Amerykański perkusista, urodzony 20 grudnia 1945 jako George Peter John Criscuola. Karierę rozpoczynał w grupie Chelsea (Chelsea w 1970), ale sławę zdobył w latach 1973-1980 występując w Kiss i zdobywając z tym zespołem światowy sukces jako Człowiek-Kot (The Catman). Peter zaśpiewał m.in. w wielkich przebojach Beth, Black Diamond i Hard Luck Woman, ale przez większość czasu zmagał się ze swoim uzależnieniem od narkotyków (skutkiem czego ledwie przeżył wypadek samochodowy w 1978). 18 września 1978 bębniarz wydał podobnie jak inni koledzy z grupy krążek solowy. Fani Kiss nie polubili tego materiału, gdyż muzyk zaserwował dawkę muzyki pop z instrumentami dętymi i żeńskimi chórkami, a wszystko połączył z odrobiną knajpianego rock`n`rolla. Nieco jazzujący fortepian rozpoczynał I`m Gonna Love You, który Criss skomponował z gitarzystą Stanem Penridge`m, którego znał jeszcze z czasów zespołu Lips, zanim dołączył do Kiss. Kawałek oparto na nieco honky-tonkowej rytmice i groove`owym feelingu. Singlowy You Matter To Me posiadał taneczne tempo i optymistyczne przesłanie, idealnie nadające się do radia. Krytycy zarzucili kompozycji nadmierne podobieństwo do Do Ya Think I`m Sexy Roda Stewarta. Słabo wypadła przeróbka Tossin` And Turnin` Bobby`ego Lewisa z 1961. Kompozycja uzmysławiała, że mimo iż rhythm`n`blues był słabością Crissa, to muzyk niezbyt sprawdzał się w tej stylistyce. W każdym razie na cover można było wybrać zupełnie coś innego, gdyż damkie chórki i odgłos symfonicznego rogu nie dodawały numerowi uroku. Bezbarwny Don`t You Let Me Down po części przypominał tonacją wokalną Davida Bowie, połączoną z typowymi chórkami charakterystycznymi dla wczesnych lat 60-tych. Ponowną próbą wejścia na teren rhythm`n`bluesa był przestarzale brzmiący That`s The Kind Of Sugar Papa Likes z gościnnym udziałem gitarzysty Steve`a Lukathera. Z czasów Lips pochodził także przesłodzony Easy Thing, zaaranżowany w części wstępnej jedynie na gitarę akustyczną i orkiestrę. Dopiero w drugiej fazie wchodziła nazbyt delikatna perkusja Allana Schwartzberga. Manager Kiss, Sean Delaney, był z kolei autorem Rock Me Baby, niemal identycznej kopii Tossin` And Turnin`, obojętnym pozostawiał słuchacza nijaki Kiss The Girl Goodbye (kolejna spuścizna po Lips). W latach 60-tych (przede wszystkim w stylistyce Boba Segera) osadzono mierny Hooked On Rock And Roll z drugą solówką Lukathera na albumie. Kończący I Can`t Stop The Rain był najdłuższym numerem (4'25"), któremu nadano aranżację ciągnącej się pseudo-komercyjnej ballady. W studio Crissowi pomogła zrealizowac krążek armia gitarzystów (Art Munson, Stan Penridge, Elliot Randall, John Tropea, Brendan Harkin) oraz saksofonista Michael Carnahan. Ze wszystkich czterech płyt członków Kiss, ten słusznie cieszył się najmniejszym powodzeniem. Nie oferował bowiem niczego idącego z duchem czasu - przeciwnie, był krokiem wstecz o ponad dekadę. Mimo słyszalnego wyraźnie artystycznego niepowodzenia, na fali popularności Kiss płyta doszla do 43 na liście Billboardu.
