Amerykańska grupa powstała w 1973 w Kalifornii z inicjatywy Ronniego Montrose`a (ur. 29 listopada 1947), mającego za sobą współpracę z Herbie Hancockiem, Vanem Morrisonem i Edgarem Winterem. Debiut trwał nieco ponad pół godziny i zawierał osiem utworów, z których przynajmniej pięć stanowiło rockowe perły zahaczające o hard rock, które tylko z powodu mało sprzyjających wiatrów nie stały się rockowymi klasykami. Były to: Bad Motor Scooter, Rock The Nation, Space Station #5, I Don`t Want It oraz Rock Candy. Słabiej wypadł za to cover rhythm`n`bluesowego przeboju Roy`a Browna z 1948 Good Rockin` Tonight. Jak na materiał nagrany w 1973, kompozycje zagrano z ogromną werwą i nawet do dzisiaj brzmią one nowocześnie. Tak wówczas mało kto grał, a niektóre zagrywki Ronniego wyprzedzały swoje czasy o co najmniej kilka lat. Wielu krytyków uważa zresztą [1] za pierwszy amerykański album heavymetalowy. O ile jest w tym trochę przesady, to nawet muzycy Van Halen przyznawali, że ten krążek był dla nich główną inspiracją podczas nagrywania własnego debiutu (we wczesnym okresie kariery wykonywali też przeróbkę Montrose Make It Last). To wydawnictwo było tak wyjątkowe, gdyż stanowiło swego rodzaju powrót do korzeni szorstkiego rocka, opartego na wiodącej roli głośnych gitar. Materiał odarto z wszechobecnych wtedy progresywnych naleciałości, niemal całkowicie pozbawiono śladów modnej w tamtych latach psychodelii, a wspomniane zagrywki bluesowych dawkowano umiarkowanie. Sam sposób rejestrowania dźwięku był zresztą nowatorski (nagrywanie wielu ścieżek tej samej gitary, różnorakie efekty stereo), który potem skopiowały dziesiątki innych ekip. Sposób śpiewania Hagara i proste solówka Montrose`a mogły kojarzyć się z twórczością The Doobie Brothers. Energetyczny Space Station #5 został potem przerobiony przez Iron Maiden na stronie B singla Be Quick Or Be Dead w 1992. Debiut doszedł do 43 miejsca na brytyjskiej oraz 133 na amerykańskiej liście przebojów. Ten pozbawiony ewidentnych mielizn krótki krążek wywarł nieoceniony wpływ na późniejszy kierunek rozwoju muzyki hard rockowej.
Na [2] grupa złagodniała, stawiając na komercję i jedynym kawałkiem posiadającym zywiołowość debiutu był I Got The Fire. Ten utwór zresztą także został w przyszłości scoverowany przez Żelazną Dziewicę na singlu Sanctuary z 1980. Krążek przepadł na Wyspach Brytyjskich i wspiął się zaledwie do 65 miejsca w USA. We wkładce występował błąd, któremu zaprzeczył po latach Ronnie: jakoby po odejściu z Edgar Winter Group otrzymał ofertę przyłączenia się do Mott The Hoople. Brak sukcesu przyczynił się do odejścia Sammy`ego Hagara. Ronnie nie poddał się, rekrutując nie tylko nowego frontmana Boba Jamesa, ale też klawiszowca Jima Alcivara. Okładka imitowała plakat filmu, mający niejako odzwierciedlić duże finanse, jakie wytwórnia Warner Brothers przeznaczyła do nagrania [3], niczym jakiejś produkcji hollywoodzkiej. Całość otwierał hard rockowy Matriarch, a po nim nastepował All I Need, umiejętnie łączący akustykę z potęgą elektrycznej gitary. W Whaler użyto skrzypiec Novi Novoga - muzyka, który uczestniczył rok wcześniej w nagraniu przeboju Doobie Brothers Black Water. Podobać się mogły pędzące rockery Dancin` Feet i Clown Woman oraz oparty na klawiszach Alcivara cover Alana Price`a (ex-Animals) O Lucky Man!. Po akustycznym gitarowym One And A Half, Montrose przerobili utwór, który nie został opublikowany w 1971 przez Kendalla Kardta Black Train. Pomimo dużego potencjału, album osiągnął jedynie 79 miejsce w Stanach.
