Amerykański zespół założony w 1979 w Los Angeles przez Ronniego Montrose i Davey`a Pattisona. Rok wcześniej Ronnie wydał swój solowy debiut Open Fire i z tamtego składu do nowego projektu zabrał ze sobą klawiszowca Jima Alcivara oraz basistę Alana Fitzgeralda. Na nową grupę lider miał zupełnie inny pomysł niż na swoją heavy-rockową twórczość z lat 1973-1976. Gamma miała połączyć w sobie AOR z nowoczesną elektroniką. Końcowy efekt nie brzmiał tak źle jak mogłoby się wydawać. Krążek osiągnął 131 na liście Billboardu i pozostał na niej aż 17 tygodni. Przysłużył się temu głównie singiel I`m Alive, będący coverem Clinta Ballarda. Kiedy Fitzgerald dołączył jako klawiszowiec do Night Ranger, a Skip Gillette zrezygnował z muzykowania, formacja dokoptowała nową sekcję rymiczną (w tym perkusistę Denny`ego Carmassi, dawngo kumpla z Montrose), która nadała Gamma nowej energii. Dzięki temu [2] był bardziej dynamiczny od poprzednika, zawierał więcej "pazura" i zapamiętywalnych melodii. Autorem niezłej okładki byl Mick Haggerty - przedstawiała ona dwie płetwy rekinów przeczesujących trawnik. Do najlepszych momentów należały hard rockowe Mean Streak, Cat On A Leash oraz Mayday. Trafiła tu również przeróbka "Something In The Air Thunderclap Newman. Ronnie serwował niesamowite popisy gitarowe, a syntezatorowe popisy Jima Alcivara na Moogu cofnięto na drugi plan.
Wspomniany Alcivar wkrótce odszedł i [3] nie miał już takiej samej siły przebicia. Udało się albumowi jeszcze wspiąć się na 72 miejsce w rankingu Billboardu i wysmażyć pomniejszy hit w postaci singla Right The First Time, ale materiał zawierał w większości przeciętne stadionowe rockery w rodzaju What`s Gone Is Gone czy No Way Out. Niektóre numery (Condition Yellow, Moving Violation) w ogóle sprawiały wrażenia zmierzania donikąd i stylistycznego kroku w tył. Wytwórnia Elektra Records straciła wiarę w swych podopiecznych i przy braku kontraktu zespołowi nie pozostało nic innego jak zawiesić działalność. Montrose podjął na nowo karierę solową, wydając kolejno: Territory w 1986, The Speed Of Sound w 1988, The Diva Station w 1990 (dwa utwory zaśpiewał Pattison), Mutatis Mutandis w 1991, Music From Here w 1994, Mr.Bones w 1996, koncertówkę Roll Over And Play Live w 1999 oraz Bearings w 1999. Mitchell Froom został znanym producentem i zrealizował płyty m.in. Elvisa Costello, Crowded House, Suzanne Vegi, Paula McCartney`a i Bonnie Raitt.
Na początku 2000 Ronnie i Davey wskrzesili Gamma, lecz na [4] właściwie nikt nie zwrócił uwagi. W latach 2008-2010 Ronnie zmagał się z rakiem prostaty i po zwycięskiej walce z chorobą wrócił na scenę. Wydawało się, że życie muzyka wychodziło na prostą. Tak jednak nie było, gdyż gitarzysta popełnił samobójstwo 3 marca 2012, strzelając do siebie z pistoletu kalibru .38. Po zbadaniu ciała koroner ogłosił, że Montrose w chwili śmierci miał 0.31% promila alkoholu we krwi, co cztery razy przekraczało limit dopuszczony w Kalifornii. Okazało się, że od początku roku Ronnie cierpiał na depresję, którą pogłębiły zgony jego wuja oraz Loli - ukochanego buldoga, który towarzyszył mu podczas terapii. W 2011 wytwórnia Rock Candy Records zremasterowała na CD [2], w rok później ukazała się podobna wersja debiutu, a do [3] jako bonusy dorzucono wywiady z Letschem, Pattisonem i Carmassim.
Denny Carmassi grał później w Heart, .38 Special, Coverdale / Page, Whitesnake i Davida Coverdale`a. Davey Pattison dołączył do zespołu Robina Trowera.

Ronnie Montrose / Jim Alcivar / Alan Fitzgerald (wszyscy ex-Montrose),
Denny Carmassi (ex-Montrose, ex-Sammy Hagar, ex-St.Paradise)