Amerykański projekt hard rockowy powstały na początku 2014. Vinnie Moore znany był raczej wszystkim fanom ostrzejszego uderzenia, Kelly Keeling swego czasu koncertował z MSG, natomiast Scot Coogan bębnił w Lynch Mob. Trio postanowiło grać klasycznego podszytego bluesem hard rocka w stylu Led Zeppelin, Deep Purple, Free, Bad Company, Mountain, Grand Funk Railroad, a z nowszych: Rival Sons i The Temperance Movement. Obrany styl słychać już było od pierwszych dźwięków Hell No - kilku bluesowych brzdąknięć na gitarze, po czym wchodził Keeling ze swoim głosem przypominającym Coverdale`a z pierwszej połowy lat 80-tych. Dalej kawałek sunął do przodu w sposób wprawdzie dość przewidywalny, za to cieszący ucho fanów klasycznego hard rocka. W gusta większości trafiał kolejny By The Rainbow`s End - wolniejszy i cięższy, bardziej przypominający Purpli z czasów Fireball i z ciekawie improwizowaną solówką Moore`a. Łagodniejszy House Of Light ze swoim radiowym brzmieniem próbował przypodobać się mainstreamowym mediom, choć nie można było mu odmówić zgrabności. Nastrojowy Cloud Of Dreams stanowił gratkę dla sympatyków Rainbow i wczesnego Whitesnake: ballada z bluesującymi gitarami i organami w tle. Save It umiejętnie łączył w sobie wpływy Deep Purple z różnych okresów (nawet tych z wpływami funku) z zeppelinowymi zagrywkami. Sam zespół sprawiał wrażenie dobrze zgranej machiny, zupełnie jakby muzycy znali się dużo wcześniej i już kiedyś ze sobą razem grali. W chwytliwym i szybszym Never Trust A Woman słychać inspiracje twórczością Białego Węża (transowo powtarzane riffy i bluesowe zacięcie u podstaw) i znów Keeling wokalnie ciągnął pod Coverdale'a. Słabszy w porównaniu do całości Obvious zawierał zagrywki Kelly'ego na basie bezprogowym oraz doskonałe solo Vinniego. Z kolei The Hand That Feeds You stanowił jeszcze jedną gratkę dla hard rockowych maniaków, za to niezbyt poukładane linie wokalne niszczyły atmosferę Hit The Road (mieszanka funku z bluesem). Najlepszy na płycie There`s A Knowing w fantastyczny sposób korzystał z dobodziejstw twórczości Uriah Heep, Rainbow i Whitesnake (świetne współbrzmienia gitary, klawiszy i sekcji rytmicznej). W zamykającym album Count`s 77 formacja wracała do żywiołowego grania o zeppelinowym zacięciu, choć wokalnie Keelingowi znów było blisko do Coverdale`a. Red Zone Rider zrobili wszystkim miłą niespodziankę, świetnie wyprodukowaną przez Mike`a Varney`a i w sumie pozbawioną drętwych wypełniaczy. Poszczególne nagrania utrzymano w różnorakich tempach, a muzycy umiejętnie żonglowali różnymi patentami. Stylistycznej rewolucji nie było, co w tym przypadku stanowiło zaletę i przypomnienie tego jak grało się kiedyś.
Kelly Keeling śpiewał w hard rockowym Foundry (Foundry w 2015), nagrał również solowo: Giving Sight To The Eye w 2005 i Mind Radio w 2015.

Kelly Keeling (ex-Baton Rouge, ex-John Norum, ex-MSG, ex-King Kobra, ex- Heaven And Earth, ex-George`a Lynch),
Vinnie Moore (ex-Vicious Rumors, UFO), Scot Coogan (ex-Lynch Mob)