Australijski zespół założony w Melbourne w 2003. Nazwa z łaciny oznaczała "nie zapominaj". Ekipa karierę rozpoczęła od ważnej demówki [1], na która trafiły trzy długie (trwające razem 33 minuty) utwory z progresywnym technicznym black metalem. Muzycy wydawali się dysponować wybornym warsztatem, serwując skomplikowane solówki, sporo jazzujących partii, gęsty, miażdżący i wysunięty do przodu bas i nieszablonową perkusję. Postawiono na dwa wokale: harsh Campbella i czysty baryton Charlesa. Wszystko kojarzyło się nieco z norweskim Spiral Architect z dodatkiem skrzypiec i awangardowymi pierwiastkami spod znaku Maudlin Of The Well czy Kayo Dot. Formacja już właśnie na tej demówce korzystała z nieszablonowych schematów, jesli chodzi o budowanie napięcia. Ta muzyka mieniła się wieloma barwami i w zależności od utworu mogła podejść zwolennikom Opeth, progresywno-detahmetalowego Persefone z Andorry, szwajcarskiego Mirrorthrone, Atrox, Arcturus, późnego Enslaved czy Ihsahna. Tapestry Of The Starless Abstract, Forget Not i As Icicles Fall emanowały chłodem i swego rodzaju surowością, co było niewątpliwie zasługą nie do końca sterylnego brzmienia. Po demówce fani jednak musieli czekać blisko pięć lat na pełnoprawny album - w końcu [2] ukazał się w maju 2012. Płyta nie była łatwa w odbiorze, ale czas jej poświęcony zostawał wynagrodzony z taką nawiązką, że fani progresywnego metalu zawiedzeni ówczesnymi dokonaniami Opeth mogli poczuć, że Ne Obliviscaris mógłby w przyszłości przejąć dziedzictwo Szwedów. Porównywać jednak te dwa zespoły byłoby jednak dużym uproszczeniem, gdyż Ne Obliviscaris uprogresywniał black metal w tych sferach, w których do tamtej pory nie było to powszechnym zjawiskiem. Najwięcej uwagi przykuwały skrzypce Tima Charlesa, co udowadniał choćby nagrany ponownie Forget Not, jak również Xenoflux. w zmienionej aranżacji. Nowe numery stylistycznie nie wnosiły za wiele do już znanego wizerunku grupy.
[6] był mniej agresywny niż dokonania z przeszłości i grupa przyjmowała tutaj łagodniejsze melancholijne oblicze. Czasami zdarzały się mocniejsze fragmenty (Intra Venus, And Within The Void We Are Breathless), ale to było raczej granie dla osób poszukujących lżejszych melodii. Same numery jak zawsze były przemyślane i rozbudowane, lecz czasem odnosiło się wrażenie "sztuki dla sztuki", tak jakby muzycy na siłę postanowili zaprezentować światu swoje umiejętności techniczne. Brak schematyczności maskował po części brak inwencji, a to że numery były pogmatwane nie znaczyło automatycznie, że kryła się za nimi jakaś głębsza idea. Saturnine Spheres to płynny i relfeksyjny kawałek, Intra VenusAs Embers Dance In Our Eyes był dość niepokojący pod względem mieszaniny skrzypnięć odegranych na skrzypcach, oraz pseudo-blackowych riffów. Pomimo zmiany basisty na Robina Zielhorsta w brzmieniu tego instrumenty na szczęście nie zaszły poważniejsze zmiany i bas pozostał autonomicznym instrumentem z własną linią melodyczną. Za to perkusji było miejscami za dużo i z podwójną stopa często przesadzano.
Marc Campbell śpiewał w Omega Infinity. Brendan Brown grał w deathmetalowych Infinite Density (Recollapse Of The Universe w 2016) i Wheelturner (Cognitive Distortions w 2018). Daniel Presland bębnił w A Million Dead Birds Laughing, Black Lava oraz Vipassi.

Brendan Brown (ex-The Implicate Order, ex-Vipassi), Benjamin Baret (ex-Withdrawn), Martino Garattoni (Ancient Bards, ex-Fogalord, ex-The Chronicles Project)