Na [4] basista Randy Jo Hobbs zagrał jedynie w trzech numerach: Let`s Go, Jump On It i Rich Man. Pozostałe ścieżki basu podłożyły klawisze Alcivara. Płyta zupełnie przepadła na rynku i Ronnie ostateczne zdecydował się rozwiązać grupę. W 1979 gitarzysta nagrał krążek solowy Open Fire, zawierający zupełną mieszankę stylów - od hard rocka do jazz rocka - co nie spodobało się ani fanom ani krytykom. Następnie z Alcivarem i Fitzgeraldem (a później jeszcze Carmassim) powołał do życia hard rockowo/AOR-owy Gamma, w którym śpiewał Davey Pattison. Ronnie solowo nagrał później: Territory w 1986, The Speed Of Sound w 1988, The Diva Station w 1990, Mutatis Mutandis w 1991, Music From Here w 1994, Mr.Bones w 1996, koncertówkę Roll Over And Play Live w 1999 oraz Bearings w 1999.
W 1987 dopisano nieoczekiwanie następny, ale już ostatni rozdział w karierze Montrose. Niestety [5] zawierał więcej glam metalu niż w przeszłości i nie zainteresował niemalże nikogo. Jedynym sukcesem było umieszczenie numeru M For Machine na ścieżce dźwiękowej fimu "RoboCop". Oryginalny skład z debiutu Montrose spotkał się jeszcze raz podczas sesji nagraniowej solowej płyty Hagara Marching To Mars w 1997. Hagar, Montrose, Church i Carmassi zarejestrowali utwór Leaving The Warmth Of The Womb, grali tez razem sporadycznie podczas koncertów wokalisty w 2003 i 2005. W latach 2008-2010 Ronnie zmagał się z rakiem prostaty i po zwycięskiej walce z chorobą wrócił na scenę. Wydawało się, że życie muzyka wychodziło na prostą. Tak jednak się nie stało, gdyż gitarzysta popełnił samobójstwo 3 marca 2012, strzelając do siebie z pistoletu kalibru .38. Po zbadaniu ciała, koroner ogłosił, że Montrose w chwili śmierci miał 0.31% promila alkoholu we krwi, co cztery razy przekraczało limit dopuszczony w Kalifornii. Okazało się, że od początku roku Ronnie cierpiał na depresję, którą pogłębiły zgony jego wuja oraz Loli - ukochanego buldoga, który pomagal mu podczas terapii.
Dyskografię podsumowywała składanka The Very Best Of Montrose w 2000.

Późniejsze losy członków zespołu:

• Sammy Hagar - nagrał serię solowych płyt, Hagar Schon Aaronson Shrieve (Through The Fire w 1984), Van Halen i Chickenfoot (Chickenfoot w 2009 i Chickenfoot III w 2011)
  
• Denny Carmassi - Sammy Hagar, St. Paradise, Heart, Coverdale / Page, Whitesnake i David Coverdale
  
• Alan Fitzgerald - grał na klawiszach w Night Ranger
  
• James Kottak - Kingdom Come, rockowy Wild Horses, McAuley Schenker Group, Warrant, Black Sheep (Sacrifice w 1999), Scorpions, War & Peace, Kottak (cztery albumy: Greatist Hits w 1998, Therupy w 2006, Rock & Roll Forever w 2010 i Attack w 2011) oraz A New Revenge (Enemies & Lovers w 2019). Perkusista zmarł 9 stycznia 2024 w wieku 61 lat.