Amerykański zespół założony przez Marvina Lee Aday`a (ur. 27 września 1947 w Dallas). Po ukończeniu college`u Marvin przeniósł się do południowego Teksasu i wkrótce został powołany do armii, co nie do końca mu odpowiadało. Dlatego przytył 31 kg w ciągu miesiąca, ale wojsko i tak go zrekrutowało pomimo faktu, że kadet cierpiał na daltonizm oraz podatność na wszelkiego rodzaju kontuzje. Ostatecznie chłopak zignorował wezwanie do wojska, ukradł kartę kredytową ojca-alkoholika i przeprowadził się do Los Angeles, gdzie został ochroniarzem w klubie dla nastolatków. Wkróce Aday stworzył swój pierwszy zespół Meat Loaf Soul, którego nazwę wziął od swojego ulubionego jedzenia. Wtedy po raz pierwszy zauważono talent Meat Loafa i zgłosiły się do niego trzy wytwórnie będące zainteresowane współpracą. Początkujący piosenkarz jednak nie skorzystał z ich ofert. Kapela zaczęła zdobywać lokalną sławę, supportując m.in. Them, Vana Morrisona, Renaissance, Taj Mahal oraz Janis Joplin. Po dojściu nowego gitarzysty zmieniano nazwę na Floating Circus i w ciągu najbliższych tygodni ekipa rozgrzewała publicznośc przed wystepami The Who, The Stooges, MC5 i Grateful Dead. Regionalny sukces doprowadził w 1968 do wydania singla z Once Upon A Time / Hello pod szyldem Popcorn Blizzard, a następnie Meat Loaf wziął udział w produkcji musicalu "Hair". Po tym sukcesie muzyka zaproszono do nagrywania z Motown. Zasugerowali mu oni duet z Stoney Murphy na co wyraził zgodę. Podkład instrumentalny podłożyli właśnie Motown, a Meat Loaf i Stoney dodali tylko swoje wokale. [1] wydano we wrześniu 1971, a singiel What You See Is What You Get osiągnął 71 na liście Billboardu. Aby zwiększyć popularność krążka, duet zagrał przed takimi sławami jak Richie Havens, Bob Seger czy Alice Cooper.
Zimą 1973 Meat Loaf otrzymał propozycję udziału w filmie "The Rocky Horror Show", w którym wcielił się w rolę szalonego rockmana wpadającego na scenę na motorze. Podczas nagrywania nagrał cover Bena Konga Stand By Me oraz Clap Your Hands. Pozostały one jednak nieopublikowane do 1984, kiedy to pojawiły się na singlu Nowhere Fast. W 1976 Meat Loaf zaśpiewał w pięciu z 9 utworach na płycie Free For All Teda Nugenta. W tym okresie artysta rozpoczął wraz z przyjacielem i autorem tekstów, Jimem Steinmanem prace nad [2]. Piosenkarz zdecydował się porzucić teatr i skoncentrować wyłącznie na muzyce. Do sukcesu płyty przycyzniło się kilka rzeczy. Niemal operowy głos Meat Loafa, jego niepowtarzalny wizerunek (w którym tusza ciała stawała się atutem i współtworzyła sceniczną charyzmę) oraz geniusz Steinmana. Te elementy dały prawdziwie wybuchowy rezultat. Była to nieustanna eksplozja dźwiękowych wrażeń podsycanych rockowym romantyzmem. W tytułowym niemal 10-minutowym Bat Out Of Hell zaprezentowano intrygujący brak kompozycyjnej klarowności, decydując się niemal na wagnerowski rozmach. Fortepianowe pasaże uderzały z mocą ulewy, a moc gitar tworzyła genialny akompaniament. Sama opowieść wydawałaby się bzdurną i kiczowatą a jednak w niezwykły sposób została uwznioślona śpiewem frontmana, odgrywającego rolę uciekającego przed brzaskiem gotycko-wampirycznego nietoperza-straceńca. Lustrzanym odbiciem kompozycji tytułowej był zamykający całość For Crying Out Loud, jednocześnie poruszający i aranżacyjnie przerysowany. Od delikatnego wstępu, przez część środkową z fortepianem, głos Meat Loafa ukazywał sens rock-opery. W formie trzeszczącej od przesytu zespół odnalazł pierwotną magnetyczną moc rock`n`rolla. Ten fakt sprawiał, iż teoretycznie rzewny Two Out Of Three Ain`t Bad potrafi zachwycić nawet przy banalnym tekście. Meat Loaf potrafił być także dekadencki w You Took The Words Right Out Of My Mouth czy hedonistyczny w All Rewed Up