego amerykańskiego funku i kojarzył się z dokonaniami Glenna Hughesa. Rolę swoistego opus magnum spełniał rozbudowany siedmiominutowy Valley Of The Kings - rozpoczynający się transowym bębnieniem, uzupełniony tajemniczymi klawiszami i przechodzący w niemal heavymetalowy marsz z linią melodyczną inspirowaną muzyką Orientu. Całość zachowała osobny styl mimo nawiązania do Led Zeppelin (wejścia klawiszy w refrenach) oraz Whitesnake (solówka po drugim refrenie). Jelly Roll pochodził jakby z innej bajki - rytmikę oparto na mixie country i bluesa, a po pierwszych trzech pierwszych dość trywialnych minutach następowało zwolnienie z bogatym wielowarstwowym podkładem, delikatnie inspirowanym Laylą Derek And The Dominos. Po tym chwilowym złagodzeniu, cięższy glam-metalowy Blue Murder miał niemal siłę pociągu. Tutaj najwięcej do powiedzenia miał niespodziewanie Appice, którego perkusję wysunięto na pierwszy plan i pozwolono bawić się załamaniami rytmu. Z kolei Out Of Love krytycy złośliwie nazwali "najlepszą balladą, której nigdy nie nagrał Whitesnake" - sentymentalną, pełną pasji i niewymuszonych emocji. Początkowo Billy zadziwiał popowymi rytmami, by po chwili wprowadzić ostre riffy i jazgotliwe solówki. Arabskie piszczałki zwiastowały pojawienie się kolejnej porcji metalu zafascynowanego Bliskim Wschodem - masywny Ptolemy kroczył dosotjnie i spowolnione zagrywki okraszono sztucznymi flażoletami. Black-Hearted Woman wypadł niczym agresywniejsza wersja You`re Gonna Break My Heart Again Białego Węża, tak samo imponująco wykonana, ale nie tak porywająca pod względem kompozycyjnym - zabrakło świeżości pierwowzoru. Debiut Blue Murder poparto świetnym warsztatem, a przy okazji ambitną muzyką rockową.
Albumu zbytnio nie promowano. Sykes twierdził później, że popełnił błąd podpisując kontrakt z Geffen, bo po nieprawdopodobnym sukcesie albumu Whitesnake wytwórnia ta chciała mieć Sykesa dla siebie. Przy sporym budżecie gitarzysta myślał, że Geffen będzie wspierać Blue Murder. Promocja nie nadeszła, gdyż wszyscy czekali, że Sykes zacznie ponownie grać z Davidem Coverdale`m i rozbili kasę przy kolejnych 20 milionach potencjalnie sprzedanych płyt. Z tych samych powodów, także [2] (m.in. z przeróbką The Small Faces Itchycoo Park) nie zdobył rozgłosu, pomimo odejścia w kierunku lżejszego brzmienia. Koncertowy [3] wydano początkowo jedynie w Japonii. Kiedy wytwórnia Geffen Records ostatecznie zerwała kontrakt z grupą, Sykes kontynuował współpracę z Mendozą i O`Steenem podczas nagrywania pierwszego albumu solowego Out Of My Tree w w 1995.

Późniejsze losy członków zespołu:

• John Sykes zmarł 20 stycznia 2025 na raka w wieku 65 lat
  
• Carmine Appice - Don Dokken, Rated X, Derek Sherinian, Lana Lane, progresywno-powermetalowy Figure Of Speechless (Tunnel At The End Of The Light w 2022) i Seven Ravens (Barely Hanging On w 2021
  
• Carmine Appice - Mother`s Army i Rated X
  
• Marco Mendoza - David Coverdale, Ted Nugent, Lynch Mob, Black Star Riders, White Appice Mendoza Iggy, Destinia i hard rockowy Iconic (Second Skin w 2022); zrealizował również trzy płyty solowe (Live For Tomorrow w 2007, Casa Mendoza w 2010 i Viva La Rock w 2018).
  

John Sykes (ex-Streetfighter, ex-Tygers Of Pan Tang, ex-Thin Lizzy, ex-Whitesnake), Tony Franklin (ex-The Firm),
Carmine Appice (ex-Vanilla Fudge, ex-Cactus, ex-Beck Bogert & Appice, ex-Rod Stewart, ex-Ted Nugent, ex-DNA, ex-King Kobra)