Niemiecki zespół speed/thrashowy założony w 1983 w Hamburgu. Zadebiutował w 1984 trzema kasetami: "Power Metal Attack", "Legions Of Evil" i "Demo III". Początkowo rolę managera powierzono siostrze Svena - Toni Strüven, jednak szybko zmieniono ją na Stefana Meyera. W czasach, gdy prym wiodły już Slayer czy Destruction, trudno było wykreować własny styl, ale muzykom Iron Angel udało się to dzięki wprowadzeniu do muzyki charakterystycznego brudu. Świetny [1] łączył heavymetalową melodyjność i speedową rytmikę z thrashowymi wokalizami i riffami (The Metallian, Heavy Metal Soldiers). Zwłaszcza gra duetu Wittke-Strüven stworzyła jednolitą masę szybkich, nietłumionych i porywających dwudźwięków. Śpiew Schrödera oscylował od charkotu, poprzez diabelsko-warczący śmiech (Sinner 666) do uczestnictwa w pseudochórze (Legions Of Evil). Grupa promowała album na trasach z Destruction, Kreator, Sodom i Violent Force.
Podczas sesji nagraniowej [2], Iron Angel zaprosili intrygującego gościa - był nim Jürgen Blackmore, syn samego Ritchiego. Zagrał on pierwszą solówkę gitarową w Sea Of Flames. Generalnie grupa odpuściła sobie satanistyczny image na rzecz fantasy i nieco zwolniła tempo (Metalstorm, Stronger Than Steel). Jakkolwiek "perełką albumu" okrzyknięto Creatures Of Destruction z doskonałymi solówkami gitarowymi, to cały krążek krytycy postrzegali jako "zbyt miękki". Jednakże krystalizacja brzmienia i podobieństwo paru utworów do power/speedu z elementami klasycznego heavy (Son Of A Bitch, Born To Rock) nie oznaczało przecież zaprzedaniu się komercji. Wkrótce Iron Angel ruszyli na trasę wspólnie z samym Kingiem Diamondem, który promował swoją drugą płytę Abigail. Późniejsza reedycja [2] zawierała cztery słabej jakości bonusy koncertowe z tego właśnie tournee (The Metallian, Sinner 666, Black Mass, The Church Of The Lost Souls).
Kiedy przyszło do planowania nagrywania trzeciego krążka, Strüven i Lohman zażądali, by album brzmiał jak dokonania Dokken. Ulubionym bowiem gitarzystą Strüvena (na którym się wzorował) był George Lynch. Reszta muzyków zdecydowanie sprzeciwiła się temu dziwactwu i jesienią 1986 Iron Angel zawiesili działalność. Matthes dołączył do Superstition (zespołu młodego Blackmore`a) i bębnił na albumie Still Holding On wydanym w 1990. Wittke założył thrashowy projekt Roots i wydał z nim demówkę "Now" w 1999. W tym samym roku Schröder, Wittke i Matthes spotkali się, by omówić szczegóły powrotu Iron Angel. Plany przerwała niestety tragiczna śmierć Wittke - 21 września 2000, jadąc w nocy samochodem przez las starał się ominąć sarnę i uderzył w drzewo. Dopiero w 2005 zreformowana grupa powróciła na scenę nieudanym [3], stworzonym jedynie przez dwóch muzyków, nie mającym tak naprawdę nic wspólnego z dawnym brzmieniem. W 2018 niezmordowany Dirk Schröder powrócił ze zreformowanym składem i [4] momentalnie sprawiał wrażenie albumu sięgającego wstecz ku latom 80-tym. Tym razem jednak styl bliższy był Accept czy Judas Priest niż debiutowi samego Iron Angel. Występowały jedynie echa lat poprzednich (Judgement Day), do tego dorzucono kilka - zapewne niezamierzonych - inspiracji Liege Lord. Teksty był apoteozą wolności, motocykli i heavy metalu, a sama muzyka niosła ze sobą wiele przyjemności. Przy całej odtwórczości, samo brzmienie niosło przyjemne ciarki po plecach z instrumentami idealnie wypełniającymi przestrzeń. Perkusja lepiej brzmiała w szybszych utworach (Writings On The Wall), gdyż w wolniejszych kompozycjach te bębny wypadły nieco jednostajnie (Waiting For A Miracle). Proste motywy gitarowe z paroma fajerwerkami w postaci flażoletów i użyciem wajch najbardziej zwracały uwagę w melodyjnych solówkach (Hell And Back, początek Blood And Leather). Krążek stanowił niezłą reminiscencję złotej ery metalu przy pełnej eskalacji męskiej potęgi.
Dirk Schröder zmarł w marcu 2025 w wieku 58 lat.

Didy Mackel (ex-Mania, Not Fragile)