Bułgarski gitarzysta, posiadający fińskie obywatelstwo. W 1994 założył Brazen Abbot, w którego składzie grali też byli muzycy Europe: Michaeli, Levén i Haugland. W 1998 Nikolo zawiesił działalność swojej formacji, skupiając się na własnej rock-operze, mającej opisywać losy słynnego XVI-wiecznego astrologa i doradcy francuskiej królowej Katarzyny Medycejskiej. Nagrania trwały ponad trzy lata i większość fanów zdążyła zapomnieć o Kocewie. Dlatego też kiedy krążek dość niespodziewanie pojawił się na rynku w 2001, niemal natychmiast zawładnął umysłami słuchaczy. Płyta częściowo potwierdzała ambicje muzyka zostania drugim Arjenem Lucassenem. Powstała rock-opera trwająca ponad 100 minut, zrealizowana z ogromnym rozmachem i ze wszelkimi prawidłami gatunku. Wrzucono tu więc tajemniczą historię i doskonale dopasowane do niej teksty, charakterystyczne partie wokalne z przepysznymi dialogami na czele i wreszcie muzykę, która sama może nie odbiegała mocno od dokonań Brazen Abbot, ale w połączeniu z pozostałymi elementami spektaklu nabrała całkiem innego wyrazu. Mocno uogólniając, album wypełnił melodyjny i przebojowy hard rock z silnymi wpływami symfonicznymi. Porównania do twórczości Ayreon nie miały sensu, ponieważ zespół Kocewa oparł się głównie na klasycznie rockowych patentach, znacznie prostszych - tutaj nie było mowy o żadnym graniu progresywnym. Do tego nurtu zbliżało płytę jedynie ogromny rozmach przedsięwzięcia, mnogość orkiestracji i wokalno-instrumentalnych wirtuozerii. Nikolo nie wahał się skorzystać z niemal heavymetalowych galopad, jak z opartych na chwytliwych riffach rockowych kawałków z solówkami gitarowymi i skrzypcowymi. Z kolei piękne akustyczne ballady z rozbudowanymi partiami wokalnymi, kojarzyły się z rockowym musicalem. Stający za mikrofonem znakomici goście doskonale oddali charakter swych postaci. Doogie White przejął rolę Narratora, Joe Lynn Turner - Nostradamusa, Glenn Hughes - króla Henryka II, Göran Edman - Żołnierza i Ducha, Jörn Lande - Inkizytora, Sass Jordan - Królowej Katarzyny, a Alannah Myles - Anne Gemelle. Tych zróżnicowanych partii wokalnych było wiele, a na czoło wysuwała się chyba kłótnia Inkwizytora z Nostradamusem - zaśpiewana w taki sposób, jakby obaj panowie rzeczywiście skoczyli sobie do gardeł. Natomiast mieszane uczucia budziło wykorzystanie chórów, których niektóre partie nie do końca wpasowały się w grę instrumentów lub po prostu niknęły w ogólnym natłoku dźwięków. Były to jednak delikatne uchybienia, które praktycznie nie wpływały na odbiór płyty, której w większości słuchało się z wypiekami na twarzy.

Nikolo Kocew (Brazen Abbot), Michael Michaeli / John Levén / Ian Haugland (wszyscy trzej ex-Europe i Brazen Abbot)