Szwedzka formacja założona w 1995 w Halmstad. Za cel postawiła sobie granie melodyjnego deathu na wzór Heartwork Carcass czy Carnage, gdzieniegdzie wplatając elementy thrash metalu. Na debiucie Liiva jednak nie growlował na styl deathmetalowy, a gitarowych popisów braci Amottów mógł pozazdrościć niejeden muzyk. Te niespełna 33 minuty uderzały z siłą wodospadu i nawet trzy utwory instrumentalne zachowały specyficzną melodyjność. Na basie zagrał naprawdę Michael Amott, choć w książeczce widniało nazwisko Liivy jako basisty. Na [2] formacja podążała we wcześniej obranym kierunku, choć nieco zwiększono tempo. Rozczarowywał natomiast [3], zdecydowanie ustępujący poprzednim dwóm krążkom i wydawało się, że podjęta konwencja wypaliła się i kariera Arch Enemy dobiegła końca. Bracia jednak postanowili zatrudnić nową osobę za mikrofonem - wybór padł na piękną Niemkę Angelę Gossow (ur. 5 listopada 1974). Był to strzał w dziesiątkę i [4] okazał się przełomem - na tle czystej produkcji, znakomity ryk Gossow idealnie uzupełniał brzmienie instrumentów, a obecność growlującej laski w zespole przyciągnęła wielu fanów. Nie było to typowe göteborskie granie, gdyż nie brakowało spokojniejszych momentów (Heart Of Darkness). Do miana faworytów pretendowały: motoryczny i poparty teledyskiem Ravenous, ciężki i niezbyt szybki Savage Messiah, pędzący The First Deadly Sin oraz przejmujący instrumentalny Snow Bound.
[5] wzbudził mieszane uczucia. Wprowadzono elementy bliskie bardziej Mercyful Fate, niż thrashowi czy deathowi. Nadal łączono agresję i melodię, ale z każdym kolejnym numerem płyta nużyła coraz mocniej i trudno było odegnać od siebie wrażenie podobieństwa riffów i numerów. Ratować taki stan rzeczy z różnymi efektami próbowały nieliczne partie klawiszy, czyste wokale jednego z braci, jak i fajerwerki techniczne obu z nich będące nieodłączną wizytówką Arch Enemy. Dobra produkcja i warsztat muzyków tym razem jednak nie wystarczyły, aby uznać płytę za udaną. [6] zawierał kawałek tytułowy, trzy utwory z koncertu paryskiego oraz trzy covery: Symphony Of Destruction Megadeth, Kill With Power Manowar i Incarnated Solvent Abuse Carcass. Po wydaniu nadzwyczaj udanego [7], grupa zagrała setki koncertów na całym świecie, w tym na festiwalu "Ozzfest". Na [8] niby znalazło się wszystko co stanowiło do tej pory element charakterystyczny twórczości Szwedów, ale zabrakło dawnej przebojowości. Schematyczne wykorzystywanie patentów z poprzednich płyt, mniejsza agresja i brak typowych wymiataczy powodowało zmęczenie i w ostateczności wręcz rozczarowanie. Arch Enemy ostatecznie okazał się dziwnym zespołem, nie potrafiącym nagrać dwóch-trzech dobrych płyt pod rząd.
Na początku 2014 z grupy odeszła Gossow - jej miejsce za mikrofonem zajęła Kanadyjka Alissa White-Gluz (ur. 1985), znana z metalcore`owego The Antagonist. Nowa dziewczyna dała o sobie znać szerszej publiczności, kiedy to wraz z Elize Ryd (Amaranthe) zastąpiła chorą Anette Olzon na jednym koncercie Nightwish w Devner 28 września 2012. Na [14] trafiły covery z całego okresu twórczości, nagrane z Liivą , Gossow i White-Gluz, m.in. The Zoo Scorpions, The Book Of Heavy Metal Dream Evil i Kill With Power Manowar. Dyskografię Arch Enemy uzupełnia DVD War Eternal Tour: Tokyo Sacrifice ze stycznia 2016, gdzie Nicka Cordle`a już nie było w składzie - zastąpił go Jeff Loomis. Mike Amott razem z bratem, Bengtssonem i Erlandssonem założył Armageddon (tam taż grał potem Joey Concepcion). Johan Liiva założył Hearse, w którym realizował swoje pomysły na death`n`roll spod znaku Entombed połączony ze elementami stone rocka i groove (pięć płyt: Dominion Reptilian w 2002, Armageddon Mon Amour w 2004, The Last Ordeal w 2005, In These Veins w 2006 i Single Ticket To Paradise w 2009). Christopher Amott dołączył do Dark Tranquillity.

Mike Amott (ex-Carnage, ex-Carcass, Candlemass, Spiritual Beggars), Daniel Erlandsson (ex-Eucharist),
Sharlee D`Angelo (Mercyful Fate, Witchery, Dismember, ex-Illwill), Angela Gossow (ex-Asmodina, ex-Mistress),
Jeff Loomis (ex-Fear-Tech, ex-System, ex-Experiment Fear, ex-Nevermore, Conquering Dystopia), Joey Concepcion (ex-Oath Of Insanity, ex-Armageddon)