Amerykański zespół założony w 1998 w Filadelfii z inicjatywy Douga Aldricha. Debiut spotkał się z ciepłym przyjęciem, ale czegoś mu brakowało. Ten przeciętny hard rock z domieszką bluesa sprawiał wrażenie zlewającej się w jedno papki. Wedle podobnego scenariusza skonstruowano [2], a aranżacje i melodie tworzyły wrażenie deja vu. Ten krążek miał jednak dwie zalety w porównaniu do poprzednika: lepszą produkcję i więcej gitarowego wymiatania Aldricha. Dopracowany do perfekcji otwierający rocker Fireball charakteryzował się przebojowym refrenem, pełnym ognistej zadziorności. W średnim tempie utrzymano Love Emotion, w którym balans przesunięto jeszcze bardziej w stronę gitary. Właściwie wszystkie numery prezentowały się z bardzo dobrej strony, ale wyróżniały się Love De Jour z chwytliwymi chórkami oraz Metal Superman. Całość była spójna i dobrze zagrana, choć z pewnością przydałoby się jakieś zróżnicowanie. Z punktu widzenia muzyków, płyta była jednak dziełem kompletnym, skierowanym głównie w gusta miłośników klasycznego hard rocka. Burning Rain zawiesił działalność w 2001, kiedy to Aldrich skorzystał z zaproszenia i dołączył wpierw do Dio (Killing The Dragon w 2002 i dwie koncertówki z 2005: Evil Or Divine - Live In New York City i Holy Diver Live), następnie do Whitesnake (Good To Be Bad w 2008 i Forevermore w 2011), w końcu do Revolution Saints i Wolfpakk. Matt Starr grał u Ace`a Frehley`a, w Black Swan i Matt Starr bębnił w Black Swan i Electric Temple (High Voltage Salvation). Sean McNabb dołączył do Lynch Mob i Resurrection Kings.

Doug Aldrich (ex-Lion, ex-Bad Moon Rising), Ian Mayo (ex-Bangalore Choir),
Sean McNabb (ex-Quiet Riot, ex-House Of Lords, ex-Badd Boyz, ex-Great White, ex-Dokken), Alex Makarovich (ex-Steelheart), Brad Lang (ex-Y&T)