Amerykański wokalista urodzony 2 sierpnia 1951 jako Joseph Arthur Mark Linquito. Karierę zaczął od śpiewania w Fandango, ale rozgłos zyskał dopiero zastępując Grahama Bonneta w Rainbow, w którym śpiewał w latach 1980–1984. Kiedy Tęcza rozpadła się, Joe Lynn niesiony falą sukcesu postanowił nagrać krążek solowy. Korzystając z niezłej pozycji negocjacyjnej, podpisał kontrakt z Elektra Records. Szefowie wytwórni wiązali niemałe nadzieje z zakontraktowaniem Turnera i zainwestowali sporo w promujący teledysk do Endlessly, mocno buszujący swego czasu w MTV. Album nie odniósł niestety sukcesu pomimo zaangażowania producenta Roy`a Thomasa Bakera (osławionego współpracą z Queen). Z kolei perkusista Alan Greenwood pomógł frotmanowi od strony kompozycyjnej. Wokaliście jednak do odniesienia sukcesu zabrakło charyzmy, w dodatku Turner poszedł w stronę łagodnego i melodyjnego grania jeszcze dalej niż Ritchie Blackmore w pierwszej połowie lat 80-tych. Wszystko zaczynało się od Losing You z chwytliwą gitarową zagrywką we wstępie, mocnym śpiewem Turnera i graniem zbieżnym z ówczesnymi poczynaniami Foreigner. Wspomniany Endlessly wybrano na singiel nieprzypadkowo - był to niezły rocker z ciekawą linią melodyczną i łatwo wpadającym w ucho refrenem. Tytułowy Rescue You również trzymał poziom, pomimo użytych do przesady klawiszy. Pierwsze poważne potknięcie następowało w Feel The Fire - tandetne partie klawiszy drażniły i pomimo usilnych starań samego Turnera nic nie było w stanie uratować kawałka. Kiczowato robiło się w Young Hearts, znów na wskutek nadużywania klawiszy. Get Tough sprowadzał płytę do przywoitego poziomu, podobnie jak rockowy The Race Is On (najbardziej zbliżony do poczynań Rainbow) czy spokojniejszy Soul Searcher. Nieporozumieniem natomiast był Eyes Of Love, odrzucający drażniącymi fanfarowymi klawiszami w refrenie. Ogólnie Alan Greenwood uczynił temu albumowi więcej złego niż dobrego. Turner pomysł na płytę miał - idealnie pasujący na połowę lat 80-tych - nawaliło samo wykonanie i brak gwiazd w składzie.
W 1987 Joe zaśpiewał w dwóch utworach (Hot Love i Gina) na krążku Michaela Boltona The Hunger. Następnie przyjął zaproszenie szwedzkego wirtuoza gitary Yngwie Malmsteena i nagrał z nim studyjny album Odyssey w 1988 i koncertowy Trial By Fire w 1989. W 1989 otrzymał szokującą - z punktu widzenia fanów Głębokiej Purpury - ofertę dołączenia do Deep Purple. O ile dryfującemu w kierunku bardziej przystępniejszego grania Rainbow jego głos pasował jak ulał, o tyle jako następca Iana Gillana stał już w przedbiegach na pozycji straconej. W rezultacie nagrany w 1990 album Slaves And Masters furory nie zrobił. Później Turner stawał jeszcze za mikrofonem w Mother`s Army, Brazen Abbot, Nikolo Kocew, Hughes/Turner Project, Akira Kajiyama And Joe Lynn Turner (Fire Without Flame w 2005), Sunstorm, The Jan Holberg Project (Sense Of Time w 2011) i Rated X. Jego obecność zawsze była widziana jako profesjonalna, ale nie wychodząca poza dobry poziom - choć przykładowo w Sunstorm Joe miał momenty wybitne. W międzyczasie nagrywał solowe płyty, ale żadna nie odniosła większego sukcesu. Nie pomogła nawet obecność na [2] Dereka Sheriniana w pięciu numerach, ani sięgnięcie po popularne wówczas przeróbki (tym wokalista poświęcił aż dwie pełne płyty). Ten solidny melodyjny hard rock na granicy z AOR zawsze brzmiał staromodnie, bez względu na rok wydania. Słuchało się tego przyjemnie i bezstresowo, ale wszystko wpadało jednym uchem i wypadało niemal natychmiast drugim. To co uczyniło Turnera sławnym - dołączenie do Rainbow i Deep Purple - położyło się jednocześnie na jego karierze cieniem, gdyż fani zawsze wymagali więcej od frontmana tak sławnych zespołów.
Warto wspomnieć jeszcze gościnne występy Turnera: w Killer Riot w 1990, coverze AC/DC Back In Black na ich tribute album w 1997, kolejnej przeróbce Dance The Night Away na "Tribute to Van Halen" w 2000, coverze Queen Fat Bottomed Girls na "Stone Cold Queen: A Tribute" w 2001, Nothing Else Matters na "Metallic Attack: The Ultimate Tribute" w 2004 i w końcu w dwóch numerach na Immortal MSG. W 2015 wokalista trzymał nagrodę Ambasadora Kultury Bułgarii - głównie za udział jako juror w tamtejszym X Factor. Na [9] godna uwagi była gra gitarzysty Davida Zaffiro.

Byli i obecni członkowie zespołu występowali też w innych grupach:

• Greg Smith - Rainbow, Alice Cooper, Doogie White i Ted Nugent
  
• Chuck Burgi - Bob Kulick, Messano (Messano w 1989), Red Dawn i Rainbow
  
• John O'Reilly - Westworld
  
• Al Pitrelli - Megadeth
  
• Gary Corbett - Nelson (Lightning Strikes Twice w 2010)
  
• Karl Cochran - Rated X, Arcara, Eric Singer Project i Voodooland. Gitarzysta zginął 19 lutego 2025 w wypadku samochodowym w wieku 61 lat
  
• Paul Morris - Chris Caffery, Reece i EZ Livin'
  

Alan Greenwood (ex-Foreigner), Chuck Burgi (ex-Roger Glover), Greg Smith (ex-Vinnie Moore, ex-Red Dawn), Gary Corbett (ex-Messano),
John O'Reilly (ex-Jack Starr, ex-CPR, ex-Rainbow), Tony Bruno (ex-Danger Danger, ex-Saraya), Al Pitrelli (ex-CPR, ex-Widowmaker, ex-Asia, Savatage),
Paul Morris (ex-Rainbow), Akira Kajiyama (ex-Dante, ex-Precious, Hughes/Turner Project), David Zaffiro (ex-Bloodgood), Karl Cochran (ex-Thor)
Michael Cartellone (ex-Damn Yankees, ex-Brad Gillis, ex-John Wetton, ex-Accept, ex-Peter Frampton, Lynyrd Skynyrd), Peter Tägtgren (Hypocrisy, ex-The Abyss, ex-Lock Up, ex-Bloodbath, ex-Pain)