Amerykański zespół powstały w 1978 w Los Angeles. Don Dokken (właśc. Donald Maynard Dokken, ur. 29 czerwca 1953) karierę zaczynał w chórkach na Blackout Scorpions, ale z czasem postanowił założyć własną kapelę. Ekipa karierę rozpoczęła w 1979 singlem Hard Rock Woman / Broken Heart zrealizowanym w składzie: Dokken (śpiew + gitara), basista Steve Barry i bębniarz Greg Pecka. W tym samym roku bas objął Juan Croucier i z nim nagrano drugi singiel Sheila / I Can't See You Anymore. W międzyczasie George Lynch (ur. 28 września 1954, ex-The Boyz) otrzymał ofertę współpracy od Ozzy`ego Osbourne'a, który akurat kompletował obsadę do swojego nowego solowego projektu. W internecie można dorwać płytę Back In The Streets z 1980, ale jest to tak naprawdę skradzione Dokkenowi demo, które później jako bootleg zostało wydane bez wiedzy grupy w 1989 nakładem niemieckiej Repertoire. Spośród rozsyłanych po wytwórniach kaset, utwór Paris z lutego 1981 szczególnie spodobał się szefom francuskiej wytwórni Carrere. Wydany w jej barwach debiutancki album rozczarował, zawierając dość sztampowe granie, typowe dla ówczesnych amerykańskich kapel hard rockowych. Poza fantastyczną grą Lyncha i "erotycznym" wokalem lidera, płyta miała niewiele do zaoferowania. Po trasie koncertowej z Kiss i Dio, Don Dokken zaangażował się w produkcję debiutu Great White Out Of The Night oraz utworu Fire And Wind formacji Sexist, która w 1983 znalazła się na składance "Metal Massacre 3". Wkrótce zespół został poproszony o gościnny support na amerykańskiej trasie Rainbow w grudniu 1983, ale w rezultacie zagrano zaledwie kilka występów. Powodem takiego stanu rzeczy była niechęć Ritchiego Blackmore'a do Lyncha, którego ten pierwszy uważał za konkurenta. Sam Lynch ponownie został poproszony o dołączenie do Ozzy'ego, ale odmówił - Ozzy zatrudnił zatem Jake'a E. Lee.
[2] był znacznie lepszy - przede wszystkim cięższy i ze skrystalizowanym brzmieniem. Album zaowocował wielkim hitem Into The Fire, do którego nakręcono teledysk. W hicie umiejętnie połączono ścieżki gitar akustycznych i elektrycznych, łatwo "wpadający w ucho" refren i przyzwoitą solówkę. Kolejne przeboje - Just Got Lucky i balladę Alone Again - emitowano często w rozgłośniach radiowych. Z kolei Heartless Heart bazował na riffie przypominającym kawałek Breaking The Chains, intrygująco zaprezentował się również wolniejszy When Heaven Comes Down. Jeszcze większy sukces odniósł [3], a w pamięci fanów pozostały szczególnie In My Dreams (do którego nakręcono videoklip, z chwytliwym refrenem i rewelacyjną solówką o neoklasycznej nucie) i It's Not Love (niejako wyznacznikm stylu, jaki grupa miała obrać na kolejnej płycie). Ekipa znacznie rozwinęła swój styl, w którym nie zabrakło gitarowych popisów Lyncha i linii wokalnych charakterystycznych dla Dona. Smakowity Unchain The Night rozpoczynał odgłos dzwonu, po którym Lynch serwował pamiętny gitarowy flażolet. Album zdominowały kompozycje zagrane raczej średnich tempach, ale brzmiące nadzwyczaj potężnie. Całość ubarwiły dwie urocze ballady: Slippin` Away oraz Will The Sunrise. Był to w obranej konwencji krążek bardzo dobry, obecnie zaliczany do klasyki hair metalu/hard rocka lat 80-tych.
W 1986 Don Dokken wystąpił gościnnie podczas koncertów Judas Priest promujących Turbo - o ile brytyjska gwiazda przyciągnęła wielkie tłumy podczas koncertów, o tyle wiekszą sprzedażą cieszyła się sprzedaż [4] (ponad milion sprzedanych egzemplarzy). Zespół właściwie nie zmienił swojego stylu, niemniej płycie nadano znakomity szlif produkcyjny, a furorę zrobiły gitarowe solówki Lyncha w dużym stopniu oparte na improwizacjach (materiał powstawał podczas trasy koncertowej). Czysty i miejscami delikatny głos Dona kontrastował z ostrym brzmieniem gitary Lyncha, a jednak całość jawiła się jako niezwykle harmonijna. W pamięć na długo zapadały: dynamiczny Kiss Of Death, Burning Like A Flame z żywiołowym refrenem i Cry Of The Gypsy. Samemu Lynchowi udostępniono więcej miejsca w instrumentalnym Mr.Scary. Utwór Dream Warriors wraz ze znanym z [2] Into The Fire pojawił się na soundtracku do filmu "Koszmar Z Ulicy Wiązów 3: Wojownicy Snów" z 1987. Ten pierwszy poparto kolejnym teledyskiem, w którym pozwolono sobie na żart - grający Freddy`ego Krugera Robert Englund zostawał okiełznany przez solówkę Lyncha. Wydawało się, że ten czas pełen sukcesów zostanie zmarnowany przez samych muzyków - podczas trasy koncertowej doszło do kłótni pomiędzy Dokkenem a Lynchem. Pojawiły się nawet plotki o odejściu tego drugiego i zastąpieniu go przez Michaela Angelo. Lynch jednak został w Dokken, w dodatku znalazł czas na udział w nagraniu solowej płyty Tony'ego MacAlpine'a Maximum Security w 1987. W 1988 kwartet ruszył na angielskie tournee u boku AC/DC i wziął udział w festiwalu "Monsters Of Rock" razem z Van Halen, Scorpions, Metalliką i Kingdom Come. Po wspomnianych koncertach, których fragmenty uwieczniono na [5], konflikt między Dokkenem a Lynchem osiągnął punkt kulminacyjny, czego skutkiem był rozpad zespołu. Don Dokken utworzył solowy projekt, w którego skład weszli m.in. John Norum (ex-Europe), Peter Baltes z Accept oraz Mikkey Dee (ex-King Diamond). Wraz z tymi muzykami, Don nagrał w 1990 Up From The Ashes, który otrzymał nominację do American Music Award w roku następnym. Z kolei Lynch i Brown założyli Lynch Mob, a w 1993 gitarzysta nagrał album solowy Sacred Groove, na którym pojawili się gościnnie Pilson, Glenn Hughes i Mandy Lion (ex-World War III).
