Amerykańska grupa powstała w 1980 w Los Angeles. Skład zmieniał się często, ale motorem napędowym zespołu był zawsze gitarzysta Joshua Perahia. Debiutancką EP-kę wypełniło 6 numerów (do późniejszych edycji dorzucono jeszcze dwa utwory: A Song for Lisa oraz Portrait Of A Woman), z których na czoło wysuwała się bezsprzecznie przesiąknięta wpływem bluesa ballada November Is Going Away, z kapitalną solówką gitarową na wejściu. Piosenka stała sie numerem jeden na liście przebojów w Japonii. Jednocześnie Joshua okreslili się jako AOR/hard rockowa kapela pisząca teksty chrześcijańskie. Wynikały one z doświadczen religijnych samego Perahii, wychowanego w tradycji greckiego prawosławia, ale który sam przerzucił się na protestantyzm pod wpływem kaznodziei i interpretatora Biblii Harolda Lindsey`a. Głos wokalisty Stephena Fontaine`a przypominał tonację Glenna Hughesa. Materiał brzmiał komercyjnie, ale takim kawałkom jak Falling Again czy Sweet Lil Hurricane nie dane było zostać radiowymi hitami. Płytka brzmiała zbyt słodko i delikatnie, by okreslić ją jako zdecydowanie hard rockową, ale w tamtych czasach krytycy uznali ją za "pop-metalową". Szkoda tylko, że Perahia w wielu momentach niepotrzebnie zdecydował się ustąpić natarczywym klawiszom Gougeona.
w podobnym łagodnym kierunku poszedł [2]. Lider kompletnie przebudował skład, za mikrofonem stawiając Jeffa Fenholta. Nowy frontman zaśpiewał z pasją godną niemal Coverdale`a, ale ten wokal był mało zapamiętywalny i pozbawiony charyzmy. W chórkach wspomógł go z niezłym skutkiem drugi gitarzysta Ken Tamplin. Tytułowy Surrender pewnie podobał się dotychczasowym fanom Joshua, ale raczej nie zdobył nowych. Muzyka z pogranicza AOR i hard rocka przez trzy lata zrobiła ogromny postep, podczas gdy dla tej ekipy czas jakby stanął w miejscu. Po przeciętnym coverze Yardbirds Heart Full Of Soul i dość miałkim rockerze Hold In (w tym kawałku na moment budził się Perahia, serwując niezłą solówke w środkowej części) było już wiadomo jak będzie brzmieć całokształt. W 1992 płytę ponownie nagrano, pozostawiając tylko oryginalne linie wokalne - choć też nie do końca, gdyż w Love Shock i bonusowym Show Me The Way zaśpiewał Robyn Basauri. W nowej wersji dodano i zmieniono niektóre solówki gitarowe, tą edycję opieczętowano również nową okładką z brązowym tłem.
Niecierpliwy Joshua Perahia po raz trzeci zrekrutował zupełnie nowy skład. Tym razem wokalistą został Rob Rock, a rolę producenta powierzono Dieterowi Dierksowi. W końcu lider pozowolił sobie na prawdziwe gitarowe popisy, które w połączeniu z drapieżnym śpiewem Rocka i smakowitymi klawiszami Shultza dały efekt w postaci hard rockowych killerów w rodzaju Stand Alone, Reach Up, Living On The Edge czy I`ve Been Waiting. W końcu idealnie zharmonizowano melodie i dodano nieco mocy, przez co nawet ballada Remembering You wypadła interesująco. Perahia miał co prawda sporo pretensji do Dierksa za małe zaakcentowanie basu, ale ten mankament umykał słuchaczowi przy ostatecznej ocenie całości.
Kiedy skład znów się posypał mimo komercyjnego sukcesu ([3] nigdy nie zyskał uznania w USA), Perahia rozpoczął karierę solową. Wpierw powołał do życia M-Pire, z którym wydał w 1995 album Chapter One. Następnie pod własnym imieniem i nazwiskiem wydał Something To Say w 2001 i Resurrection w 2012. W końcu w 2012 ukazał się Resurrection, na którym zaśpiewał sam Mark Boals, a na klawiszach zagrał Scott Warren. Jeff Fenholt próbował dostać się do Black Sabbath, ale nie przeszedł przesłuchań sesyjnych do Seventh Star. Wystąpił za to w musicalu "Jesus Christ Superstar" - wokalista zmarł 10 września 2019 w wieku 68 lat. Robyn Basauri śpiewał w Die Happy i Red Sea. Steve Fontaine przewinął sie przez skład Uriah Heep, kiedy odszedł Peter Goalby. Donnie Gougeon grał w White Sister in 1985, a Emil Lech dołączył do Sound Barrier. Ken Tamplin, Loren Robinson i Joseph Galletta grali potem razem w Shout, a sam Tamplin w Magdallan.

Joshua Perahia (ex-Bible Black, ex-Geezer Butler Band)