Amerykański zespół założony w 1981 w Los Angeles. Pierwszy skład zrzeszał Shortino, Alforda, gitarzystę Jake`a E. Lee, klawiszowca Claude`a Schnella i basistę Joey`a Cristofanilliego. Po roszadach personalnych funkcję managera objęła Wendy Dio, żona Ronniego. Grupa zadebiutowała utworami A Little Kindness oraz Used & Abused na kompilacji "L.A`s Hottest Unsigned Bands" w 1983. Kolejny numer Try A Little Harder pojawił się na składance "Rock To Riches" z tego samego roku. W tym okresie przez Rough Cutt przemknął jak kometa gitarzysta Craig Goldy, którego szybko wyhaczył do swojego zespołu Greg Giuffria. Po wielu roszadach personalnych i przeciwnościach losu, debiut ostatecznie ukazał się w 1985, starając się połączyć ciężkość hard rocka z agresywnością heavy metalu. Otwierający krążek Take Her brzmiał nieco pod Dokken, a Paul Shortino śpiewał z manierą Dio. W końcówce kawałka wykorzystano fragment "W Grocie Króla Gór" Edwarda Griega. Singlowy Piece Of My Heart był coverem Ermy Franklin. Słychać było nieco jaśniejsze oblicze zespołu, bliskie upudrowanego hair metalu - to nagranie zajęło 21 miejsce na liście przebojów w Australii. Przeróbka Never Gonna Die Choirboys oparto na mocniejszych riffach, a numer przypominał zmetalizowaną wersję Kiss. Po balladzie Dreamin` Again następował dynamiczny Cut You Heart Out, krótki i treściwy. Wolny monumentalny Black Widow łączył tradycję Black Sabbath ze złowrogim hard rockowym pazurem. Najcięższą kompozycją był You Keep Breaking My Heart, z ponad minutowym rozwinięciem i rasową solówką, smakowicie wypadającą na tle agresywnych riffów. Skandowany refren Kids Will Rock mocno przypominał późniejsze dokonania zespołów sleazowych, a Dressed To Kill mieszał hard rock z metalem lat 80-tych, ale odarto go z przebojowego refrenu. Ostatni She`s Too Hott nadano szablon na wzór hitów, którymi Saxon próbował podbijać Amerykę na Innocence Is No Excuse. Zaletą albumu był brak wypełniaczy, ominięcie cukierkowatego rocka w stylu Bon Jovi, a najsłabszą stroną Rough Cutt z kolei okazał brak talentu do tworzenia hitowych refrenów.
O ile debiutancki krążek obfitował w typowy hair`n`heavy - podany w bardziej lub mniej archaiczny sposób - o tyle [2] dołączał z powodzeniem do dokonań takich grup jak Ratt, Dokken, a nawet W.A.S.P. Filozofia Rough Cutt była jasna - grać głośno, prosto, melodyjnie i po amerykańsku. Oczywisty manifest Rock The USA zagrano szybko i w miarę agresywnie. W Bad Reputation robiło się dokkenowo i nawet Shortino intonował mocno w stylistyce Dona. Don`t Settle For Less miał przekonać o tym, że grupa miała luźne podejście do wykonywanej muzyki na wzór Van Halen, ale wedle przewidywalnego schematu. Niezły riff przewodni w Hot`n`Heavy rozsypywał się z braku dobrego refrenu - w dodatku od strony rytmicznej numer brzmiał za lekko, jakby odegrano go bez pomysłu przewodniego. Agresywny hard rockowy We Like It Loud w klimacie przebojów W.A.S.P, emanował też duchem Kiss i takich kawałków chciało się słuchać więcej. Klątwa braku dobrego refrenu powracała w Double Trouble, pozbawionego odpowiedniej ciężkości. Metalowa siła biła z Let`Em Talk, choć banalny riff i zastrzeżenia do sekcji rytmicznej obniżały jego jakość. W końcu ballada The Night Cries Out (For You) prezentowała się bezpłciowo i kończyła całość bez należytego akcentu. Okazało się, że nie wystarczyło skopiować Dokken czy Ratt, aby brzmieć wystarczająco szczerze. W tej stylistyce konieczne był przeboje, a Rough Cutt nie potrafili takich dostarczyć. Z powodu tego fiaska, zespół zawiesił działalność w 1987. Paul Shortino natychmiast skorzystał z okazji dołączenia do Quiet Riot, z którymi nagrał niedoceniony QR w 1988.
Dyskografię uzupełnia EP-ka Sneak Peek z 2000 oraz dwupłytowa składanka Anthology z 2008. Paul Shortino śpiewał również w Shortino / Northrup, Badd Boyz, Shortino, blues-rockowym Paul Shortino & The Rhythm Junkies (Stand Or Fall w 1999), Paul Shortino's The Cutt (Sacred Place w 2002, w zreaktywowanym King Kobra i hard rockowo-bluesowym Blue Dahlia (Blue Dahlia w 2021). Chris Hager zagrał na krążku Trash Pearcy / Hager w 2006 - gitarzysta zmarł 19 maja 2025 w wieku 67 lat. Thorr grał na In Your Direction Ratt w 2004. Jake E. Lee zyskał sławę u Ozzy`ego Osbourne`a, w Badlands i Red Dragon Cartel.