With No Place To Go. Album miał jeszcze jednego bohatera - Roy Bittan (który nadał niezwykły rys dokonaniom Bruce`a Springsteena) przechodził samego siebie, a jego fortepianowe partie napędzały i decydowały o obliczu całości. Nawet w prostej balladzie Heaven Can Wait Bittan nadał tonom szlachetności i piękna. Głowny bohater - nietoperz - po wyrwaniu z piekła rzeczywistości (Bat Out Of Hell), napotykał wakacyjny romans (You Took The Words Out Of My Mouth), doświadczał nie do końca bezkonfliktowego cielesnego zbliżenia w samochodzie (Paradise By The Dashboard Light), wznosił się w obłoki romantyzmu, by zakończyć podróż dramatycznym wyznaniem nieskończonej miłości (For Crying Out Loud). W tym leżał z pewnością manipulatorski geniusz Steinmana, który tak zwyczajnym historiom potrafił nadać posmak wzniosłości. Płytę oparto na nieustającym patosie, ale w dziwny sposób w ogóle to nie przeszkadzało. W epoce, kiedy po obu stronach Atlantyku muzyczny establishment padał pod wściekłym naporem punk rocka, Meat Loaf nagrał coś nieprzyzwoicie odmiennego, naszpikowanego ozdobnikami oraz opowiadającego o miłosnych podbojach w niby-mrocznej otoczce. Co dziwniejsze, tej płyty - jako nie mieszczącej się w żadnym gatunku rocka - z początku nikt nie chciał wydać.
Podczas koncertu promującego w Ottawie, Meat Loaf spadł ze sceny i złamał sobie nogę. Wypadek okazał się na tyle poważny, że spowodował anulowanie reszty trasy. Próbując radzić sobie z presją, wokalista uciekał w świat kokainy, przez co popadł w depresję i groził, że popełni samobójstwo skacząc z krawędzi budynku w Nowym Jorku. W grudniu 1978 udał się do miasta Woodstock w celu wznowienia współpracy ze Steinmanem. Tam, w studio Bearsville, Meat Loaf poznał Leslie Edmonds i po miesiącu znajomości wziął z nią ślub. Otrzymał także rolę w filmie "Roadie", w którym zagrali również Debbie Harry, Roy Orbison oraz Hank Williams. Po odstawieniu narkotyków, artysta dowiedział się, że [2] sprzedał się w ilości 37 milionów egzemplarzy na całym świecie. W samej Wielkiej Brytanii krążek kupiło ponad dwa miliony fanów, dzieło wspięło się na 37 miejsce w rankingach i spędziło niemal rok w czołówce zestawień. W 1980 Meat Loaf zaczął pracować nad kolejnym albumem, do którego wszystkie teksty napisał Steinman. Manager David Sonnenberg przekonał szefów amerykańskiej sieci telewizyjnej CBS, aby zainwestowali w powstawanie filmu "Dead Ringer", który wyemitowano podczas festiwalu w Toronto. W 1981 Meat Loaf jednak pozbył się Sonnenberga odkrywając, że nie tylko rozprzestrzeniał on plotki odnośnie wybuchowego charakteru artysty, ale też znacznie wyczyścił jego konta bankowe. Kiedy [4] nie osiągnął spodziewanego sukcesu, muzyk wrócił do Anglii. Przygotowany tam [5] także nie porywał, choć do miana przeboju pretendował Bad Attitude zaśpiewany z Rogerem Daltrey`em z The Who. Skoncentrowano się bardziej na hard rockowej stylistyce, w której nieźle wypadły Modern Girl, Jumpin` The Gun i Piece Of The Action. Nagrywanie tego albumu odbywało się w pośpiechu, gdyż Leslie doznała załamania nerwowego i udała się do spokojnej wioski Silver Hill na rehabilitację umysłową. W 1986 Meat Loaf znalazł nowego tekściarza Johna Parra, z którym stworzył [6]. Okazał się on porażką, ponieważ producent podłożył muzykę dance pod każdą z piosenek, co nie spodobało się fanom. Nie przekonywał nawet często prezentowany w MTV teledysk do Getting Away With Murder. Próbując przywrócić karierę na normalne tory, Meat Loaf grał koncerty w małych miasteczkach, aż pod koniec lat 80-tych ponownie potrafił zgromadzić 10 000 fanów na stadionach. Leslie zaczęła studiować turystykę, a jej dyplom agentki biura podróży zminimalizował problemy związane z podróżowaniem po świecie.
