Amerykański zespół założony w 1984 w Seattle grający chrześcijański heavy metal oparty o wzorce brytyjskie. Nazwa pochodziła od nazwiska basisty Michaela Bloodgooda (ur. 5 czerwca 1953, ex-Cypress). Nowy twór zadebiutował rozprowadzoną w 1985 demówką "Metal Missionaries". Dynamiczny i ciekawy pierwszy album na całe szczęście odległy był od infantylno-stadionowego grania zza Occeanu, a Bloodgood zaczął konkurować na wąskim rynku z Barren Cross i Stryper. Album mimo dużej dozy melodyjności był nieco surowy w wykonaniu - z mocno wysuniętym basem Bloodgooda, głośną perkusją i szerokopasmowym śpiewem Lesa Carlsena (właśc. Claude Leslie Carlsen, ur. 22 października 1948). Jego tonacja wahała się od niskich wokali do wysokich bez cienia fałszu (tych drugich głównie w w refrenach). Formacja zaproponowała świeżą przebojowość w Accept The Lamb, przeznaczony do wspólnego śpiewania z publicznością Stand In The Light oraz pełen emocji z maidenowskim riffem Awake!. Ozdobą całości były solówki grającego z niezachwianym przekonaniem Davida Zaffiro, podczas gdy Michael Bloodgood prowadził brawurowo basem linie melodyczne niczym Burke Shelley w Budgie. Niemal powermetalowy Anguish And Pain odegrano na najwyższym poziomie, a refren przyprawiał o ciarki. Wielkie emocje wywoływał również wolniejszy What`s Following The Grave - wysmakowany i dopracowany w najdrobniejszych szczegółach, a wokalnie Carson po prostu tu niszczył. Grupa jawiła się jako daleka od taniego efekciarstwa również w małym arcydziele Killing The Beast, wykonanym zadziornie i z polotem. Lider napisał trzy kompozycje na ten album, ale jedyną udaną był pędzący na złamanie karku Black Snake - dwa pozostałe niestety (saxonowy Soldier Of Peace i naiwny You Lose) poziomem odstawały od reszty.
Na [2] pojawił się nowy perkusista Mark Welling, lepszy technicznie od poprzednika. Cofnięty tym razem bas wrócił do bezpośredniej współpracy z perkusją. Zagrywki gitarowe stały się bardziej agresywne, a Carlsen ograniczył swoje wychodzenie przed szereg. Pełen patosu Vagrant People stanowił przykład nowego podejścia muzyków, nietypowo z kolei prezentował się spięty jak klamrami doskonałymi partiami perkusji Self-Destruction. Kwartet zaprezentował przede wszystkim świetne melodie jak w Alone In Suicide czy Heartbeat (Of The City). Zaffiro atakował najlepszą na płycie solówką w Eat The Flesh, a Holy Fire wręcz porażał energią w niezwykle melodyjnej oprawie. Zaskakiwał mroczny i demoniczny Crucify, a uduchowiony The Messiah unosił do nieba kapitalnym refrenem. Utwór stał się szybko chrześcijańsko-metalowym hymnem i najbardziej znanym numerem Bloodgood. Efekt ogólny psuło potknięcie w postaci słabego Live Wire. To była rzecz godna polecenia, ale jednocześnie ostatni tak udany krążek Bloodgood. David Zaffiro zrobił sobie przerwę, grając na singlu Roll The Rock / Less Of Me Zion.
Niebawem zespół wszedł w muzyczne obszary zarezerwowane dla komercyjno-radiowych melodyjnych zespołów amerykańskich. Był to błąd, gdyż skupiony na specyficznej tematyce i jedynie naśladujący najlepszych, kwartet nie wytrzymał konkurencji. Carlsen i spółka nie mieli daru do tworzenia chwytliwych refrenów i wzruszających ballad. Już [3] przysporzył wielki zawód fanom, w dodatku w procesie mixu niemal zupełnie zredukowano brzmienie basową. Nie zwiastował jeszcze porażki otwierający Shakin` It, z szybką rytmiką i ciekawą barwą głosu Carlsena, nie zawodził także w pełni Never Be The Same z gitarowym popisem Zaffiro. Rozczarowywał The Presence z monotonnym biciem Wellinga w jednym rytmie, a rzewne zawodzenie na tle anielskiego chórku cechowało balladowy What Have I Done. Zatracenie gniewnego przesłania w samym brzmieniu przesądziło o przyszłości zespołu i w 1994 Bloodgood rozpadli się. Dyskografię uzupełnia składanka The Compilation z 1991 oraz dwa DVD: Rock Theater Shakin` The World w 2002 oraz Live In Norway w 2009.
David Zaffiro poza karierą solową, zagrał też na płycie The Usual Suspects Joe Lynn Turnera. Michael Bloodgood zrealizował krążek The Cross Changes Everything w 2008 - muzyk zmarł 29 lipca 2022 na wskutek udaru krwotocznego. Z kolei Kevin Whistler zmarł 5 listopada 2021 z powodu chłoniaka. David Huff bębnił w Skills.

Les Carlsen (ex-Calrsen/Macek), Michael Bloodgood (ex-Cypress),
David Huff (ex-White Heart, ex-Mark Farner, Giant), Oz Fox (Stryper)