Szwedzki projekt Richarda Anderssona powstały w 2003. Ten znany klawiszowiec-wirtuoz, słynący z niebanalnych zagrywek i oryginalnych pomysłów, tutaj zaproponował koncept oparty o tematykę s-f. Do współpracy zaprosił znanych muzyków, przede wszystkim Nilsa Patrika Johanssona - wokalistę o specyficznym głosie, znanego przede wszystkim z Astral Doors. W efekcie na debiut złożyły się heavymetalowy wokal, progresywne klawisze i konstrukcje utworów, a wszystko oparto o ulubioną przez Szwedów neoklasyczną melodykę. Zdaniem niektórych fanów, Andersson poszedł za bardzo w kierunku progresji kosztem "czystej" neoklasycznej sztuki. Stąd - mimo znakomitego wykonania i bardzo dobrego brzmienia - album był trochę eksperymentalny. Za najlepsze kawałki trzeba uznać Despair And Pain, Entering The Dome i Grand Opening. Konskekwencję w odchodzeniu od neoklasyki na rzecz skomplikowanych łamańców podtrzymywał [2]. Album zawierał kompozycje rozbudowane, długie i nastawione na ekspozycję niesamowitych klawiszowych pasaży Anderssona, kunsztu gitarowego Nilssona i potęgi głosu Johanssona. Było zdecydowanie progresywnie w rwanych riffach gitarowych i skomplikowanych aranżacjach - dopiero, gdy do głosu dochodził Patrik, grupa wchodziła na obszary bardziej standardowego melodyjnego heavy (Through Dreams And Reality, Reversation. Kiedy Andersson rozgrywał swoje koronkowe klimatyczne wstępy (Astral Episode) było mnóstwo dramatycznego heavy metalu w futurystycznej oprawie i naprawdę zapadające w pamięć melodie. Ogólnie krążek był dosyć trudny w odbiorze, gdyż partie neoklasyczne wpleciono w nieoczekiwany sposób. Jasno wyrażonej neoklasyki było mniej niż poprzednio, ale Dazzle The Devil dewastował wokalem - sam lider wchodził tutaj na poziom kosmiczny w klawiszowych konstrukcjach na neoklasycznej podbudowie. Niesamowity i pełen mroku Back To The Dark ujawniał cały potencjał Johanssona w takim repertuarze. Zakończenie to rozbudowany The Seventh Star Fantasy, który nieco rozczarowywał jako mieszanka symfonicznego i progresywnego grania z elementami, które mozna by odnieść do stylistyki Blind Guardian czy też fantasy- powermetalowych ekip szwedzkich. Płycie nadano dobre brzmienie, choć jak standardy "kosmiczne" mastering Petera In De Betou był za mało futurystyczny. Ciekawe połączenie bardzo progresywnych elementów i klasycznego heroicznego heavy - powstało dzieło interesujące raczej fanów klasycznego heavy niż debiut, choć momentami trudne.
Po zrekrutowaniu nowego wokalisty Davida Fremberga, przystąpiono do nagrywania [3]. Tym razem Space Odyssey zaprezentowali granie prostsze, o mniej rozbudowanych aranżacjach, oszczędniejsze w wykorzystaniu instrumentów klawiszowych i nie dające okazji do gitarowych popisów. Nie zachwycały dość banalne melodie, raziło chłodne wystudiowane wykonanie. Bezsprzecznie płytę skierowano do szerszego grona słuchaczy, skupiając się na powermetalowej stylistyce z przeplatającymi się motywami rocka progresywnego. Z jednej strony nowy materiał był jednolity i przejrzysty, lecz chwilami wtórny z drobnymi zapożyczeniami od innych. Zwłaszcza Obsession niepokojąco przypominał utwór Anno Mundi Black Sabbath z krążka Tyr. Niestety podobne skojarzenia nasuwał Mircales In Daylight, w którym gitarowa solówka była plagiatem Crying In The Rain Davida Coverdale`a. Na całe szczęście pozostałe kompozycje sadowiły się na poziomie dobrym, ale dalekim od wzorowego. Po tym średnim popisie umiejętności Space Odyssey zaprzestali aktywnej działalności, choć oficjalnie nigdy jej nie zawiesili.
David Fremberg śpiewał w progresywnym Andromeda. Richard Andersson dołączył do Iron Mask. Nils Patrik Johansson wszedł w skład Civil War, Rifforia oraz wydał dwa solowe krążki: Evil Deluxe w 2018 i The Great Conspiracy w 2020. Marcel Jacob grał w Last Autumn`s Dream i Locomotive Breath - basista popełnił samobójstwo 21 lipca 2009 w wieku 45 lat.

Richard Andersson (ex-Majestic, ex-Silver Seraph, Time Requiem),
Nils Patrik Johansson (Astral Doors, Wuthering Heights, Lions Share), Marcel Jacob (ex-Yngwie Malmsteen, ex-John Norum, ex-Johansson, Talisman),
Magnus Nilsson (Time Requiem), David Fremberg (Andromeda), Andreas Brobjer (Platitude)