Meat Loaf pogodził się ze Steinmanem i wspólnie podjęli pracę nad [7], który miał stanowić część drugą sagi po 16 latach przerwy. Album okazał się strzałem w dziesiątkę i został okrzyknięty jednym z najbardziej udanych powrotów na scenę w historii muzyki. Okładka autorstwa Michaela Whelana zahaczała o tematykę fantasy - znalazł się na niej motocyklista lecący na swym motocyklu w kierunku wielkiego nietoperza siedzącego na nowojorskim budynku Chryslera. Krążek otwierał przebój I'd Do Anything For Love (But I Won`t Do That), muzyczna historia o Pięknej i Bestii. Utwór zaczynał się dźwiękiem motoru wygrywanego na gitarze, co było nawiązaniem do [2] i zagrywek Todda Rundgreena. Piosenka idealnie połączyła piękno ballady z rockową energią i wspaniałym głosem Meat Loafa. Pod koniec tego 12-minutowego kawałka pojawiał się głos Lorraine Crosby, barowej angielskiej piosenkarki. Nieco mroczniejszą atmosferę i swego rodzaju pesymizm zawarto w Life Is A Lemon oraz I Want My Money Back. Za wadliwe i ułomne pod różnymi względami zostały tutaj uznane miłość, seks, Bóg, dzieciństwo i przyszłość. Modlitwą do muzyki rockowej był Rock And Roll Dreams Come Through, weselszy charakter natomiast nadano Out Of The Frying Pen. Kolejnym kolosem był ponad 10-minutowy Objects In The Rear View Mirror May Appear Closer Than They Are - trzyczęściowa narracyjna opowieść, w której pory roku wskazywały na atmosferę wydarzeń opowiadanych w danym momencie. Słowa opowiadały o człowieku, który doznał wielu tragedii w życiu i ciągle jest nawiedzany przez ich wspomnienia. Lost Boys And Golden Girls stanowiła swoista interpretację opowieści o Piotrusiu Panie, ulubionej powieści Steinmana. Był to wielki rock`n`rollowy mit o grupie zagubionych chłopców którzy nigdy nie dorosną i będą zawsze młodzi. Płyta sprzedała się w liczbie ponad 15 milionów egzemplarzy, a singiel I'd Do Anything For Love stał się numerem jeden w 28 krajach. Meat Loaf zdobył nagrodę Grammy dla najlepszego występu rockowego w 1994. i zakończył owocny rok wykonując hymn amerykański podczas Major League Baseball All-Star Game.

[8] osiągnał status platynowego w USA i pociągnął za sobą wydanie dwóch singli cieszących się ogromną popularnością - wykonany w duecie z Patti Russo I`d Lie For You (And That`s The Truth) oraz Not A Dry Eye In The House. W 1998 ukazała się dwupłytowa kompilacja The Very Best Of Meat Loaf, zawierająca trzy nowe numery. Dwa z nich - Home by Now / No Matter What i A Kiss Is A Terrible Thing To Waste zostały napisane przez Steinmana i Andrew Lloyda Webbera z przeznaczeniem na musical "Whistle Down The Wind". Trzecim był Is Nothing Sacred?. Po wieloletniej przerwie na rynku ukazał się [9] i nie okazał się wielkim sukcesem. Krążkowi nie towarzyszyła niemal żadna akcja promocyjna. Mimo tych niedogodności, Couldn`t Have Said It Better z Patti Russo dotarł na pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów. 17 listopada 2003 podczas koncertu na Wembley w Londynie, Meat Loaf upadł na scenie. Po występie lekarze stwierdzili u artysty syndrom Wolffa-Parkinsona-White`a i wtedy firma ubezpieczeniowa zabroniła mu dłuższych występów niż 105 minut. W dniach 20-22 lutego 2004, podczas australijskiej trasy koncertowej, Meat Loaf wykonał koncert z udziałem orkiestry symfonicznej z Melbourne pod tytułem "Bat Out Of Hell: Live With The Melbourne Symphony Orchestra". Dodatkowo w imprezie uczestniczył też chłopięcy chór, który wraz z wokalistą wykonał Couldn`t Have Said It Belter oraz Testify.
