Angielska grupa założona w północnym Londynie w 1970 z inicjatywy Micka Hawkswortha. W dawnym zespole Andromeda współpracował on z wokalistą Johnem Du Cannem, znanym później z Atomic Rooster. I właśnie lider tego ostatniego zespołu - Vincent Crane - był największą muzyczną inspiracją przy nagrywaniu jedynej płyty, która zachwycała bogactwem dźwięków, wachlarzem pomysłów i swobodą wykonania. Nazwa "Fuzzy Duck" pochodziła od gry przy alkoholu - osoby wymawiały na zmianę frazy "fuzzy duck" i "ducky fuzz", dodając po nich "does he?". Kto popełnił pomyłkę musiał wypić setkę wyrobu spirytusowego lub pintę piwa (0,56 litra). Krążek wydała mała wytwórnia MAM w liczbie zaledwie 500 egzemplarzy. Osiem wyśmienitych heavy-rockowych tworzyły główne melodie stanowiące bazę do efektownych solówek gitarowych i organowych na tle świetnie napędzającej całość sekcji rytmicznej. O piosenkową stronę świetnego More Than I Am i Just Look Around You zadbał przede wszystkim Hawksworth, a utwory powstałe z inicjatywy pozostałych muzyków potraktowały chwytliwość drugoplanowo w stosunku do instrumentalnych szaleństw (pewnym wyjątkiem był tylko Country Boy). Udanie prezentował się skomplikowany Mrs. Prout ze sporą ilością zmian nastroju, niemal jazzowym tempem na 3/4 i mocnym gitarowym riffem przełamanym "ładną piosenką", przechodzącą z kolei w szaleństwo długich Hammondowych pasaży. Oba podejścia do komponowania świetnie zespalały się w prawdziwej perle In Our Time, w którym instrumentalne zapędy sąsiadowały z podszytą soulem rozpędzoną melodią, wchodzącą nieco na tereny twórczości Grand Funk Railroad. Francis przyniósł ze sobą Time Will Be Your Doctor, który skomponował ze swoją poprzednią kapelą Tucky Buzzard.
Przy braku zaangażowania promocyjnego wytwórni MAM, ten znakomity album nie przebił się do szerszej świadomości publicznej. Odszedł Grahame White, a na jego miejsce przyszedł śpiewający gitarzysta Garth Watt-Roy. Nagrany z nim utwór Double Time Woman przypominał łagodniejsze dokonania Deep Purple i Uriah Heep - wydawało się, że formacja zaostrzy brzmienie i wyjdzie na prostą. Wówczas Watt-Roy przeforsował pomysł przerobienia Big Brass Band Blue Mink (nieco w stylu Creedence Clearwater Revival), którego reszta grupy nie cierpiała i wkrótce doszło do nieporozumień między muzykami, którzy zaprzestali współpracy na początku 1972. Fuzzy Duck istniał zaledwie 18 miesięcy, ale pozostawił po sobie kapitalny album, przykryty niestety patyną czasu. Wspomniane dwa kawałki (One More Hour oraz No Name Face) zawarto jako bonusy na wydanej w 2001 przez wytwórnię Repertoire wersji CD.
Po rozpadzie Fuzzy Duck, Mick Hawksworth zagrał wpierw na płycie Matthewa Fishera Journey`s End w 1973, by nastepnie dołączyć do Alvin Lee & Ten Years Later (Rocket Fuel w 1978 i Ride On w 1979). Basista zmarł po krótkiej chorobie 28 stycznia 2017. Paul Francis na przestrzeni lat współpracował z Tranquillity, Maggie Bell, Mickiem Ronsonem, Chrisem Speddingiem i Steve`m Harley`em. Garth Watt Roy zaśpiewał wpierw na Speech Steamhammer, następnie razem ze swym grającym na basie bratem Normanem utworzyli Greatest Show On Earth. Artysta nagrywał też z East Of Eden, Limey, Marmelade, Bonnie Tyler, Barbarą Dickson, The Barron Knights, aż w końcu założył grupę The Q Tips.

Roy Sharland (ex-Arthur Brown), Mick Hawksworth (ex-The Five Day Week Straw People, ex-Andromeda), Paul Francis (ex-Tucky Buzzard)