W maju 1994 Dokken zreaktywował się w starym składzie. Wkrótce potem w Japonii wydano Dokken, rok później ponownie wypuszczony w Ameryce jako [6] nakładem Columbia Records. Muzyka zawarta na tym krążku niestety odbiegała od wcześniejszych dokonań grupy i nie wszystkim fanom przypadła do gustu. To miało być przypieczętowanie wielkiego powrotu Lyncha do Dokken, tymczasem nowy materiał odarto z fajerwerków technicznych, a sam styl bardziej przypominał nagrania Alice In Chains. Sam klimat kompozycji był smutniejszy od utworów znanych z przeszłości. Pomimo, że nawet Don Dokken wydawał się śpiewać nieco inaczej niż dotychczas, pewien sukces odniosły balladowe The Maze, Nothing Left To Say i cięższy Shadows Of Life - przypominający thrashowy styl Pantery na zwolnionych obrotach. Pozostałe kawałki sadowiły się jako muzyka pośrednia pomiędzy bluesem, hard rockiem i grunge. Krytycy doszukali się w refrenie What Price pierwiastków Annihilator z czasów King Of The Kill i Slave To The Grind Skid Row. Znacznie ciekawiej wypadło wydawnictwo koncertowe One Live Night z tego samego roku, na którym większość słynnych przebojów nagrano w wersjach akustycznych. Następnie muzycy postanowili od siebie odpocząć i zaangażowali się w różne projekty, m.in. Pilson z Dokkenem pojawili się gościnnie na krążku grupy Dreamcastle w 1997. Wkrótce potem doszło do niemiłego wydarzenia - pies Dona rzucił się na niego dotkliwie kalecząc mu twarz. W rezultacie wokaliście założono ponad 150 szwów, a koncertowe plany z Ratt i Cinderella trzeba było przełożyć. Niewiele wspólnego z dawnym hard rockowym duchem miał też [7], ponownie przesiąknięty naleciałościami Seattle. Nawet sam Don niechlubnie się później o tym krążku wypowiadał. Jeszcze w październiku tego roku z zespołu odszedł definitywnie Lynch, by przywrócić do życia Lynch Mob razem z Mickiem Brownem (Brown pozostał jednak w szeregach Dokken).
Miejsce Lyncha zajął Reb Beach i zespół wyruszył w trasę koncertową po USA razem z Enuff Z`Nuff i Pretty Boy Floyd. [8] miał stanowić powrót do starego stylu i te próby słychać było już tytułowym Erase The Slate. Solidny gitarowy riff, doskonałe linie wokalne Dona i rewelacyjna solówka tworzyły nadzieje na porządną płytę. Reszta kompozycji okazała się jednak przeciętna. Cover One zespołu Three Dog Night czy zaśpiewany przez Browna Crazy Mary Goes Round niczym się nie wyróżniały wśród tej masy szarości. Zgodnie z duchem czasu zespół wyostrzył brzmienie, które jednak niezbyt pasowało do prezentowanego materiału. W zasadzie jedynym plusem było zarzucenie grania mało melodyjnego i "smutnawego", jakie charakteryzowało dwa poprzednie krążki. Latem 2000 roku Dokken wziął udział w amerykańskim tournee razem z Poison, Cinderella i Slaughter. Efektem tej trasy było zarejestrowanie koncertowego [9]. W tym samym roku Jeff Pilson pojawił się w filmie "Rock Star", gdzie wcielił się w rolę basisty fikcyjnego zespołu Steel Dragon. Obok Pilsona pojawili się tam też Zakk Wylde i Jason Bonham. Na soundtracku do tego filmu znalazło się 6 utworów, w których Jeff również zagrał. Pilson był w owym czasie bardzo aktywny, zaangażował się w projekty Underground Moon (jedyna płyta Underground Moon ukazała się dopiero w 2008) oraz War And Peace. Don Dokken nawiązał współpracę z gitarzystą Paulem Gilbertem z Mr.Big w celu nagrania sountracku do serii japońskich kreskówek, a Reb Beach znalazł czas na jam sessions z Kipem Wingerem i wydanie solowego albumu Masquerade w 2001.
Nagrany z udziałem Johna Noruma [10] wydano nakładem wytwórni CMC/Sanctuary - później okazało się, iż materiał ten miał pierwotnie znaleźć się na nowej płycie solowej Dona. Latem zespół wyruszył w amerykańskie tournee razem z Ratt, Warrant, Firehouse i L.A Guns, które z racji dobrego przyjęcia przez publiczność przeciągnęło się aż do połowy września. W czasie europejskiej trasy koncertowej z zespołu odszedł Norum, a oficjalnym powodem tej decyzji była kontuzja ramienia. Jego miejsce zajął włoski gitarzysta Alex De Rosso (ex-Dark Lord), z którym można było dopełnić zobowiązań koncertowych. Do formacji miał powrócić Reb Beach, ale z kolei jego zobowiązania z reaktywowanym właśnie Winger nie pozwoliły mu na to. Podczas trasy "Rock Fest 2002" doszło do konfliktu pomiędzy Donem a Mickiem Brownem, w wyniku czego na jedym z koncertów na perkusji zagrał Adam Hamilton (basista L.A. Guns), a mający zakończyć tournee występ w Los Angeles został odwołany. W połowie 2002 pojawiły się pogłoski, że George Lynch pracuje nad nowym solowym albumem, na którym miały być zamieszczone przerobione wersje utworów z jego kariery w Dokken i Lynch Mob. Przeróbki Dokken miały być odśpiewane przez Jeffa Pilsona. W listopadzie z kolei Pilson złożył pozew sądowy przeciwko Dokkenowi i Brownowi, którego celem było rozwiązanie muzycznego i finansowego partnerstwa z tymi muzykami. [11] dryfował po morzu przeciętności - co prawda album był cięższy od większości poprzednich dokonań, lecz nadal brakowało przebojów na wzór tych z dawnych lat. Muzycznie było to rozwinięcie koncepcji [8], ale w nacisk położono na granie mroczniejsze i wolniejsze. Tymczasem większość starych fanów wolała Dokken w radośniejszej odsłonie, serwujący kawałki pełne żywotności. Na szczęście w zestawie znalazły się dwa numery, które mogły ich zadowolić - energetyczny Don`t Bring Me Down oraz Haunted (nieco w stylu Lynch Mob). W zasadzie tylko tyle można było dobrego powiedzieć o tym albumie.

