John Terry Norum urodził się 23 lutego 1964 w norweskim Vardo, ale jego rodzice wkróce przeprowadzili się do Upplands-Väsby pod Sztokholmem. 13-letni Norum dołączył do swojego pierwszego zespołu Eddie Meduza & The Roaring Cadillacs w 1979, ale swoją główną uwagę skupił na kapelce Force, która przemianowała się na Europe. W 1982 zespół ten wygrał konkurs młodych talentów "Rock Sm", dzięki czemu wygrał kontrakt płytowy, a Johna okrzyknięto najlepszym gitarzystą konkursu. Singiel z trzeciego krążka The Final Countdown wyniósł Europe na szczyty sławy w maju 1986, ale już w październiku tego samego roku Norum popadł w konflikt z managerem zespołu Thomasem Erdtmanem i odszedł, podpisując kontrakt płytowy na trzy solowe krążki. Główna oś sporu przebiegła na linii niekończących się występów telewizyjnych, z których znaczna część odbywała się z playbacku. Tymczasem John wychodziłz założenia, że prawdziwa muzyka rockowa zawsze musi być grana na żywo. Norum do studia zaprosił m.in. basistę Marcela Jacoba (ex-Malmsteen, a właściwie ex-Rising Force) oraz obiecującego młodego frontmana Görana Edmana (ex-Madison), który zaśpiewał w trzech kawałkach. Let Me Love You otwierał wszystko w hard rockowym stylu, mogącym się podobać fanom Europe z czasów The Final Countdown, ale było tu też coś z Yngwiego i Thin Lizzy. Po tak udanym początku następował mocarny Love Is Meant To Last Forever z Edmanem za mikrofonem ze świetnym refrenem i czarująca solówką mistrza ceremonii. Nastrojowy Too Many Hearts to ballada utrzymana głównie w klimatach klawiszowych i to przeciętne wrażenie po części zacierał hard rockowy Someone Else Here - może niezbyt wyszukany, ale kojarzący się z wczesnymi dokonaniami Europe (nawet śpiewem John próbował naśladować artykulacyjnie Tempesta). Dla fanó wczesnego Malmsteena przeznaczono kapitalny Eternal Flame, nagrany znów Edmanem (choć riff przypominał Far Beyond The Sky z debiutu Yngwiego). Back On The Streets to ostatnia kompozycja z Edmanem - doskonała dawka bluesującego hard rocka z charakterystycznym bujaniem (gustownie zastosowano klawisze, a gitara pełniła funkcję głównie rytmiczną). Utwór napisał były wioślarz Kiss Vinnie Vincent (trafił na ścieżkę do filmu "Voyage Of The Rock Aliens"). Z Blind zadowoleni byli przede wszystkim fani Whitesnake, bo partie gitar i śpiew Noruma bliźniaczo były podobne do odpowiednich partii Sykesa i Coverdale`a w Still Of The Night z tego samego roku. Law Of Life podążał w innym kierunku, bardziej na terytoria Gary`ego Moore`a, który w połowie lat 80-tych grał energetyczne numery hard rockowe z domieszką bluesa. Mało oryginalny był We`ll Do What It Takes Together, ze specyficznym dla tamtych lat sposobie pisania utworów. Instrumentalny In Chase Of The Wind także nosił piętno wczesnego Malmsteena - numer w zasadzie miał znamiona balladowe, gdyż Norum skoncentrował się na graniu nastrojowym, choć nie brakowało szybszych fragmentów. Jako bonus na późniejszych edycjach CD dodano cover Thin Lizzy Wild One - pierwowzór nie robił wielkiego wrażenia i jego przeróbka też nie porywała. John nagrał niezłą płytę z kilkoma wyśmienitymi kawałkami, skierowaną do miłośników lekkiego hard rocka. Zabrakło zapadających w pamięć solówek - choćby takich, jakimi John czarował w czasach Europe. Album jakby nie w pełni podkreślał umiejętności gitarowe muzyka, a w dodatku udowadniał jego przeciętność jako kompozytora. Warto wspomnieć, że krążek poświecono Tommy`emu Östervikowi, przyjacielowi Noruma, który utopił się tej samej nocy, kiedy Europe grał koncert w szwedzkiej telewizji. Ten okres podsumowywała koncertowa EP-ka [2], zawierająca cztery numery ze sztokholmskiego klubu "Draken" z 14 marca 1988. Na płytkę trafił też instrumentalny studyjny Free Birds In Flight.
Na [3] w większości numerów zaśpiewał Glenna Hughesa. Trafiły tu ponadto m.in. cover Thin Lizzy Opium Trail, a także zaśpiewany wspólnie z Joey`em Tempestem We Will Be Strong. Na [9] gitarzysta poświęcił bluesowi - w zsadzie materiał był gotowy już w 2008, jednak John przeżył mocno śmierć żony (Michelle Meldrum, gitarzystki Phantom Blue) i zadecydował o przesunięciu premiery płyty. Bluesowi maniacy pieśni z Delty Mississippi o trudach życia na plantacjach bawełny nie znaleźli tu wiele dla siebie. Norum grał bowiem z hard rockowym pazurem - kłaniały się takie nazwiska jak Joe Bonamassa, Ritchie Kotzen czy Gary Moore. Born Again rozpędzał się wręcz do heavymetalowych prędkości, a gościnnie zaśpiewał tutaj Leif Sundin. Poza pierwszorzędną gitarową robotą i krzesania iskier ze swojego instrumentu, album przezentował się przeciętnie pod względem kompozycyjnym. W zasadzie najbardziej w pamięć zapadał Travellin` In The Dark - cover znakomitego Mountain. Na krążku znalazły się jeszcze dwie przeróbki: It`s Only Money Thin Lizzy oraz Ditch Queen Franka Marino. Gorzej wypadły autorskie kawałki, choć broniły się jeszcze klasycznie brzmiący instrumentalny Play Yard Blues i Let It Shine z hendrixowym riffem.
W międzyczasie Norum wrócił w szeregi zreaktywowanego Europe w 2006, współpracował z Donem Dokkenem, zagrał na płycie Dokken Long Way Home w 2002 oraz przemknął jak kometa przez skład UFO w 1996. Marcel Jacob grał w Talisman, Johansson, Space Odyssey i Last Autumn`s Dream. Basista popełnił samobójstwo 21 lipca 2009 w wieku 45 lat. Kelly Keeling dołączył do MSG i zreaktywowanego King Kobra. Simon Wright bębnił w Mogg/Way, Dio, Hellion, Operation: Mindcrime i Dream Child. Mats Olauson grał u Michaela Vescery, w The Reign Of Terror i Iron Mask. Klawiszowca znaleziono martwego 19 lutego 2015 w pokoju hotelowym w tajskim Rayong (muzyk miał 54 lata). Henrik Hildén bębnił w Midnight Sun - perkusista zmarł 31 maja 2022 w wieku 69 lat.

Marcel Jacob (ex-Yngwie Malmsteen), Henrik Hildén (ex-Trash, ex-Glenn Hughes), Peter Baltes (Accept),
Simon Wright (ex-Tora Tora, ex-A II Z, ex-Aurora, ex-AC/DC), Mats Olausson (ex-Yngwie Malmsteen)