Amerykański zespół założony przez Grega Giuffrię w 1983. Klawiszowiec przez ponad dwa lata po odejściu z Angel szukał odpowiednich muzyków do własnego projektu. W końcu wybrał Eisley`a, Goldy`ego, Wrighta i perkusistę Toma Quintona (tego ostatniego w 1984 zastąpił Alan Krigger). Kwintet podpisał kontrakt z molochem MCA Records i nagrał dla tej wytwórni debiut, który wspiął się na 26 miejsce list przebojów. Do silnych punktów płyty należały dwie ballady: słynniejsza Call To The Heart (15 miejsce na liście przebojów) oraz niesłusznie zapomniany i posiadający chyba lepszą melodię Lonely In Love (57 miejsce). Klawiszowe intro do otwierającego Do Me Right korzystało z dobrodziejstw twórczości słynngo Keitha Emersona. Giuffria nie powrócił - jak się spodziewali niektórzy fani - do wczesnego Angel, kontynuował natomiast kierunek podjęty przez ten zespół na późniejszych płytach. Ten AOR/hair metal stworzono ewidentnie pod radio i hit-parady, ale utwory zaaranżowano fachowo. Niektóre kawałki jednak zaskakiwały - oczywiście o cięższym hard rocku mowy być w tym przypadku nie mogło, ale nieźle zacinał Turn Me Again, a połączone na końcu The Awakening (z dziecięcym chórkiem) i Out Of The Blue przypominały lekko progresywne tony serwowane swego czasu przez Blue Öyster Cult. Album nie wychodził w zasadzie ponad przeciętność, ale założone uprzednio walory rozrywkowe osiągnięto. Giuffria utrzymał nawet swoje pseudo-symfoniczne brzmienie syntezatorów, a wokalista David Glen Eisley sprawdził się we wszystkich stylistykach.
Utwory promowano na trasie z Foreigner, zagrano także w czerwcu 1985 kilka koncertów w Japonii (zarejestrowanych na VHS "Giuffria Japan Tour `85"). Umieszczono ponadto dwa kawałki (Never Too Late oraz Say It Ain`t True) na ścieżce dźwiękowej do filmu "Gotcha!". Trzecia kompozycja What`s Your Name? ze względów prawnych wylądowała na tym soundtracku pod nazwą Camelflage jako wykonawcy. [2] stanowił w dużej mierze powtórkę z rozrywki, ale zabrakło solówek Goldy`ego i pulsującego basu Wrighta. Wszystko brzmiało teraz jak połączenie Journey z Whitesnake hair metalowego okresu. W zasadzie tylko pościelówa Heartache pozostawała w głowie po przesłuchaniu tego materiału - trzeba podkreślić: solidnie wyprodukowanego i w zasadzie skonsolidowanego - tyle, że bez fajerwerków. Płyta sprzedawała się słabo - pierwszy singiel I Must Be Dreaming dociągnął tylko do miejsca 52 na listach przebojów, a drugi Love You Forever przepadł zupełnie z powodu braku promocji. Szefowie wytwórni MCA odwrócili się od swoich podopiecznych i nie przedłużyli im kontraktu. Zespół przystąpił do nagrywania trzeciego albumu w składzie znów z Chuckiem Wrightem, ale w tym okresue Gene Simmons założył własną wytwórnię i wymógł na Giuffrii, by zmienił nazwę na House Of Lords. Jak się okazało, było to ożywcze posunięcie.
Nagrania z nigdy nie wydanego trzeciego albumu pojawiły się na składance [3].

Późniejsze losy muzyków Giuffria:

• David Glen Eisley - glam-metalowy Dirty White Boy (Bad Reputation w 1990), Craig Goldy`s Ritual, Stream, Eisley / Goldy. Solowo wydał: War Dogs w 1999, Stranger From The Past w 2000, (składankę niepublikowanych numerów z dawnych lat) The Lost Tapes w 2003 i Tattered Torn & Worn w 2019
  
• Craig Goldy - Dio, Craig Goldy`s Ritual, dwie płyty solowe (Insufficient Therapy w 1993 i Better Late Than Never w 1995), Resurrection Kings, Eisley / Goldy i Dream Child
  
• Chuck Wright - Quiet Riot, Kuni, u Ted Nugent, Impellitteri, Cheap Trick, Bad Moon Rising, Blackthorne, Magdalen, Honey, Eyes, Luminosity, Matt Sorum, Chris Catena i Stephen Pearcy, w Saints Of The Underground, Northern Lights, Heaven And Earth i Demons Down (I Stand w 2023)
  
• Lanny Cordola - House Of Lords, Uthanda (Believe w 1992), Magdallan, Magdalen (Revolution Mind w 1993 i The Dirt w 1994), Ken Tamplin (An Axe To Grind w 1990 i In The Witness Box w 1995), Jazz Trio (The Trinity Sessions w 1995) oraz Chaos Is The Poetry (Chaos Is The Poetry w 1996)
  

David Glen Eisley (ex-Sorcery), Craig Goldy (ex-Rough Cutt)