Amerykański gitarzysta, prawdziwe nazwisko: Robert William Athas. Na scenie napakowany niemiłosiernie muzyk przedstawiał siebie jako personifikację Rambo, a jego specjalnie zaprojektowana gitara przypominała kształtem karabin maszynowy. Roberts zyskał sławę występując u boku Alice Coopera, z którym nagrał trzy płyty: Constrictor w 1986, Raise Your Fist And Yell w 1987 i Trash w 1989. Po latach wyznał, że nigdy nie był do końca zadowolony z kolaboracji z Cooperem i zawsze myślał o założeniu własnego zespołu, w czym zresztą miał pełne poparcie samego Alice`a. Po trasie promującej Constructor, Kane`owi udało mu się w rekordowo krótkim czasie nagrać debiut, ale ten pośpiech znalazł swoje odzwierciedlenie na krążku. Sam Roberts dysponował mocnym głosem, w którym nie słychać było załamań czy nieudolnych prób wchodzenia na wyższe rejestry. Debiut jednak serwował mało skonsolidowany materiał, w którym miejscami przebłyskiwał talent Kane`a do pisania przebojów. Otwierający płytę singlowy Rock Doll był zwyczajnym rockerem i na kawałek promujący należało wybrać coś bardziej chwytliwego. Women On Edge Of Love nasuwał na myśl sesję nagraniową cooperowego Constrictor - niemal identyczne brzmienie, zwłaszcza w sferze klawiszy oraz klasyczna dla Kane`a solówka. Duży potencjał komercyjny przejawiał się również w Triple X z udanymi przedrefrenami napędzającymi utwór, które prowadziły ostatecznie do ponad dwuminutowej solówki Gorilla. Pędzący Outlaw cechował topornie wyśpiewywany chóralnie tytuł, ale w 1987 podobne rozwiazania aranżacyjne były na porządku dziennym. Niemal murowanym hitem był Is This Heaven?, ale po nim następowały znacznie słabsze Out For Blood z fatalnym refrenem oraz napisany przez Alice Coopera Full Pull, także pozbawiony odpowiedniej chwytliwości. Sytuację ratował po części ultramelodyjny Too Much (For Anyone To Touch), który otwierał świetny klawiszowy pasaż, gitarowa miniatura i właściwa dynamiczna część będąca kwintesencja hair metalu. Rolę ballady spełniał Tears Of Fire, ale w tej stylistyce Roberts wypadł kiepsko ("She has a hand in my sex education, took me down by the river"). Na zamknięcie zaproponowano A Strong Arm Need A Stronger Heart z rewelacyjnym brzmieniem i smakowitym refrenem. Na każdym calu tego krążka słychać było spory potencjał, który nie został właściwie wykorzystany. Na szczęście wkrótce miało się to zmienić.

Po odejściu od Alice Coopera, Kane postanowił nagrać drugi album, na którym wspomogli go autorsko Desmond Child, Diane Warren, Jon Bon Jovi, Richie Sambora i Jack Ponti. Właściwie każdy z 10 numerów mógłby w swoim czasie stać się sporym radiowym hitem, gdyż materiał stanowił mieszankę zaraźliwych melodii, stosunkowo prostych, ale łatwo zapamiętywanych riffów, perfekcyjnie odegranych solówek i absolutnie mistrzowskich chórków. Czysty głos Robertsa ponownie sprawdził się w takim repertuarze, a tam gdzie trzeba jego niedociągnięcia pokryły wielowarstwowe chórki. McCurry kilka razy pokazywał sporą klasę, a klawisze Kentisa świetnie uzupełniały pracę gitar. Wstęp Wild Nights został w rok później skopiowany przez Hardline w ich Hot Cherie, a sam numer rozwijał się w marszowy kawałek w typie starych przebojów Bon Jovi. W tą samą stylistykę wpisywał się Twisted, lecz tym razem piosence było bliżej do dokonań Coopera z czasów Trash, co potęgowała modulacja głosu Robertsa, tym razem lekko zachrypniętego. Does Anybody Really Fall In Love Anymore? mógłby posłużyć młodym wykonawcom za kompozycję modelową w zakresie ballad. Stworzyli ją jeszcze w 1987 członkowie Bon Jovi we współpracy z Diane Warren i Desmondem Childem (potem śpiewanej przez Cher). Kompozycja perfekcyjnie połączyła mocne gitary z melancholijnymi klawiszami, solówka tworzyła jakby trzecią zwrotkę, a wszystkiego dopełniły idealne chórki przywodzące na myśl najlepsze dokonania Def Leppard. Przyspieszenie w postaci Dance Little Sister pod względem linii melodycznej jawiło się jako swego rodzaju spadkobierca Livin` On A Prayer Bon Jovi. Kawałek wydawał się jednak banalny, zwłaszcza pod względem zbyt często powtarzanego refrenu. Shreddowym popisem rozpoczynał się Rebel Heart, po czym wkraczały rozmarzone klawisze, stanowiące oprawę dla melodii, tym razem pełnej wyczuwalnego dramatyzmu. Potem numer przyspieszał dochodząc do wspaniałego refrenu, a wszystko zespolono naprzemiennymi zmianami rytmu. Kane eksploatował właściwie te same rejony w You Always Want It i poprzeczkę podnosił znowu Fighter, opatrzony zaraźliwym riffem, "płynącą w powietrzu" melodią oraz gitarowo-klawiszową ścianą dźwięków. Ozdobą utworu była lejąca się kaskadami solówka, łącząca techniki legato, staccato i glissando. W odbiegającym od reszty I`m Not Lookin` For An Angel mogły podobać się połamane riffy i funkujący rytm - w tym ostatnim inspiracją mógł być debiut Winger z 1988. W połączeniu ze specyficznym frazowaniem wokalu podrabiającym tutaj śpiew Kipa Wingera, wypadło to interesująco, choć mało oryginalnie. Too Far Gone płynnie łączył hair metal z AOR, a sprytnym trikiem okazały się zmiany tonacji pomiędzy poszczególnymi elementami utworu, nie zaburzające jej spójności. Ostatnim rozdziałem był mocno AOR-owy It`s Only Over For You, stylistycznie zahaczający o rejony eksplorowane wcześniej przez Chicago - z aranżacyjnym rozmachem, podniosłym nastrojem i dobrze korespondującymi partiami poszczególnych instrumentalistów. Po latach doceniono ten krążek i ogloszono jako klasykę muzyki rozrywkowej, skomponowaną i zagraną na poziomie niedostępnym dla większości epigonów. W tamtych czasach jednak pod adresem płyty pojawiły się zarzuty, że poszczególne utwory oparto na podobnych i ogranych pomysłach.
Przez następne lata gitarzysta ucichł, współpracując z różnymi artystami jak Berlin, Rod Stewart czy Steve Vai (Sex & Religion). Był współautorem Take It Off na album Kiss Revenge. W 1999 powrócił ze swym projektem Phoenix Down, który nazwę zaczerpnął z gry komputerowej "Final Fantasy 7". Ta grupa nagrała płytę Under A Wild Sky, która przeszła bez echa. W 2003 Roberts wziął udział w realizacji krótkiego filmu s-f "Embryo", a od 2006 zapowiadał wydanie trzeciego albumu Touched. Nie ukazał się on jednak, za to w 2012 pojawił się składankowy [3], na który trafiły nagrania rzadkie i dotychczas niepublikowane.

Kane Roberts (ex-Alice Cooper)