Amerykański zespół powstały w 2007 w Minneapolis. Łacińska nazwa nawiązywała do całości obrzędów wykonywanych w związku z katolickim pogrzebem (msza żałobna, specjalne modlitwy i sam pogrzeb). Duet zadebiutował w październiku 2009 trzyutworową demówką "Obsequiae", co pozwoliło nba podpisanie kontraktu z rodzimą wytwórnią Bindrune Recordings. Ekipa na pierwszej płycie zaprezentowała generalnie black metal z elementami folku i muzyki średniowiecznej, której Tanner Anderson był wielkim entuzjastą. Płyta rozbita na czynniki pierwsze nie zachwycała, ale jako całość wypdała przynajmniej przyzwoicie. Utwory charakteryzowały się prostotą, nastawioną na wytworzenie klimatu. Na 12 kompozycji aż 5 było instrumentalnych i korystających z instrumentów ludowych. Było to granie dosyć mgliste i dość powiedzieć, że w recenjach określano krążek jako "melodyjny death metal", "black metal z pogańskimi akcentami" i "średniowiecznym folk metal". To gatunkowe zamieszanie gatunkowe mogło intrygować, gdyż materiał jawił się jednocześnie jako wyjątkowy i szczery. Nuty średniowiecznych pieśni przenikały się z riffami często spotykanymi w niszach blackowo-deathowych, choć nawet je wykonano przy niespiesznej wykalkulowanej ostrożności. Na okładkę trafiło zdjęcie fresku z XV wieku. Warto wspomnieć, iż wszelkie średniowieczne elementy w muzyce Obsique były bliższe dworskiej muzyce trubadurów niż kościelnym hymnom i nawet pseudonimy obu muzyków to prawdziwe nazwiska muzyków z XII-XIII wieku - chociaż polifonia charakteryzująca współgranie między ścieżkami gitarowymi wykorzystanymi na albumie nie była naprawdę stosowana aż do renesansu. Te ludowe skoczne melodie kojarzyły się z polowaniami, turniejami rycerskimi i imprezami w karczmach. Przy tym wszystkim Obsequiae pozostało grupą słyszalnie metalową, a nie jakąś trupą rekonstrukcyjną ze średniowiecznych festiwali. Zabrakło jednak większych niespodzianek, a płyta jawiła się dość jednowymiarowo.
Po blisko czteroletniej przerwie, formacja powróciła w przemeblowanym składzie. Do ekipy dołaczyli utalentowany Andrew Della Cagna oraz profesjonalny hiszpański harfista Vicente Marino. [2] bliski był poniekąd melodyce szwedzkiego Dissection, ale brakowało większej iskry. Wydawało się, że na pierwszym krążku Anderson i Roll wzajemnie motywowali się do tworzenia dość zagadkowych kawałków, a tutaj nic takiego nie miało miejsca. W rezultacie powstawało wrażenie, że zabrakło większej synergii między poszczególnymi elementami. Irytowała produkcja - świetnie brzmiały instrumenty ludowe i harfa, ale gitara w mixie została pozbawiona duszy, a bęben basowy pukał nazbyt mechanicznie. Niewiele wnosiły klawisze, gdzieś tam w tle tworzące euforyczne wstawki. Na szczęście podtrzymano specyficzną oryginalność i podczas gdy wiele zespołów grało black metal i z wierzchu dodawało skrzypce i flety, to Obsequiae faktycznie odnoisł się w aranżacjach do tradycyjnych średniowiecznych melodii. Utwory brzmiały zbyt podobnie do siebie i dominujące średnie tempa tylko okazjonalnie przechodiły w blasty. Szkoda, że formacja nie wyszła z receptą ulepszenia formuły, z którą wyszła na początku kariery. Owszem, podjęto dalsze kroki w kierunku skonsolidowania średniowiecznego aspektu w swoim brzmieniu, lecz w więkzości etykieta gatunkowa wydawała się nie pasować, choć harfa w takich kawałkach jak Ay Que Por Muy Gran Fremosura mogła naprawdę się podobać.
Tanner Anderson grał w melodyjno-deathmetalowym Majesties (Vast Reaches Unclaimed w 2023) i Crypt Sermon. Andrew Della Cagna udzielał się w doom/blackowym Coldfells (Coldfells w 2017), Ironflame i Icarus Witch.

, Tanner Anderson (ex-Autumnal Winds, ex-Celestiial), Andrew Della Cagna (ex-Dofka, Brimstone Coven, Unwilling Flesh, Nechochwen),
Eoghan McCloskey (ex-Nosferion, ex-Bat Castle, Vex, Aduanten)