Amerykańska grupa powstała w 1979 w San Francisco na gruzach funkowego Rubicon. Trzech muzyków tej kapeli dokoptowało do składu drugiego gitarzystę Jeffa Watsona i klawiszowca Alana Fitzgeralda, nazywając swoją kapelę Ranger. W 1982 wydłużono nazwę na Night Ranger i podpisano kontrakt z wytwórnią Boardwalk Records (współpracującą z PolyGram). Nagrywanie debiutu przeciągnęło się kiedy Brad Gillis dołączył do koncertowej ekipy Ozzy`ego Osbourne`a i jego grę można było podziwiać na albumie Speak Of The Devil. [1] często błędnie kategoryzowano jako płytę hair metalową - tymczasem stylistycznie tej muzyce było daleko do grup pokroju Ratt, Poison czy Mötley Crüe. Night Ranger określał się raczej jako kapela AOR z dodatkiem glamu na wzór Loverboy, Bon Jovi, Coney Hatch czy solowych dokonań Sammy`ego Hagara. Pojawiły się jednak numery z ostrzejszym zacięciem w rodzaju Eddie`s Comin` Out Tonight, Can`t Find Me A Thrill oraz Night Ranger. Największą popularność zdobyły jednak rockery w rodzaju Don`t Tell Me You Love Me, Sing Me Away (odśpiewany przez perkusistę Keagy`ego) czy At Night She Sleeps. Wzorem przyszłych ballad okazał się Call My Name. Płyta wspięła się na miejsce 38 amerykańskiej listy przebojów i rozpoczęła długą, choć nie pozbawioną wybojów, drogę kariery Night Ranger.
Po trasie z ZZ Top producent Bruce Bird zapewnił zespołowi nowy intratny kontrakt z potentatem MCA. [2] okazał się fenomenem, rozchodząc się w ilości ponad miliona egzemplarzy, osiągając 15 miejsce w rankingu hitów i okrywając się platyną. Nie zabrakło kapitalnych solówek duetu Gillis-Waters, a kilka numerów trafiło na ścieżki dźwiękowe znanych filmów - Rumours In The Air z doskonałą solówką na klawiszach zawarto na soundracku do "Sixteen Candles", a rzewny Sister Christian (napisany dla młodszej siostry Keagy`ego - Christine) znalazł uznanie twórców "Boogie Nights", "Superstar", "The Lather Effect", "Piątek Trzynastego" (remake z 2009) i "Świętych Z Bostonu 2". Ten słynny numer powstał podobno w 1982, ale - wedle relacji Gillisa - nie wrzucono go na debiut w obawie przed odstraszeniem hard rockowych fanów. W energetyczno-patriotycznym (You Can Still) Rock In America w chórkach zaśpiewał sam Glenn Hughes, a When You Close Your Eyes okazał się piękną balladą w stylu Leo Sayera czy też Roda Stewarta. Okładka [3] odzwierciedlała fascynacje Brada Gillisa samolotami z II wojny światowej. Krążek przyniósł kolejne światowe hity: Sentimental Street (doszedł do 8 miejsca na liście singli, zaśpiewany przez Keagy`ego i z kapitalną solówką gitarową), rocker w średnim tempie Four In The Morning (I Can`t Take Anymore) - tytuł symbolizował nocną godzinę o której Blades napisał kawałek i w końcu akustyczny Goodbye, ukazujący country-folkowe oblicze grupy. Tą ostatnią kompozycję poświęcono pamięci Jamesa Bladesa (starszego brata Jacka), który zmarł kilka lat wcześniej na skutek przedawkowania heroiny. Zespół zyskał wielką popularność w USA, a wręcz ogromną w Japonii.
W 1987 Jack Blades stworzył główny motyw do filmu "Sekret Mojego Sukcesu" z Michaelem J. Foxem w roli głównej. Wyprodukowany przez Pata Glassera [4] był zanadto ugładzony - zbyt dużą rolę odgrywały klawisze, a całość przypominała bardziej Journey i Foreigner. Ponadto w tamtym czasie Night Ranger nie był w stanie konkurować z grupami typu Bon Jovi, a młodsza publicznosć zachwycała się raczej Guns N'Roses. Krążek zawierał jednak numery wartościowe i nie można w tym przypadku zapomnieć o Rain Comes Crashing Down (zainspirowanym burzową pogodą w Kalifornii), zaśpiewanym przez Keagy`ego Carry On (najbardziej w stylu dawnego Night Ranger) czy rasowo hard rockowy Big Life. Zamiast któregoś z tych utworów, na singiel wrzucono pościelówę Hearts Away (ponownie perkusista na wokalu) - MCA spodziewała się kolejnego hitu na miarę Sister Christian, ale kawałek doszedł tylko do 64 miejsca na liście Billboardu. Pewną szczątkową popularność podtrzymała na szczęście pełna wigoru trasa po USA i Ameryce Środkowej. Sygnałem ostatecznego kryzysu okazało się zupełne przepadnięcie trzeciego singla Color Of Your Smile. Wkrótce formację opuścił Alan Fitzgerald, [5] nie zdobył większej popularności, a czarę goryczy przelało odejście Jacka Bladesa, który wpierw wraz z Tedem Nugentem i Tommy`m Shawem ze Styx powołał do życia Damn Yankees, a następnie z tym drugim powołał do życia projekt Shaw / Blades. Jeff Watson poświęcił się karierze solowej, nagrywając Lone Ranger w 1992 i Around The Sun w 1993, w końcu wraz z Joe Lynn Turnerem powołał do życia Mother`s Army. Pozostali na placu boju Gillis i Kelly kontynuowali działalność Night Ranger, rekrutując śpiewającego basistę Gary`ego Moona (ex-Three Dog Night). Nagrany przez trio [7] uznano za najgorsze działo kapeli w całej jej karierze. Pozbawieni klawiszowca muzycy niby udawali powrót do hard rockowych korzeni (Longest Days), ale płytę zdominowały płytkie i banalne kawałki w stylu Last Chance, Precious Time i The Night Has A Way. Pojawiły się ponadto paskudne eksperymenty jak funkowo zorientowany Mojo czy kompletnie chaotyczny cover The Beatles Tomorrow Never Comes.
Night Ranger wkrótce wrócił do klasycznego składu i zespół od tamtej pory nagrywał płyty dla zatwardziałych fanów. Na baczniejszą uwagę zasługiwały dwie płyty z późniejszego okresu. Na [13] ucho cieszyły soczyste riffy (Follow Your Heart), przebojowe refreny (Growin` Up In California), ogniste gitarowe solówki, klimat amerykańskiego luzu teksańskiej autostrady donikąd i w końcu udanych ballad (Time Of Our Lives). Tego archaicznie brzmiącego materiału słuchało się z niekłamaną przyjemnością. Również [15] idealnie nadawał się do długich podróży samochodem.

