Donald Maynard Dokken (ur. 29 czerwca 1953) to amerykański wokalista znany przede wszystkim z grupy Dokken, którą założył w 1978. Kiedy na przełomie 1988 i 1989 doszło do konfliktu personalnego między nim a gitarzystą George`m Lynchem, śpiewak postanowił nagrać debiut solowy z udziałem wyśmienitych muzyków, m.in. Johna Noruma. Po podpisaniu kontraktu z wytwórnią Geffen przystąpiono do nagrywania [1], którą otwierał Crash`n`Burn z balladowym wstępem przeistaczającym się w energetyczną kwintesencję hard rocka. Po chwytliwym riffie dochodził czysty głos Dona, łagodzący nieco całość. Kawałek wzbogacała także sugestywna solówka, zagrana z polotem i energią. Wolniejszy 1000 Miles Away zachowywał ciężkość gitar, a refren zaaranżowano na zasadzie skojarzeń ze smutkiem i rozłąką. When Some Nights nawiązywał do dokonań Dokken z czasów Back For The Attack. Był to efekt zamierzony, mający wywołać ciepłe wspomnienia za nie istniejącą już wówczas grupą. Podobne spekulacje występowały w przypadku Forever, także utrzymanym w typowo-dokkenowym klimacie. Inny charakter natomiast posiadał rockowy Living A Lie, chociaż podkłady w zwrotce nadal nieodparcie przywodziły na myśl stylistykę Lyncha. Rolę wzruszającej ballady powierzono When Love Finds A Fool, idealnie nadającej się do wolnego tańca z blaskiem świec w tle. Współautorem kompozycji był Glenn Hughes, który zresztą użyczył tutaj swego głosu w chórkach. We wstępie do Give It Up, Don recyował cytat z biblijnej Księgi Rodzaju, ale sam numer jawił się raczej jako kawałek nieskomplikowany i bez chwytliwej melodii. Poparty videoklipem Mirror Mirror wzbogaciły solówki grane przez obu gitarzystów, a Stay powracał do stylistyki Dokken z niepozornie wolno zaczynającą się solówką, by pod koniec imponować szybkością przy całkowitym zachowaniu pierwotnej artykulacji. "Rozbrykana" perkusja Dee stanowiła o sile The Hunger, a tytułowy głód dotyczył nie jedzenia a kobiety. Album wydawał się już w swoich czasach niezbędnikiem w kolekcji każdego sympatyka hard rocka i umiejętnie podsumowywał epokę, stanowiącą ucztę dla hair metalowych zmysłów.
Przez następne kilka lat Don milczał, w końcu w 1995 wskrzesił Dokken, aby nagrać krążek Dysfunctional. W 2006 Don udostępnił na swojej stronie internetowej próbkę z niewydanej jeszcze drugiej płyty, która doczekała się swej edycji ostatecznie 2 lata później. [2] nie można było normalnie kupić w sklepie, rozprowadzano go jedynie przez internet i podczas trasy koncertowej. Co mogło zdziwić, nowy materiał zrealizowano całkowicie akustycznie. Takie podejście do tematu podzieliło fanów jeszcze w czasach udostępnienia sampli. Jedni uważali, że nowe nagrania to straszna lipa i że nawet cień nie pozostał po dawnym Dokken oraz że Don powinien pogodzić się z Lynchem. Inni twierdzili, że te piosenki były całkiem niezłe i że Don wpadł w pułapkę swego nazwiska, więc robiąc coś nietypowego zawsze narazi się na krytykę. Ten album faktycznie nie był skierowany do fanów Dokken, gdyż poza osobą wokalisty nie miał on nic wspólnego z ostrzejszym graniem. Z racji utrzymania nastroju, wokalista nie wchodził wokalnie w wysokie rejestry. Intrygujący, niemal zimowy klimat nadano I`ll Never Forget, a sam numer emanował takim smutkiem, że mógł zdjąć uśmiech z twarzy nawet największym wesołkom. W części środkowej pojawiały się momenty wzorowane na twórczości średniowiecznych bardów. Where The Grass Is Green stanowił przeróbkę Johna Noruma z jego solowej płyty Worlds Away. Gitary akustyczne stanowiły bardziej tło, a rolę instrumentu prowadzącego przejmowało pianino. Ship Of Fools zaczynał się od krótkiej rewelacyjnej serii flażoletów odegranych na akustyku. W balladzie Venice gitarzyści z zamysłem korzystali z zapożyczeń country, a początek The Tragedy tchnął duchem wolniej zagranego flamenco. Płytę kończył słodkawy i bardziej radosny od reszty Someday, w którym pojawiały się nawet krótkie solówki na gitarach elektrycznych. Nie był to album do codziennego odsłuchu, te utwory posiadały w sobie ukryte pokłady depresji. Na krążku zagrali też gościnnie pianiści John Schreiner i John Keane.
Mikkey Dee bębnił w Motörhead i Scorpions. Tony Franklin grał m.in. w Quiet Riot, Dereka Sheriniana i Lany Lane, w Fiction Syxx, Seven Ravens i progresywno-powermetalowym Figure Of Speechless (Tunnel At The End Of The Light w 2022).

John Norum (ex-Europe), Billy White (ex-Watchtower), Peter Baltes (Accept),
Mikkey Dee (ex-King Diamond), Tony Franklin (ex-The Firm, Blue Murder)