Protoplaści NWOSDM powstali w 1989 w Göteborgu. Łącząc agresywne wokale i partie gitarowe z zabójczą rytmiką, stworzyli podstawy do rozwoju skandynawskiego melodyjnego death metalu. Karierą grupy nie zachwiało nawet odejście po pierwszym krążku Fridéna (założył Ceremonial Oath), gdyż dotychczasowy gitarzysta Mikael Stanne miał się wkrótce okazać jednym z najlepszych gardłowych, czego najlepszym przykładem był kapitalny Away Delight Away z [2]. Poza granicami Szwecji grupę rozsławił [3], pełen mocnych zagrywek i niezapomnianego wokalu Stanne (Edenspring, Midway Through Infinity). Po przeniesieniu się do wytwórni Century Media, grupa złagodziła brzmienie dodając klawisze. Sukcesem komercyjnym okazał się [6], kierujący się bardziej w stronę industrialu i wręcz popowych refrenów (Thereln). [7] był stabilniejszy i bardziej urozmaicony - przede wszystkimp owrócono do nim do ciężkiego brzmienia, mimo sporej porcji elektroniki. Dłuższe i rozbudowane utwory zachowały specyficzny niepokojący klimat, nie zabrakło również nowatorskich pomysłów (The Wonder`s At Your Feet, Indifferent Suns, Rundown) i zdaniem wielu było to najwybitniejsze dzieło Dark Tranquillity. Zaskakiwały w pozytywny sposób czyste solówki gitarowe pozbawione dawnego brudu.
Pozytywny kierunek obrany przez formację na poprzedniku uzyskał - co prawda mniej przebojowy - ale bogatszy w smaku wizerunek na [8]. Wokal Stanne jak zwykle brzmiał świetnie - czasem demonicznie (Cathode Ray Sunshine), innym razem bliski był "normalnym" głosowym wyczynom (Final Resistance, Hours Passed In Exile). Jivarp po raz kolejny udowdnił, że jest mistrzem swojego zestawu, a jego partie perkusyjnego łomotu przeplatane były mnóstwem przejść, załamań rytmicznych i zaskakujących zagrywek. Każdy numer (poza subtelniejszym kawałkiem finałowym) rozpoczynał się od energetyzującego riffu, a niektóre neoklasyczne solówki przywodziły na myśl Children Of Bodom. [9] był naturalną kontynuacją dwóch poprzedników, jednak w sposób surowszy i mniej chwytliwy. Było to znane już w wydaniu kapeli mroczne melodyjne granie ze sporą dawką elektroniki i growlingiem. Od strony instrumentalnej i kompozycyjnej niewiele można było albumowi zarzucić, ale fani powoli odczuwać zaczęli znużenie brakiem świeżości i nowych pomysłów. Jeszcze gorzej było z [10], który wydawał się być dowodem na to, że formuła melodyjnego deathu została wypompowana do reszty z ciekawych zagrywek. Muzycy zapowiadali szumnie ze wrócą do początków i korzeni, ale znów zastosowano - tym razem nachalnie - wszechobecne sample i klawisze. Przeszkadzały wyjątkowo słodkie melodyjki refrenów. Nie była to całkowita porażka, ale mogła się podobać jedynie tym, którzy nie słyszeli wcześniejszych dokonań Szwedów. W przeciwnym razie wprawne ucho od razu wyławiało masę powielanych patentów, refrenów i riffów. Rezultatem była płyta solidnie wyprodukowana, jednak wyprana ze świeżości i oryginalności.
Dyskografię uzupełnia dwupłytowa składanka Exposures - In Retrospect And Denial z 2004. Znalazły się na niej niepublikowane utwory z sesji [6], [7] i [8], a także kawałki koncertowe. Fani pierwszego okresu twórczości koniecznie muszą zaopatrzyć się w Yesterworlds - The Early Demos z 2009. EP-ka Zero Distance z marca 2012 zawierała pięć odrzutów z [12]. Mikael Stanne śpiewał w Grand Cadaver (Into The Maw Of Death w 2021 i Deities Of Deathlike Sleep w 2023) oraz The Halo Effect (Days Of The Lost w 2022 i March Of The Unheard w 2025). Daniel Antonsson grał w groove-metalowym Akani (Through My Darkest Infernal w 2016). Fredrik Johansson zmarł 25 stycznia 2022 na raka w wieku niespełna 48 lat.

Anders Iwers (ex-Ceremonial Oath, ex-Cemetary, Tiamat, ex-Mercury Tide),
Daniel Antonsson (ex-Pathos, ex-Dimension Zero, ex-Soilwork), Christopher Amott (ex-Arch Enemy, ex-Armageddon),
Johan Reinholdz (Andromeda, ex-Opus Atlantica, Nonexist, ex-Skyfire)
Christian Jansson (Pagandom, ex-Kill The Parish, Grand Cadaver), Joakim Strandberg-Nilsson (ex-Moorgate, ex-Faithful Darkness, In Mourning)