Amerykańska grupa założona w 1984 w Los Angeles z inicjatywy weterana rockowej sceny Carmine`a Appice`a (ur. 15 grudnia 1946). Grupa miała w swoim składzie dwóch utalentowanych gitarzystów, Davida Michaela-Phillipsa (właśc. David Philip Henzerling) i Micka Swedę. Cały zespół, jak i producent Spencer Proffer świetnie wykorzystali ich grę w tytułowym Ready To Strike, gdzie już na samym początku wkraczał deut gitar. Przewodnia melodia zwracała momentalnie uwagę, będąc tak odmienną od tego co było popularne w tamtych czasach. Do tego doszło naprawdę potężne brzmienie perkusji, proste i precyzyjne partie basowe, a nad wszystkim górował absolutnie czysty głos Marka Free. Było to typowy hard rocker z chwytliwym refrenem, a całość w pełni potwierdzała wizję Carmine`a co do nowego zespołu. Hunger startował niemal groove`owo, z agresywnym wokalem Marka, podczas gdy instrumentaliści okazali swój charakter, prowadząc do rockowo komercyjnego refrenu (autorami utworu byli muzycy kanadyjskiego Kick Axe). W tamtym okresie tylko nieliczni potrafili w tak kapitalny sposób połaczyć dwie tak różnie grające gitary prowadzące. Ta ekipa po prostu to była składowa czegośc więcej niżtylko czterech natapirowanych blondynów i Appice`a. "Północ to mój czas, jestem Jeźdźcem Cienia" śpiewał Mark Free w Shadow Rider - be wątpienia jednej z najlepszej komopzycji na krążku. Numer odegrano z hard rockową gracją, a głos lśnił tutaj mocno, orbitując po wysokie rejestry. Pozycją zdecydowanie przeznaczoną dla radia był komercyjny Shake Up i ten akurat pop-rockowy numer mógł podejść zwolennikom Bon Jovi. Rocker Attention posiadał wszystko czego potrzeba do miana pomniejszego hitu: wybuchową perkusję, niesamowitą grę na gitarach i Free z luźną swobodą śpiewający tandenty tekst w refrenie. Wszystko kończyło się na kilkukrotnych powtórzeniach refrenu. Breaking Out startował od brzmienia gitary syntezatorowej, by następnie przejść w energetyczne rytmy basowo-perkusyjne z dodatkiem pikantnych riffów i i melodyjnym śpiewem Marka, który tu akurat bawił się wieloma emocjami. Carmine dawał znak do rozpoczęcia Tough Guys, w którym przedrefren był niewątpliwie jednym z najlepszych występów Marka Free. Balladowy Dancin` With Desire czarował klimatem, który w dużej mierze zawdzięczał gitarom syntezatorowym i akustycznym. W końcu Piece Of The Rock to szybkie melodyjne intro na dwie gitary, a wszechstronny głos Free przechodził od hard rockowej tonacji do seksownego głosu, celującego w sukces rockowego radia. Ostatecznie King Kobra okazała się projektem udanym, który za pomocą nadzwyczaj prostych środków nagrał album zwracający uwagę fanów i krytyków. Cel, jakim było odróżnienie się od zatłoczonej sceny Los Angeles, został osiągnięty.
Pomimo 50 000 sprzedanych egzemplarzy, szefowie wytwórni Capitol byli zawiedzeni. Mając gwarantowany kontrakt na dwie płyty z góry, muzycy desperacko chcieli dostać się na listy przebojów - wiedzieli, że mieli jeszcze tylko jedną szansę, zanim wytwórnia zdecyduje się porzucić zespół. W związku z tym Carmine poprosił swojego długoletniego przyjaciela Duane`a Hitchingsa, aby pomógł stworzyć brzmienie bardziej przyjazne MTV i rozgłośniom radiowym. Na [2] King Kobra znacząco złagodnieli, popadając w AOR-pop/hard rock, a o szarzyźnie tego glamowego grania świadczyły tak nijakie kompozycje jak Raise Your Hands To Rock czy Party Animal. Obecność w studio nagraniowym klawiszowca Hitchingsa nie pomogła o tyle, że radykalnie zmiękczyła już poprzednio podejrzane brzmienie (dążące jednoznacznie ku komercji). Po lekkim przemeblowaniu składu zrealizowano [3] - w podobnym stylu jak poprzednio, choć tym razem udało się wykreaować dwa glam-metalowe kawałki: Mean Street Machine i Take It Off. King Kobra rozpadł się w 1989, ale muzycy współpracowali w kolejnych latach ze sobą w rozmaitych projektach. Pierwsza reaktywacja nastąpiła w 2001, ale o [4] trzeba było szybko zapomnieć. Był to krążek nadzwyczaj słaby, bez dobrych pomysłów i nagrany jakby wyłącznie dla kasy. Znacznie lepiej King Kobra zaprezentowali się dekadę później z Paulem Shortino za mikrofonem i dwoma albumami, na których wiele ciekawego mogli znaleźć dla siebie miłośnicy Aerosmith, Def Leppard, Guns N'Roses czy Van Halen.

Późniejsze losy członków zespołu:

• Mark Free - Signal i Unruly Child (Unruly Child w 1992 i Worlds Collide w 1992), wydał również diwe płyty solowe. Wokalista zmarł 23 października 2025 w wieku 71 lat
  
• David Michael-Philips - Lizzy Borden, Big C**k, Tunnel (Tunnel w 2009) i Steelshine (Steelshine w 2013)
  
• Mick Sweda - glam/hair metalowy BulletBoys (BulletBoys w 1988)
  
• Carmine Appice - Blue Murder, John Sykes, Mother`s Army, Pappo`s Blues, Travers & Appice, Pearl oraz Rated X
  
• Jeff Northrup - Shortino / Northrup, Cage, XYZ, Ted Poley (Smile w 2007), hard rockowy Cry Envy (You`re My Dirty One w 2010), hard rockowy Gypsy Soul (Winners And Losers w 2017), Fiction Syxx, rockowy J.K.Northrup & David Cagle (That's Gonna Leave A Mark w 2018) oraz modern-hard rockowy Brannon (Heartbreak Is Misery w 2023)
  
• Larry Hart - Gypsy Soul i Fiction Syxx
  
• John Tumminello - W.A.S.P.
  
• Johnny Edwards - hard rockowy Gypsy Soul (Winners And Losers w 2017)
  
• Kelly Keeling - hard rockowy Heaven And Earth (Windows To The World w 2001), na Furious George George`a Lyncha, Red Zone Rider i hard rockowy Foundry (Foundry w 2015). Wokalista zrealizował również solowo Giving Sight To The Eye w 2005 i Mind Radio w 2015
  

Carmine Appice (ex-Vanilla Fudge, ex-Cactus, ex-Beck Bogert & Appice, ex-Rod Stewart, ex-Ted Nugent, ex-DNA),
Johnny Edwards (ex-Montrose), Kelly Keeling (ex-Baton Rouge, ex-John Norum, ex-MSG),
Paul Shortino (ex-Rough Cutt, ex-Quiet Riot, ex-Shortino / Northrup, ex-Badd Boyz, Shortino, ex-Paul Shortino & The Rhythm Junkies, ex-Paul Shortino's The Cutt),
Carlos Cavazo (ex-Snow, ex-Quiet Riot, ex-3 Legged Dogg, Freakshow)