W tamtym okresie Peter Criss niemal codziennie był w stanie narkotycznego zaćmienia i Gene Simmons postanowił przeciąć ten wrzód. Ostatnimi albumami perkusisty w barwach Kiss były Love Gun i Alive 2 - oba z 1977. Peter wziął też udział w realizacji Dirty Livin` na krążku Dynasty z 1979. Paul Stanley twierdził, że tuż po zakończeniu zdjęć do videoklipu Shandi, Criss "spakował swoje manatki i poszedł do domu". Chwilowo w Kiss zastąpił go Anton Fig, przyjaciel Ace`a Frehley`a. Criss zawsze twierdził, że odszedł z Kiss z własnej woli i nie został wyrzucony. Ten fakt podano do informacji publicznej 18 maja 1980. Album Unmasked nagrano już bez jego udziału mimo, że nazwisko Crissa figurowało na okładce (wypłacono mu też całość honorarium). Próbując jeszcze odciąć kilka kuponów od sławy, Peter przystąpił w marcu 1980 do nagrywania [2], który w tamtym czasie przepadł na rynku, a w wersji CD ukazał się dopiero w 1997. Pomysłodawcą okładki był Todd Schorr - widniała na niej m.in. Debra Jensen - druga żona bębniarza (Playmate miesiąca "Playboy`a" ze stycznia 1978). Jedyny singiel I Found Love nie zwrócił niemal niczyjej uwagi, a w ukrytym bonusie w postaci przeróbki Hermana Hupfelda As Time Goes By z 1931, Criss śpiewał: "You must remember this, a kiss is still a kiss". Fatalna sprzedaż poprzednika spowodowała, że [3] nie wydano w USA aż do 1997. Krążek wyprodukował Vini Poncia, stary znajomy w tej sferze z debiutu. Na gitarach zagrali: Vinnie Cusano (znany potem jako Vinnie Vincent), Michael Landau, Steve Stevens, Steve Lukather, Caleb Quaye, Bob Messano i Phil Grande. Autorem Feels Like Heaven był Gene Simmons, a na okładce można było po raz pierwszy oficjalnie ujrzeć twarz Crissa bez kociego makijażu (niemal dokładnie w rok później Kiss uczynili to samo na krążku Lick It Up). Jedynym singlem z tego mało ciekawego albumu był Tears, zawierający na stronie B przeróbkę Johna Lennona Jealous Guy.
[4] był jedynym albumem wydanym pod szyldem Criss. Nie odniósł żadnego sukcesu, mimo gościnnego udziału Ace`a Frehley`a w trzech kawałkach (Bad Attitude, Walk The Line, Blue Moon Over Brooklyn), a także ponownego nagrania Beth z Wayne`m Johnsenem na gitarze akustycznej. W 1996 Criss wszedł w skład reaktywowanego Kiss i nagrał z nimi Psycho Circus w 1998, choć w tej kwestii narosły kontrowersje. Podobno Peter bębnił tylko w Into The Void (kawałku śpiewanym przez Frehley`a), a resztę partii perkusyjnych wykonał Kevin Valentine. Nie ustalono tego do końca. Ponadto Criss zaśpiewał w I Finally Found My Way i uczestniczył w chórkach do You Wanted The Best. 7 października 2000 podczas koncertu w North Charleston, nie radzący sobie ze swoimi problemami Criss zniszczył swój zestaw perkusyjny pod koniec wystepu. Fani myśleli, że to część show, ale w celu dokończenia tournee musiano zatrudnić Erica Singera. Peter wrócił w szeregi Kiss jesienią 2002 w celu nagrania Alive 4, aby potem ostatecznie opuścić formację w marcu 2004. Niezastapiony Singer ostatecznie przybrał wizerunek sceniczny Kota. [5] powstał częściowo zainspirowany wydarzeniami z 11 września 2001 w Nowym Jorku, zawierał też nawiązania do życia osobistego perkusisty. Głos Crissa często nie przystawał do takich utworów jak Faces In The Crowd, a stylistycznie krążek odstawał nie tylko od twórczości Kiss, ale nawet od [1]. Nie zawierał wcale rocka, a jedynym jaśniejszym punktem był Doesn`t Get Better Than This. Wrażenie nie robił nawet Space Ace z udziałem Ace`a Frehley`a.