Amerykański zespół założony przez hard rockowych weteranów w 2013. Nagrany przez nich album łączył stylistycznie dokonania solowe Joe Lynn Turnera, klasyczny okres Rainbow i Blue Murder. Był to miły dla ucha i rzetelnie odegrany hard rock/AOR. Jednakże otwierający Get Back My Crown nasuwał najbardziej skojarzenia z debiutem Mother`s Army z 1993. This Is Who I Am posiadał przyjemny bluesujący pierwiastek z doskonałym jak zawsze głosem Turnera i mocnym bębnieniem 68-letniego Appice`a. Łagodne wejście zwiastowałoby Fire And Ice jako balladę, jednak utwór w dalszej części okazał się żarliwym rockerem z zeppelinowym smaczkiem. Do czasów Blue Murder powracał groove`ujący I Don`t Cry No More, w którym największe wrażenie robiła sekcja rytmiczna. Świetne wrażenie robił Lhasa, nawiązujący do Valley Of The Kings Blue Murder. Siedmiominutowy kawałek rozpoczynał się tajemniczym intro i dotykał aspektów zeppelinowych i tęczowych. Po purpurowym rockerze Devil In Disguise następowały dwa średnie kawałki You Are The Music oraz Peace Of Mind. Turner mógłby Maybe Tonight wrzucić na którykolwiek ze swoich solowych albumów, a nieco życia przywracał On The Way To Paradise z ujmującą solówką gitarową Cochrana. W studio pojawili się gościnnie gitarzyści Nikolo Kocew i Daniel Palmqvist. Tony Franklin grał m.in. u Dona Dokkena, Dereka Sheriniana, Lany Lane, w progresywno-powermetalowym Figure Of Speechless (Tunnel At The End Of The Light w 2022) i Seven Ravens (Barely Hanging On w 2021).

Joe Lynn Turner (ex-Fandango, ex-Rainbow, ex-Yngwie Malmsteen, ex-Mother`s Army, Brazen Abbot, ex-Nikolo Kocew, ex-Hughes/Turner Project, Sunstorm, The Jan Holberg Project),
Karl Cochran (ex-Thor, Joe Lynn Turner), Tony Franklin (ex-The Firm, ex-Blue Murder),
Carmine Appice (ex-Vanilla Fudge, ex-Cactus, ex-Beck Bogert & Appice, ex-Rod Stewart, ex-Ted Nugent, ex-DNA, ex-King Kobra, ex-Blue Murder, John Sykes, ex-Mother`s Army)