Amerykańska grupa utworzona w 1977 w Seattle przez Sinsela i Pierce`a. Obaj znali się wcześniej z glamrockowej formacji Ze Whiz Kidz. Kwintet szybko znalazł porozumienie z managerami wytwórni Infinity i dla niej wydano pierwszy krążek. Rozczarowywał on jednak lekkością brzmienia, małą chwytliwością kawałków i brakiem wyczucia co się wówczas na światowym rynku działo. Podczas gdy większość młodych kapel powoli zaostrzało swoje brzmienie, co miało wkrótce eksplodować w Wielkiej Brytanii Nową Falą, TKO byli oporni na tego typu przesłanki, serwując mało dynamiczne granie bez ikry i przekonania. Dziś jedynie fani takich kapel jak Icon, Steeler, Keel, Kix, Ratt czy wczesnego W.A.S.P. mogą coś na nim dla siebie znaleźć. Gdyby jednak skupiono się na lepszym brzmieniu, z Come A Day, What In The World czy Kill The Pain dałoby się wycisnąć więcej. Płyta zapewniła jednak TKO miejsce supportu przed koncertami AC/DC, Van Halen, Heart i Cheap Trick. Po zatrudnieniu nowej sekcji rytmicznej (basista Evan Sheeley i perkusista Bill Durham), ekipa wystąpiła na japońskim festiwalu "Japan Jam". Po powrocie okazało się, że firma Infinity splajtowała i została wchłonięta przez giganta MCA, którego szefowie nie byli zainteresowani dalszą współpracą z TKO.
Sinsel i Pierce nie poddali się jednak, zatrudniając nowego bębniarza Gary`ego Thompsona i 17-letniego gitarzystę Adama Brennera - obaj grali wcześniej w lokalnej kapeli Tyrant przez którą przewinął się swego czasu Geoff Tate (późniejszy frontman Queensryche). Nagrany w 1981 [2] okazał się najlepszym dokonaniem grupy - ostrzejszym i miejscami heavymetalowym. Była to gratka dla miłośników Van Halen, W.A.S.P. i lżejszego okresu Judas Priest. Znalazło się tu sporo wściekle wykonanych rockerów jak I Wanna Fight, Run Out Of Town, Give Into The Night czy Don`t Give It Away. Brad Sinsel okazywał się prawdziwą bestią sceniczną, a żwawo podgrywał mu Brenner, który skomponował lwią część materiału. Nie popisał się przede wszystkim producent Rick Asher Keefer, znany później ze współpracy z Aaronsrod nad ich Illusions Kill. W numerach tych - choćby w End Of The Line rozpoczynającym się wstawką z Toccata And Fugue In D Minor Jana Sebastiana Bacha - krył się ogromny potencjał: co prawda glamowy, ale o sporym ładunku emocji. Ta muzyka spore wrażenie robiła z płyty, ale prawdziwe piekło czyniła na koncertach.
W 1981 płyty nikt nie zdecydował się wydać, a Brenner podjął solową karierę jako Adam Bomb (krążek Fatal Attraction w 1984), współpracował później z Black'N Blue, Steel Pulse, Johnem Paulem Jonesem i Michaelem Monroe. Dopiero w 1984 albumem TKO zainteresowała się londyńska firmą Music For Nations. Wcześniej jednak rozczarowani obrotem spraw Pierce, Sheeley i Thompson odeszli, zakładając Q5. W ten sposób, kiedy [2] ukazał się w końcu na rynku, TKO formalnie nie istniało. Pozostawiony samemu sobie Brad Sinsel wziął w 1984 udział w projekcie Thrasher (płyta ukazała się w styczniu 1985), śpiewając w dwóch utworach: Hot And Heavy oraz Widowmaker. Ten okres podsumowano umieszczająca End Of The Line na składance "US Metal 4" w 1984 oraz Run Out Of Town na kompilacji "Welcome To The Metal Zone" w 1985. Na początku 1986 udało mu się pozyskać dwóch ex-muzyków Culprit oraz cenionego już perkusistę Kena Mary, przekonać do siebie szefów Roadrunner Records i podjąć wyzwanie jeszcze raz. [3] rezygnował z wszelkich prób zmetalizowania brzmienia, stawiając na przyjemne połączenie hard rocka i glam metalu. Wszystkim utworom nadano świadomy komercyjny szlif, na faworyta wybijał się Seventeen ze świetną solówką Kristoffersena. TKO zagrało swój ostatni koncert w 1986 w Paramount Theater in Seattle. Po rozpadzie kapeli, Sinsel w 1988 powołał do życia krótkoistniejący projekt Suicide Squad (podobno on i Rick Pierce utworzyli fikcyjnego basistę Ricka Bradley`a) i wydać z nim EP-kę Live It While You Can, po czym dołączył do grunge`owego War Babies (przez kilka tygodni na basie pogrywał tam Jeff Ament, znany później z Pearl Jam; album War Babies w 1992).
Rick Pierce założył też Nightshade (trzy płyty: Dead Of Night w 1991, Men Of Iron w 2001 i Stand And Be True w 2008 - na tej ostatniej zagrał również Sheeley) oraz Rick Pierce Group. Tony Bortko zmarł 4 grudnia 2006 w wieku 53 lat na AIDS. Evan Sheeley grał w Dudley Taft, Spike & The Impalers, American Standard, u Randy`ego Hansena i w Sex And Violins. Ken Mary bębnił potem w Fifth Angel, u Davida Chastaina, Alice`a Coopera, w Bonfire, House Of Lords, Bad Moon Rising, glam-metalowym Tuff (What Comes Around Goes Around w 1991), Magdallan, u Jordana Rudessa, w Impellitteri, Knight Fury, Flotsam & Jetsam i Demons Down (I Stand w 2023). Kristoffersen i Earl weszli w skład glam-rockowego The Bang Gang (Love Sells w 1990). W 1997 TKO wystąpili na jednym koncercie w rodzimym Seattle w składzie: Sinsel-Pierce-Sheeley-Scott Graham. 28 września 2001 grupa w zestawieniu: Sinsel-Pierce-Kristoffersen-Earl-Thompson poprzedzała ceremonie Experience Music Project w Seattle. W końcu w 2014 Sinsel wystartował ze swoim rockowym projektem Angels Of Dresden (singiel Doomday z gościnnym udziałem gitarzysty Mike`a McCreadyego). Mike dołączył nawet na scenie do Sinsel i Pierce`a przy wykonaniu przez TKO kawałka Kill The Pain 16 maja 2014 podczas charytatywnego show The Showbox w Seattle.
W 2000 wytwórnia Metal Mayhem Music wydała ponownie [2] jako In Your Face & Up Your Ass - jako bonusy dorzucono nagrania koncertowe z 1981, a w całym przedsięwzięciu udział brał Adam Bomb. W 2008 dwie pierwsze płyty z bonusami wydano w końcu na CD dzięki uprzejmości wytwórni Divebomb Records. 1 grudnia 2017 malutka wytwórnia NW MetalWorx wydała na winylu składankę Round Two - The Lost Demos, nagrania pochodziły z sierpnia i września 1979.

Kjartan Kristoffersen / Scott Earl (obaj ex-Culprit), Ken Mary (Chastain)