Angielski gitarzysta, urodzony 29 lipca 1959. Na gitarze grać zaczął w wieku lat 14 na Ibizie, gdzie mieszkała wówczas jego rodzina (ojciec był właścicielem dyskoteki). Wpierw zabrał się za bluesowe piosenki Erica Claptona. Sykes miał 17 lat, kiedy przeprowadził się z powrotem do Anglii - wpierw do Reading, następnie do Blackpool. W oddalonym o 45 km Accrington poznał basistę Mervyna Goldsworthy`ego i wspólnie założyli Streetfighter. Później John zyskał rozgłos w Tygers Of Pan Tang. W 1982 po odejściu z Tygrysów muzyk wciąż był zobligowany zrealizować solowy singiel dla MCA. Muzyk mógł odejść gdzie chciał, ale dopiero po wypełnieniu zobowiązań. Gitarzysta spytał zatem producenta Chrisa Tsangaridesa czy jest szansa zapytać Phila Lynotta z Thin Lizzy czy nie zechciałby go z Sykes nagrać. Tak też się stało i w 1982 ukazał się utwór Please Don`t Leave Me, nagrany w irlandzkim studio Lombard Studios w Dublinie w przeciągu trzy dni. Składu dopełnili klawiszowiec Darren Wharton i perkusista Brian Downey. Dekadę później, w 1992 singiel właczono do japońskiej składanki Please Don`t Leave Me i dorzucono materiał z czasów Tygers of Pan Tang. W każdym razie, w 1982 po tygodniu od sesji nagraniowej singla, Lynott zadzwonił z pytaniem czy Sykes dołączy do Thin Lizzy. Potem grał jeszcze w Whitesnake i Blue Murder. O tym ostatnim zespole gitarzysta zawsze mówił, że to już była jego kariera solowa - jako, że Sykes "jako jedyny miał kontrakt, dlatego wybrał Tony`ego i Carmine`a do tej grupy". Po zawieszeniu działalności Blue Murder, Sykes kontynuował współpracę z Mendozą i O'Steenem.
Na debiucie na uwagę zasługiwały przede wszystkim pędzący punkowy I Don`t Wanna Live My Life Like You, mocarny hard rockowy Soul Stealer i nawiązujący do Hendrixa bluesujący Standing At The Crossroads. Dla fanów klasycznego heacy-rocka nagrano Black Days z elemntami twórczości Deep Purple. John lawirował zręcznie między niemal heavymetalowym Do Or Die, grooveującym Jesus & Mary a podchodzącym pod granie alternatywne Sleep On. Kiepsko wypadł tylko funkujący She`s All ActionTill The Day I Die czy poświęcony pamięci Johna Lennona Don`t Say Goodbye. John zdecydował się przy tej okazji nagrać uwspółcześnioną wersję Please Don't Leave Me pod tytułem Don`t Hurt Me This Way. W tym samym 1997 do Sykesa i Mendozy dołączył bębniarz-weteran Simon Phillips - zrealizowany z nim [3] wracał na szczęście do hard rocka. Nie było to granie specjalnie zapadające w pamięć, z pierwiastkami punkowymi - ale ponownie samemu wykonaniu nie można było nic zarzucić, a sam lider śpiewał bardzo dobrze.
Kompletnym nieporozumieniem był [4], na którym Sykes eksperymentował z automatem perkusyjnym i produkcją na wzór hip hopowej. W wywiadach muzyk pogrążył się jeszcze bardziej, przyznając się do słuchania raperów typu Eminem i Dr.Dre. Szkoda było talentu Carmine`a Appice`a na taki gniot. W końcu koncertowy [5] nagrany w super-składzie, prezentował przekrój kariery Sykesa i utwory, których japońska publiczność od niego oczekiwała (krążek nagrano w kwietniu 2004 w Japonii właśnie). W ten sposób trafiły tu kawałki Whitesnake (Bad Boys, Crying In The Rain, Is This Love?, Still Of The Night), Thin Lizzy (Cold Sweat, Thunder And Lightning) oraz utwory własne.
Marco Mendoza grał później u Davida Coverdale`a, Teda Nugenta, w Lynch Mob, Black Star Riders, White Appice Mendoza Iggy, Destinia i hard rockowym Iconic (Second Skin w 2022); zrealizował również trzy płyty solowe (Live For Tomorrow w 2007, Casa Mendoza w 2010 i Viva La Rock w 2018). Simon Philips bębnił u Dereka Sheriniana, w Galaxy i Kings Of Mercia. Carmine Appice grał w Mother`s Army i Rated X.

Marco Mendoza / Tommy O'Steen (obaj ex-Blue Murder), Curt Bisquera (ex-Mick Jagger), Simon Phillips (ex-David Coverdale, ex-Judas Priest, ex-Gary Moore, ex-MSG, ex-Mike Oldfield),
Carmine Appice (ex-Vanilla Fudge, ex-Cactus, ex-Beck Bogert & Appice, ex-Rod Stewart, ex-Ted Nugent, ex-DNA, ex-King Kobra, ex-Blue Murder),
Tommy Aldridge (ex-Black Oak Arkansas, ex-Pat Travers Band, ex-Gary Moore, ex-Ozzy Osbourne, ex-M.A.R.S., ex-Whitesnake, ex-House Of Lords, ex-Manic Eden, ex-Ted Nugent)