DOUG ALDRICH

Amerykański gitarzysta, urodzony 2 lutego 1964. Sławę zyskał grając kolejno w Lion, Hurricane, Bad Moon Rising, u Marka Boalsa, w Burning Rain, Dio, Whitesnake, Revolution Saints, Wolfpakk i Sign Of The Wolf (Sign Of The Wolf w 2025). Grając jeszcze w Bad Moon Rising, Doug zdecydował się nagrać debiut solowy, a do pomocy przekonał swojego kolegę z zespołu - basistę Iana Mayo. Przesłuchanie całości okazało się zadanim ciężkim - płyta była nierówna, w dodatku skakała swawolnie i bez idei przewodniej między różnymi stylami. Obok niezłych hard rockowych numerów w stylu T.O.R.Q., Dark Horse Runnin` czy Blackstone, znalazły się kompozycje dziwne, wręcz o zacięciu alternatywnym i sprawiające wrażenie zmierzających donikąd (funkujący Lemon Stick, bezpłciowy Wardance). Na uwagę zasługiwał za to zaśpiewany przez Johnny`ego Gioeli Face Down. Sam Aldrich stanął za mikrofonem w kilku numerach, ale jego głos był nijaki - o czym świadczył przeciętny cover Jimi Hendrixa If 6 Was 9. Gościnnie na basie w zeppelinowym Appalachian Sister zagrał Tony Franklin (m.in. ex-Blue Murder, The Firm, Lana Lane).
Drugi album przyniósł konkretniejsze brzmienie. W studio pojawiło się więcej gości, m.in. klawiszowiec Dizzy Reed z Guns N'Roses, wiolonczelista Richard Dodd oraz kilku wokalistów (Matt Kramer z Saigon Kick zaśpiewał w Her Kingdom, Ron Young z Little Caesar w blues-rockowym Trash & Fascination, a dawny kumpel z Bad Moon Rising - Kal Swan - stanął za mikrofonem w Skyblue & Black). Krążek rozpoczynało mocne uderzenie w postaci Super Fly Sumo, baczniejszą uwagę zwracał szybszy Flav O Fraz - odegrany w manierze bardziej zmetalizowanego Satrianiego i z progresywnym zacięciem. Na składankowy [3] trafił m.in. alternatywno-modern rockowy Millwall Brick zaśpiewany przez Swana.

Ian Mayo (ex-Bad Moon Rising)