Szwedzki kwintet powstały w 1995 w Trollhättan. Grając złożony i trudny w odbiorze heavy/power, nigdy nie osiągnął większego rozgłosu - także ze względu, że okres jego twórczości przypadł na czas burzliwego rozwoju melodyjnego power w różnych odmianach. Na debiucie Pathos dorzucili własną wersję metalu, wzbogaconego o thrashowe wstawki, jak i klimatyczne odmiany metalu 90-tych w progresywnym ujęciu. Było to dzieło intrygujące, ale i kontrowersyjne - gdyby całość oparto na ciężkim heavy/power (jak otwierający Mask Of Fear), można by stwierdzić, że formacja była w tamtym czasie nieznaną konkurencją dla Tad Morose czy Morgana Lefay. Potężne riffy, średnie tempo i dostojny posępny klimat stanowiły o sile tej kompozycji. Takiego oddziaływania nie posiadały jednak Hoverface czy Wake Up Call, zagrane nieco lżej i z wokalem charakterystycznym dla epickiego doomu. Ten wysoki czysty śpiew Carlssona, inspirowany Marcolinem i Lowe`m, doskonale pasował do tej smutnej i pełnej wewnętrznego napięcia muzyki. Zresztą klimat tego drugiego utworu wskazywał na zainteresowanie Szwedów doomem z okolic wczesnego Solitude Aeturnus. Generowanie klimatu kontynuowano w ambientowo-symfonicznym instrumentalnym Odium Dénouement, intrygował Transform z jaśniejszym i optymistycznym refrenem. W skomplikowanych rytmicznie Act On Impuls i Monument Of Man Pathos wymieszali epicki doom z heavy/power z rozmaitością zaskakujących przejść i ciekawych rozwiązań w ramach wspierania gitarzystów przez perkusję. W Upstream wrzucono elementy power/doomu, charakterystycznego potem dla Memory Garden. Gitarzyści dawkowali solówki oszczędnie, ale gdy się pojawiały, sprawiały wrażenie pokręconych, dołujących i zimnych. Całość była interesująca, ale ta hermetyczna muzyka nie zdobyła większej popularności.
Muzycy jednak nie zrażali się i nagrali w podobnym tonie [2], a Source Of Madness wyprzedzał to co Tad Morose prezentował w latach 2000-2003. Mocna, a jednocześnie prosta i jednoznacznie dynamiczna kompozycja kontrastowała z pulsującym znanym niepokojem Weight Of The World z odrobiną epickiego power/doomu w wokalu Carlssona, którego śpiew był ostrzejszy, a w wysokich partiach przypominał Toma Mallicoata z amerykańskiego Lethal. Uni Versus Universe był mieszanką podanego w powerowej wersji Candlemass i Solitude Aeturnus. Zwracało uwagę ogromne dopracowanie partii gitarowych - uzupełniających się, dopowiadających wzajemne epickie motywy w solówkach. Na tym krążku zespół zaoferował więcej patosu i melodii niż poprzednio, co przełożyło się na atrakcyjną przystępność. Nie rezygnując z pewnych elektroniczno-ambientowych eksperymentów w instrumentalnym Sinster Beyond Infinity czy agresywnym połamanym Mutation (zbudowanym na thrashowym fundamencie), ekipa w większym niż dotychczas stopniu kładła nacisk na niepokojącą atmosferę. Zaawansowanie partii perkusyjnych Salowa, wspierającego go basu i gra gitarzystów była godna szacunku, przerastając ówczesny poziom reprezentowany przez większość zespołów działających w tym czasie na szwedzkiej scenie. Kiedy jednak klimat zanikał, muzyka Pathos stawała się natychmiast chłodna i mało przystępna jak w Rest Your Mind. Zakończenie albumu było bardzo spokojne - Negative Spheres emanował smutkiem i delikatnym tłem tworzonym przez gitary akustyczne. Wkrótce jednak z Pathos odszedł Stefan Carlsson, a nagrany z nowym frontmanem [3] zupełnie przepadł na rynku. Kiedy zespół zawiesił działalność, Thomas Antonsson, Lennart Specht i Esko Salow dołączyli wpierw do powermetalowego Nostradameus, a następnie do folkowego Fejd. Daniel Antonsson grał w Dimension Zero (Silent Night Fever w 2002 i This Is Hell w 2003), Soilwork, Dark Tranquillity i groove-metalowym Akani (Through My Darkest Infernal w 2016).

Esko Salow (ex-Valcyrie, ex-Depict Pathos)