Byli i obecni członkowie zespołu występowali też w innych grupach:

• Brad Gillis - Skills (Different Worlds w 2022), dwa albumy solowe (Gilrock Ranch 1993 i Alligator w 2000), zagrał w dwóch utworach (Been Here Before i On The Moon) na płycie Dereka Sheriniana Blood Of The Snake w 2006, wystąpił również w połowie kawałków na Warball Vicious Rumors
  
• Jack Blades - wydał solowo Jack Blades w 2004 i Rock`n`Roll Ride w 2012, dołączył do Tak Matsumoto Group (TMG I w 2004) i w końcu do znakomitego Revolution Saints
  
• Kelly Keagy - wydał solowo Time Passes w 2001 i I`m Alive w 2007
  
• Joel Hoekstra - Whitesnake, Tony Mills, Joel Hoekstra`s 13 (Dying To Live w 2015, Running Games w 2021 i Crash Of Life w 2023), hard rockowy Iconic (Second Skin w 2022) i Revolution Saints
  
• Jesse Bradman - Saints & Sinners, AOR-owym Innocent (Innocent w 1997) i własnym projekcie Jesse`s Powertrip (Not So Innocent w 1999)
  
• Reb Beach - Black Swan i trzy płyty solowe: The Fusion Demos w 2001, Masquerade w 2002 i A View From The Inside w 2020
  

Alan Fitzgerald (ex-Montrose, ex-Gamma), Reb Beach (Winger, Dokken, ex-The Mob, Whitesnake), Michael Lardie (Great White, ex-Shaw/Blades)