Byli i obecni członkowie zespołu występowali też w innych grupach:

• George Lynch - podjął karierę solową, T&N, Sweet & Lynch, coverujący pop-rockowe hity George Lynch & Jeff Pilson (Heavy Hitters w 2020 i Heavy Hitters 2 w 2023) i Casandra`s Crossing (Garden Of Earthly Delights w 2024)
  
• Juan Croucier - Ratt
  
• Mick Brown - Ted Nugent i T&N
  
• Jeff Pilson - McAuley Schenker Group, Craig Goldy (Insufficient Therapy w 1993), War & Peace, Strange Highways Dio, Foreigner, T&N, Black Swan, Revolution Saints i projekt George Lynch & Jeff Pilson
  
• Reb Beach - The Mob (The Mob w 2005), Whitesnake, Night Ranger i Black Swan. Gitarzysta nagrał też trzy płyty solowe: The Fusion Demos w 2001, Masquerade w 2002 i A View From The Inside w 2020
  
• Barry Sparks - Durbin (The Beast Awakens w 2021), Leatherwolf i Sabu
  
• Sean McNabb - Burning Rain, Lynch Mob i Resurrection Kings
  

Reb Beach (Winger), John Norum (ex-Europe), Jon Levin (ex-Warlock, ex-Doro),
Barry Sparks (ex-Guy Mann-Dude, ex-Yngwie Malmsteen, ex-MSG, ex-John West, ex-Roland Grapow, ex-Vinnie Moore, Cosmosquad, Michael Vescera Project),
Sean McNabb (ex-Quiet Riot, ex-House Of Lords, ex-Shortino / Northrup, ex-Badd Boyz, ex-Great White, ex-XYZ), Chris McCarvill (ex-House Of Lords, ex-Obsession),
BJ Zampa (ex-Driver, ex-Thunderhead, ex-Wayne, House Of Lords, ex-Obsession, ex-Peacemaker, Munroe`s Thunder)