Angielski gitarzysta, urodzony jako Bernard John Marsden 7 maja 1951 w Buckingham. Jego pierwszą kapelą był Skinny Cat, następnie zagrał kilka koncertów z UFO i zrealizował w 1974 singiel Na Na Na z Cozy Powell`s Hammer. Pierwszy większy rozgłos Bernie zyskał grając w Wild Turkey (Don`t Dare To Forget w 1974), a później w Babe Ruth (Stealin` Home w 1975 i Kid`s Stuff w 1976), Paice Ashton Lord, Whitesnake, Alaska, The Moody Marsden Band (Never Turn Our Back On The Blues w 1992, Live In Hell w 1994, The Time Is Right For Live w 1994, Real Faith w 1994 i The Night The Guitars Came To Play w 2000) i The Snakes. Spoglądając na te wszystkie lata działalności scenicznej, dyskografia solowa Berniego nie przedstawia się imponująco. Debiut z lipca 1979 powstał po części przypadkowo - Whitesnake był tak popularny w Japonii, że jedna z tamtejszych wytwórni namówiła Marsdena do nagrania własnej płyty. W studio pojawiła się armia gości, na czele z Davidem Coverdale`m, Jackiem Bruce`m i trzema znanymi perkusistami. Powstał krążek swoich czasów, mieszający różnorodne wpływy: popowe piosenki (Love Made A Fool Of Me), przyciężkawy blues (Brief Encounter), typowe dla późnych lat 70-tych syntezatory i jazzujące zagrywki. Płytę wyprodukował doskonale Martin Birch, lecz po prawdzie gdyby nie znane nazwiska to granie raczej nie przyciągnęłoby nikogo.
[2] sprawiał korzystniejsze wrażenie. Ponownie Berniego wspomogli kumple z Whitesnake: Lord, Murray i Paice. Materiał skupiał się tym razem na mainstreamowym rocku, dorzucając cover Temptations Shakey Ground. Ponownie jednak album był właściwie jedynie pozycją dla kolekcjonerów. Przez następne lata Bernie nagrywał solowo sporadycznie. Na [4] zamieścił mało przekonujące wersje przeróbek Petera Greena, a na [6] zbiór bluesowych standardów jak Palace Of The King Freddiego Kinga czy Send Me Someone To Love Percy`ego Mayfielda. Znalazły się tu również kompozycje własne w stylu Queen Of The Dancefloor czy hołd dla B.B. Kinga Boss Of The Blues. [7] był raczej płytą instruktażową dla gitarzystów - poza 14 instrumentalnymi numerami zawierał 14 półminutowych zagrywek z pozycji mentora. [8] był tribute-albumem dla Rory`go Gallaghera.
W końcu Bernie wrócił po wielu latach pełnoprawnym [10], będącym niczym innym jak afirmacją gitary i potwierdzeniem wypracowanego przez kilkadziesiąt lat stylu. Fani mogli poznać lwią dawkę bluesa, przybrudzonego często rockowymi naleciałościami. Była to powtórka z rozrywki, jako że Marsden grał w ten sposób od lat i nie silił się na kombinowanie. W numerach typu Linin` Track, Shine (z gościnnym udziałem Joe Bonamassy) czy Bad Blood wyraźnie było słychać, że Bernie miał gdzieś udowadnianie światu swojej wartości. Jego blues był spontaniczny i autentyczny, a do tego profesjonalnie nagrany. Utwory były łatwo przyswajalne, oparto je o sprawdzone heavy-rockowe patenty oraz wychuchane solówki. Nie zabrakło ukłonów w stronę dokonań z przeszłości. Wedding Day do złudzenia przypominał ducha starego Whitesnake z czasów marsdenowskich, a w Trouble gościnnie zaśpiewał David Coverdale.
Bernie Marsden zmarł 24 sierpnia 2023 w wieku 72 lat.

Bernie Marsden (ex-Wild Turkey, ex-Babe Ruth, ex-Paice Ashton Lord, ex-Whitesnake, ex-Alaska), Neil Murray (Whitesnake)