Amerykański wokalista i gitarzysta, który zaczął grać na gitarze w wieku sześciu lat, a śpiewać w wieku dziewięciu. Wychowano go w domu chrześcijańskim i takie też przekonania przełożył na swoją muzykę. Grał kolejno w Joshua (1985), Shout (1987-1988) i Magdallan (1992). Podobno po rozpadzie Shout, kilka zespołów zabiegało o Kena jako wokalistę, w tym Mötley Crüe (ostatecznie wybrano tam Johna Corabiego jako zastępcę Vince`a Neila). Skala głosu Kena była niesamowita, a on sam był dodatkowo utalentowanym autorem piosenek i producentem (debiut Angelica w 1989). Debiut ukazał się jako Tamplin & Friends - z jednej strony był odpowiednio komercyjny, a z drugiej zaskakująco ciężki. Gdyby Ken miał wsparcie finansowe większej wytwórnii, to Living For My Lord lub Straight Between The Eyes mogłyby być wielkimi hitami chrześcijańskiego hard rocka. To właśnie podczas pracy nad tym materiałem Tamplin zakolegował się mocno z perkusistą Kenem Mary i Lanny`m Cordolą - cała trójka wkrótce założyła Magdallan. [2] Ken zrealizował tylko z pomocą drugiego gitarzysty Scotat Van Zena, podczas gdy on sam zagrał na wszystkich pozotałych instrumentach. Zwykle tą płytę łączono z hair metalem początku lat 90-tych XX wieku, ale krążek był bardziej zróżnicowany niż większość pop metalu z tamtej epoki. Wszystko rozpoczynał bluesowo-hardrockowy Media Mania i od tego momentu robiło się niezwykle różnorodnie z akcentami bluesa, jazzu, a nawet flamenco. Jednak cały album trzymał się kupy, a produkcja zachowała chropowatość i dynamikę, co stanowiło przyjemne zaskoczenie (w przeciwieństwie do krążka Magdallan z roku następnego).
Wszystkie wczesne płyty Kena cechowała stylistyczna różnorodność, a [3] była najbardziej hard rockową. Był to bardzo dobry materiał,a In The Lap Of Legends to prawdopodobnie jeden z najcięższych utworów, jakie Tamplin kiedykolwiek skomponował. Przy tym kawałki przychodziły na myśl wręcz porównania do Skid Row. Świetnie sprawdzał się dłuższy Don`t Let The Sky Fall On Me z powolnym bluesowym motywem inspirowanym Whitesnake, a następnie ustępujący miejsca tętniącemu soulowo-rockowemu fantazyjnemu swingowi. Agresywny Dancing On A Volcano nasycono przejściami Hammondów, natomiast Testify osadzono w chłodnym stylu pełnym uwielbienia dla Led Zeppelin, a w ślad za gitarową solówką następowała funkowa jazda. Tamplin wzbogacił album o energetyczny When The Clock Runs Down, pędzące boogie Movers And Shakers i brawurowy finał w postaci Suspicious Eyes. Niestety, ta płyta pojawiła się jakieś pięć lat za późno. Ta porywająca ekstrawagancja raczej na pewno zrobiłaby furorę w 1988, ale w 1993 sprawiała już wrażenie odtwórczej.
Ken kontynuował cięższe granie na [4], ale wielu fanów chrześcijańskiego metalu w tamtych czasach zignorowali tą pozycję. Wielu nie poświęciło krążkowi należnej uwagi, gdyż był to solidny materiał. naturalnie znalazło się tu kilka łagodniejszych momentów, które nadały całości znanej już różnorodności, jednak w większości był to solidny cios. Większość solówek zagrał Joey Tafolla, ale w studio pojawił się również wspomniany Lanny Cordola. Signed, Sealed, Delivered to znakomita przeróbka Steviego Wondera, jasno lśnił również hymn pochwalny Sing Hallelujah. Tamplin nie byłby sobą, gdyby już rok później na [5] nie zastosował stylistycznej wolty. Tu nie było śladu hard rocka - w zamian pojawiły się brzmienia akustyczne i współczesne, zahaczające o pop-rock. Kawałki w rodzaju We The People emanowały duchem pokoju, uwielbienia i czci. Poza perkusją, Ken zagrał na gitarze elektrycznej i akustycznej, banjo i basie. Tu właściwie kończyła się solowa kariera Kena, gdyż póxniejsze płyty były składankami lub płytami wydanymi tylko w Japonii. Niezależnie od tego, Tamplin przeszedł do historii muzyki na wokalista o imponującej skali głosu, która ostatecznie doprowadziła go do założenia Ken Tamplin Vocal Academy - internetowej szkoły śpiewania dla profesjonalistów.
Brat Tamplina, Lance, został pastorem - obaj w 2001 założyli stowarzyszenie Living Stones Fellowship, działające przy szkole podstawowej La Tierra w Mission Viejo, gdzie Ken pełnił funkcję "dyrektora ds. uwielbienia". Ken jest kuzynem Sammy`ego Hagara, ale podobno spotkali się tylko raz w życiu. Joey Tafolla grał w The Graham Bonnet Band i Of Gods & Monsters. Ken Mary bębnił w glam-metalowym Tuff (What Comes Around Goes Around w 1991), Magdallan, u Jordana Rudessa, w Impellitteri, Knight Fury, Flotsam & Jetsam i Demons Down (I Stand w 2023). Scott Van Zen nagrał solowo No Words w 2019. Joe Diorio zmarł 2 lutego 2022 w wieku 86 lat.

Ken Mary (ex-TKO, ex-Fifth Angel, ex-Chastain, ex-David Chastain, ex-Alice Cooper, ex-Bonfire, ex-House Of Lords, Bad Moon Rising),
Joey Tafolla (ex-Jag Panzer)