Francusko-amerykańska grupa założona w 1978 w Lyonie przez Patricka Fontaine`a. Po dołączeniu wokalisty Terry`ego Ilousa, gitarzysty Uncle RV i bębniarza Paula Villeta, ekipa zdecydowała się w 1984 przenieść się z Francji do Los Angeles. Uncle i Villet szybko się wykruszyli, zastąpiono ich odpowiednio Robertem Pieperem i Joe'm Pafumi. Karierę w USA kwartet rozpoczął od serii koncertów w klubie "The Whiskey" w Los Angeles. Po ruszeniu na trasę z Alice`m Cooperem doszło w zespole do ponownych zmian personalnych: gitarzystą został Marc Richard Diglio, a perkusistą - Paul Monroe. Wkrótce ekipa otrzymała zapewnienie ze strony wytwórni Atlantic Records o zainteresowaniu debiutem, jednak ostatecznie ta umowa nie wypaliła. XYZ zajął się mało znany koncern Enigma, ale na szczęście produkcją zajął się Don Dokken. Wpływ Dokken właśnie wysuwał się na czoło w otwierającym Maggy - Ilous wydawał się brać oddech dokładnie w tych samych momentach co Don, podobnie prowadził ścieżki melodyczne, na szczęście dysponując jednak własną barwą głosu. Nieco wolniejszy rocker Inside Out serwował ciekawą solówkę gitarową w stylu China. Ten materiał sprawiał wrażenie jakby skomponowany wyłącznie z myślą o koncertach. Po zmyłce w postaci kilku mocnych uderzeń perkusji następowała ballada What Keeps Me Loving You, przypominająca radiowym charakterem Is This Love Whitesnake. Prawdziwe bogactwo rozpoczynał się jednak od szybszego Take What You Can z zagrywkami pod Johna Sykesa i ponownymi skojarzeniami z twórczością Białego Węża. Znakomity Follow The Night wykorzystywał nieco bluesujących zagrywek z gitarami brzmiącymi w stylu brytyjskiego FM czy amerykańskiej Cinderelli. Znaczne przyspieszenie tempa cechowało Come On N`Love Me z użytym pod koniec tzw. "talk boxem" - gadżetem robiącym w tamtych czasach karierę. W ujmującej balladzie Souvenirs nadzwyczaj melodyjny refren dorównywał dokkenowej zwrotce, a w Tied Up zastosowano interesujący efekt perkusji (przepuszczony przez phaser). Mix Van Halen i Dokken zaowocował Nice Day To Die i płyta z perspektywy czasu jawiła się jako bardzo dobra, a jednocześnie niedoceniona. Grupa z pewnością zasługiwała na większą sławę, a niektórymi numerami dorównywała poziomem wielkim hair metalowego okresu. Być może przyczynę tego zmarnowanego potencjału stanowił brak wszędobylskich klawiszy.
W 1990 utwór Maggy zawarto na ścieżce dźwiękowej do filmu "Mroczny Anioł" z Dolphem Lundgrenem, a w rok później na rynku ukazał się nakładem Capitol [2], także czerpiący z najlepszych tradycji Dokken, Whitesnake i Tesla. Na okładce ubrany na styl rockersów rysunkowy wilk próbował dobrać się do panienki. Z jednej strony było to symboliczne przypomnienie znanej bajki o Czerwonym Kapturku, z drugiej żartobliwe ukazanie faktu, że grzeczne dziewczyny powinny unikać facetów na motorach. Zespół był rozpoznawany przez publikę za sprawą wspólnych koncertów z Deep Purple, Ozzy`m Osbourne`m, Foreigner i Tedem Nugentem. MTV promowało chętnie videoklip do Face Down In The Gutter, wzbudzającym kontrowersje skąpą odzieżą występujących w nim cycatych lasek. Od razu z głośników emanował przemożny wpływ Whitesnake, a Terry Ilous usilnie starał się kopiować manierę wokalną Coverdale`a. Zgodnie jednak z trendem wczesnych lat 90-tych XYZ zagrał jeszcze ostrzej, nieco na wzór Skid Row. Przeróbkę Free Fire And Water dość luźno powiązano z oryginałem i ta wersja posiadała drapieżniejsze brzmienie spod znaku ZZ Top i (momentami) Beau Nasty. W sferze gitarowej When The Night Comes Down po części kojarzył się z Dokken, ale wokal był zdecydowanie za mało przebojowy. Shake Down The Walls nawiązywał do dokonań L.A. Guns i ten kawałek kapitalnie nadawał się na imprezy. Mainstreamowej ballady When I Find Love nie powstydziłyby się bardziej znane ekipy w branży, a H.H. Boogie orbitowało wokół radośniej zagranego Whitesnake, z podbitym rytmem i pulsującym basem. Na koniec kompletna niespodzianka: pędzący heavymetalowy The Sun Also Rises In Hell - numer pełen mocy i wydobywający z XYZ mocniejsze oblicze, z pewnością przez fanów hard rocka mało oczekiwane. Reedycja płyty z 2001 zawierała bonus w postaci Two Wrongs Can Make A Right - wiele kapel próbowało swoich sił w starciu z country/bluesem, ale XYZ udało się to z nadzywczaj zadowalającym skutkiem. Płyta sprzedała się "tylko" w liczbie 180 000 egzemplarzy, a w wyniku braku wsparcia ze strony wytwórni kwartet na wiele lat zawiesił działalność. Nagrany po 12-letniej przerwie [4] właściwie przepadł na rynku, a [5] zawierał różne wersje demo.
Dyskografię uzupełniają: wydana własnym sumptem koncertówka Take What You Can Live w 1995 oraz składanki Forbidden Demos z 2005 i Best Of XYZ z 2008.

Późniejsze losy członków Cage:

• Terry Ilous - Cage, zajął miejsce Jacka Russella w Great White oraz Land Of Gypsies. Ponadto Terry zrealizował trzy płyty solowe: Here And Gone w 2007, Gypsy Dreams w 2017 i Hired Gun w 2021
  
• Paul Monroe - glam metalowy Rumbledog (Rumbledog w 2003)
  
• Jeff Northrup - Ted Poley (Smile w 2007), hard rockowy Cry Envy (You`re My Dirty One w 2010), hard rockowy Gypsy Soul (Winners And Losers w 2017), Fiction Syxx, rockowy J.K.Northrup & David Cagle (That's Gonna Leave A Mark w 2018) oraz modern-hard rockowy Brannon (Heartbreak Is Misery w 2023)
  
• Sean McNabb - Dokken, Burning Rain, Lynch Mob i Resurrection Kings
  

Jeff Northrup (ex-King Kobra, ex-Shortino/Northrup, ex-Cage), Sean McNabb (ex-Quiet Riot, ex-House Of Lords, ex-Shortino / Northrup, ex-Badd Boyz, ex-Great White)