Amerykańska grupa powstała w 1982 w Los Angeles. Będąc młodą dziewczyną, Ann Hull (ur. 14 czerwca 1960) spotkała agenta fimowego Hala Guthu, swego czasu odpowiedzialnego za zdjęcia do filmów niesławnego reżysera Eda Wooda. Guthu preferował blondynki, jednak w przypadku Ann uczynił wyjątek, gdyż przypominała mu słynną Vampirię. Na początku lat 80-tych Ann pojawiła się w serii horrorów klasy B - przybierała jednak pseudonimy, by oszczędzić wstydu rodzinie. Wtedy zaczęła też komponować pierwsze utwory - jej pierwsze dokonania i krzyki można usłyszeć m.in. na soundtracku do filmu "Powrót żywych Trupów 2". Po tym epizodzie postanowiła założyć zespół, którego kariera rozpoczęła się od odgrywania znanych przebojów AC/DC, Scorpions i Ozzy`ego Osbourne`a. Jeden z pierwszych występów formacji miał miejsce w podobno nawiedzonej rezydencji w kalifornijskiej Tujundze, w którym mieszkała wówczas wokalistka. Podobno w tym czasie pierwszy gitarzysta Peyton Tuthill odszedł z Hellion pod wpływem szoku, jaki wywołały w nim okultystyczne zainteresowania liderki, której rodzina miała tradycje masońskie (jej dziadek znał osobiście Alistaira Crowley`a) i stykała się z Różokrzyżowcami, co wpłynęło znacząco na warstwę tekstową ekipy.
Grupa zadziwiająco szybko znalazła uznanie w oczach dziennikarzy i fanów, a przede wszystkim samego Ronniego Jamesa Dio. Debiutancka EP-ka wspięła się na 6 miejsce w rankingu brytyjskiego "Kerrang!". Okazało się, że Boleyn posiadała jeden z mocniejszych żeńskich głosów w świecie metalu, o czym świadczyły choćby Backstabber czy Lookin` For A Good Time. Ta muzyka nawiązywała stylistycznie do Judas Priest i Scorpions tak znakomicie, że Dio zaprosił Hellion na wspólne koncerty. Ann zagościła też na EP-ce grupy 3rd Stage Alert w 1984, grając w dwóch kawałkach (The Stranger i Take That Jump) na klawiszach. Żona Dio, Wendy, pomogła nawet w podpisaniu kontraktu płytowego, a w 1985 Ann objęła funkcję szefowej wytwórni płytowej New Renaissance Records. Jednak [2] przeszedł niemal bez echa, mimo silnej promocji teledysku Bad Attitude w MTV. Paradoksalnie był to najbardziej nieokiełznany krążek Hellion, rozpoczynający się niesamowitym tytułowym Screams In The Night. Ustępowały mu niewiele chwytliwe numery w konwencji hard`n`heavy - Easy Action, Put The Hammer Down i Better Off Dead. Grupa zastosowała również kilka interesujących przerywników w postaci akustycznej solówki gitarowej w Upside Down czy perkusyjnego popisu Stick`Em. Wpływy Queensryche dało się usłyszeć w The Hand, a niedosyt szybkich kawałków zaspokajał jeszcze Children Of The Night. Szkoda, że kwartet wciąż nie potrafił zdeklarować się stylistycznie, czerpiąc jednocześnie z twórczosci Dio, Black Sabbath, Alice`a Coopera, Mötley Crüe i W.A.S.P. Kiedy okazało się, iż sprzedaż krążka była mizerna, instrumentaliści zbuntowali się przeciw Ann Boleyn, zarzucając jej zbytnie epatowanie w tekstach czarną magią i problemami społecznymi. Na wskutek tego konfliktu wszyscy odeszli i charyzmatyczna frontmenka musiała budować skład od nowa. [3] zawierał przeróbkę Judas Priest Exciter, który podobno zagościł na listach przebojów aż 124 rozgłośni radiowych.
W 1989 Boleyn napisała powieść "Czarny Smok", do której postanowiła nagrać concept album, który został przez krytyków niesłusznie zignorowany. [4] emanował gęstą mgłą mrocznej tajemnicy, a co jakiś czas pojawiały się dialogi mające łączyć w całość opowiadaną historię. Obok świetnego wokalu Ann, na uwagę zasługiwały wyśmienite solówki gitarowe Alana Barlama. Niepowodzenie komercyjne zdyskontowano podczas udanej trasy po Związku Radzieckim. Pod koniec 1991, kiedy zlikwidowano z anteny MTV program "Headbanger`s Ball" (w którym Hellion często prezentowano), wytwórnia Restless zrezygnowała z nakręcenia nowych dwóch videoklipów zespołu. Wtedy nieoczekiwanie Boleyn zawiesiła działalnośc kapeli. [5] zawierał utwór Nightmares In Daylight z 1983 ze splitu z grupą Bitch oraz w całości [1] i[3]. Z kolei [7] był czteroutworową demówką z 1986, wcześniej dostępną jedynie jako bootleg, limitowaną w ręcznie numerowanej edycji. Podczas tego ponad 10-letniego rozbratu z muzyką, Ann zdobyła certyfikat nauki języka staronorweskiego, uzyskała również dyplom prawa w 2007. Po latach wskrzesiła Hellion i na [9] nadal połączyła tradycyjny amerykański heavy/power z mało melodyjnymi thrashowymi wstawkami. Boleyn wciąż śpiewała znakomicie, a jej maniakalny głos barwą i nastrojem przypominał Kinga Diamonda. W 2007 poproszono wokalistkę o zastąpienie zmarłej Dawn Crosby na koncertach zreaktywowanego Detente. Uczyniła to tak znakomicie, że została stałym członkiem tej grupy. Chet Thompson został producentem i kupił studio nagraniowe w Los Angeles. W historii Hellion coś ruszyło w końcu po dołączeniu młodego utalentowanego gitarzysty Maxxxwella Carlisle`a. 1 kwietnia 2014 ukazała się dwupłytowa składanka To Hellion And Back (m.in. nowy utwór Hell Has No Fury), a w październiku 2014 formacja powróciła z EP-ką po ponad dekadzie milczenia.
Björn Englen grał również w Dio Disciples, Blackwelder i (wraz z Wrightem) w Of Gods & Monsters. Simon Wright bębnił w Operation: Mindcrime i Dream Child..

Scott Warren (ex-Keel, ex-Warrant, ex-Dio, ex-Sledge Leather),
Simon Wright (ex-Tora Tora, ex-A II Z, ex-Aurora, ex-AC/DC, ex-John Norum, ex-Mogg/Way, ex-Dio)