Meat Loaf postanowił stworzyć trzecią część trylogii, co było o tyle trudne, że znak towarowy "bat out of hell" zarejestrował na siebie Steinman. Ostatecznie po procesie sądowym i wielu negocjacjach, siedem piosenek Jima napisanych dla innych artystów znalazło się na [10]. Resztę wypełniły utwory napisane przez Desmonda Childa i Diane Warren. Ten płodozmian na stanowisku głównego kompozytora przysłużył się albumowi. Krytycy porównywali takie numery jak Monster Is Loose, In The Land Of The Pig czy The Butcher Is King nawet do mocy [2]. Momentami materiał ocierał się o prog-rock, ale nie był to raczej zabieg celowy. Wszyscy starali się być co najmniej steinmanowscy jak sam Steinman, naśladując wiernie jego styl. Był to album satysfakcjonujący dawnych fanów, zawierający quasi-operowe patetyczne ballady o ewidentnie musicalowym rodowodzie, a także utwory bardziej dynamiczne i bogato zaaranżowane. Głos lidera nie zmienił się przez lata, ponownie zahaczając o patos z jakiejś podupadłej opery czy programowy kicz opierający się na wielkiej muzycznej prowokacji. Przy słuchaniu [10] niezbędny okazał się pewien dystans, gdyż Meat Loaf i cały jego wizerunek stali się przez lata niepowtarzalni. Album zadebiutował na 8 miejscu listy Billboardu i w pierwszym tygodniu sprzedano 81 000 egzemplarzy. W końcu nagrano [11], który przedstawiał 13 wizji dotyczących możliwej przyszłości rannego żółnierza. Wydano dwa single: Los Angeloser oraz If I Can`t Have You.
W 1997 Meat Loaf pojawił się w filmie "Spice Word" razem z wokalistkami z zespołu Spice Girls (jako kierowca autobusu). W tym samym muzyk zagrał w serialu telewizyjnym The Dead Man`s Gun, w którym wcielił się w kowala poślubiającego kobietę z młodym synem i ratującego ją przed narowistym byłym kochankiem. Rok 1999 przyniósł film "Crazy In Alabama", gdzie Meat Loaf wystąpił jako szeryf John Dogget. Ogólnie pojawił się w ponad 50 filmach oraz telewizyjnych show. Artysta przeżył groźny wypadek samochodowy, został też uderzony kulą podczas zawodów lekkoatletycznych. W październiku 2006 jego prywatny odrzutowiec musiał awaryjnie lądować w Londynie, kiedy zawiódł jeden z silników. Meat Loaf w 2008 wziął udział w dobroczynnej akcji na temat sankcji karnej w piłce nożnej oraz zmniejszenia poziomu współzawodnictwa między graczami zdrowymi oraz chorymi na raka na rzecz dwóch ośrodków pomocy cierpiącym w Newcastle. Jego rzeczy wystawione na aukcje sprzedano drogo, co pomogło wielu potrzebującym osobom. Meat Loaf i Leslie rozwiedli się w 2001 roku.
Bob Kulick grał potem u Paula Stanley`a i Michaela Boltona, w Balance, Skull, W.A.S.P., Blackthorne, Murderer`s Row, Doro i Tima `Rippera` Owensa. Bob zmarł 29 maja 2020 w wieku 70 lat. Sam Meat Loaf zmarł 21 stycznia 2022 w wieku 74 lat na Covid.

Bob Kulick (ex-Lou Reed, ex-Kiss)